Forum

Związek

Chciałbym odejść od żony, ale ona się tak stara

• ~Facet

  ~Facet

  Napisane 18 lutego 2019 - 13:37

  Chciałbym odejść od żony, ale ona się tak stara... Nie wiem co mam zrobić, jest mi zwyczajnie po ludzku jej szkoda...Oczywiście szkoda mi też zostawiać dzieci... Jednak od dawna nic już do niej nie czuję, miłość, pożądanie dawno wygasły...starać zaczęła się w zasadzie dopiero gdy wspomniałem o rozstaniu, robi teraz wszystko aby mnie zatrzymać... z mojego punktu widzenia jest już za późno, nie potrafię zmusić się do pokochania jej na nowo, a sam fakt, że mam teraz pyszne obiadki, śniadanka do łóżka, bardzo aktywną żonę w łóżku - już mi to wszystko nie zrekompensuje braku miłości...Byliście w takiej sytuacji? Co zrobiliście?

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Rafał35

  ~Rafał35

  Napisane 18 lutego 2019 - 14:10

  Nie zmusisz się do pokochania drugiej osoby - z Twojej strony zostały prawdopodobnie już tylko litość, poczucie obowiązku i odpowiedzialność za przyszłość dzieci. Trudno mi cokolwiek doradzić (podjąć decyzję niejako za Ciebie), bo sam jestem w podobnej sytuacji i tkwię w małżeństwie pomimo, że żonę traktuję bardziej jak siostrę niż swoją kobietę. Staram się coś zmienić (byliśmy nawet na jednym spotkaniu u terapeutki - kompletne fiasko), ale są momenty, że nie potrafię nawet sformułować jakiegoś pytania do żony, tak strasznie zamknięty mam umysł (próbuję sobie wmówić, że żona mnie interesuje, chociaż wewnętrznie czuję, że to nieprawda). Ona w odróżnieniu od Twojej żony nie próbuje nic zmieniać, może to i lepiej, bo tym bardziej byłoby mi jej szkoda. Wiem jaka to okropna męczarnia, ale mi osobiście brakuje odwagi, żeby coś zmienić - zdaję sobie sprawę z tego, co powinienem zrobić, ale zwyczajnie nie umiem zmierzyć się z przyszłymi pytaniami córki.

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Facet

  ~Facet

  Napisane 18 lutego 2019 - 14:52

  Dziękuję za wypowiedź, czuje to samo.. i starania niewiele tu zmieniają, wręcz przeciwnie wpędzają mnie w jeszcze większe poczucie winy i z litości tkwię w tym. Masz rację, głównym motorem są dzieci. Czy gdybyś poznał kogoś, odszedł byś?

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Rafał35

  ~Rafał35

  Napisane 18 lutego 2019 - 15:11

  Nie. Nie szukam też tego typu okazji. Łatwo jest ulec nowej namiętności, zakochać się, ale prawda jest taka, że w tego typu sytuacjach kierują nami iluzje, powstające w naszej głowie obietnice lepszego życia. To najczęściej kompletna nieprawda. Idealizujemy nowego partnera, bo w porównaniu do starego wydaje się nie mieć wad. Na zakochanie (jak dla mnie stan ewidentnej nietrzeźwości umysłowej) trzeba uważać, szczególnie jeśli jest się w naszym wieku. Byłem zakochany kilka razy w życiu, ale nigdy w realnej osobie, a zawsze w pewnych wyobrażeniach, które miałem na jej temat.
  Gdybym odszedł musiałbym trochę pobyć sam, uporządkować swoje życie i myśli, dopiero potem mógłbym otworzyć się na nową osobę. Poprzednim razem praktycznie nie zrobiłem sobie przerwy między związkami i w pewnym sensie "wykorzystałem" żonę do wyleczenia moich starych ran. Nie chciałbym tego więcej powtórzyć.

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Michał

  ~Michał

  Napisane 18 lutego 2019 - 15:24

  Na zakochanie się nie mamy większego wpływu, pojawia się ktoś, poznajemy go na tyle żeby stwierdzić, że nasze wyobrażenie to nie iluzja i po prostu się staje. Wiek nie ma tu wiele do rzeczy

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Michał

  ~Michał

  Napisane 18 lutego 2019 - 15:25

  Autor mam wrażenie szuka kogoś kto by go wyrwał z tego stanu.

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Rafał35

  ~Rafał35

  Napisane 18 lutego 2019 - 15:45

  Michał - tak jak piszesz byłoby idealnie, ale z reguły jest jednak tak, że najpierw przychodzi zakochanie, a dopiero potem zaczynamy drugiego człowieka po prostu poznawać. Wydaje mi się, że mylisz zakochanie (będące zwykłym idealizowaniem drugiej osoby) z kochaniem (pogłębioną akceptacją drugiej osoby, ze świadomością jej zalet i wad). Wydaje mi się, że osoby, które nieco w życiu przeszły nie zakochują się ot tak jak nastolatki - bo ktoś ma ładne włosy czy oczy.

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Matka

  ~Matka

  Napisane 18 lutego 2019 - 16:01

  Nie ma w życiu nic ważniejszego niż prawdziwa miłość, a na szczęście zasługuje każdy. Mam wrażenie, że mężczyźni żonaci i posiadający dzieci, odbierają sobie prawo do bycia szczęśliwym, dla dobra dzieci, czy też z przyzwoitości. Kończy się to depresją, uzależnieniami. Dlatego też puściłam męża wolno, nie chciałam patrzeć na to udawanie, które od lat tkwiło w naszym małżeństwie.

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Matka

  ~Matka

  Napisane 18 lutego 2019 - 16:02

  ~Rafał35 napisał:

  Michał - tak jak piszesz byłoby idealnie, ale z reguły jest jednak tak, że najpierw przychodzi zakochanie, a dopiero potem zaczynamy drugiego człowieka po prostu poznawać. Wydaje mi się, że mylisz zakochanie (będące zwykłym idealizowaniem drugiej osoby) z kochaniem (pogłębioną akceptacją drugiej osoby, ze świadomością jej zalet i wad). Wydaje mi się, że osoby, które nieco w życiu przeszły nie zakochują się ot tak jak nastolatki - bo ktoś ma ładne włosy czy oczy.

  
  Rafał, zawsze najpierw jest zakochane, a później dopiero prawdziwa miłość

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Matka

  ~Matka

  Napisane 18 lutego 2019 - 16:03

  Najgorsze co może być to czuć, że ktoś jest ze mną z litości

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Jacek

  ~Jacek

  Napisane 18 lutego 2019 - 16:03

  Ja odszedłem, byłbym kretynem jakbym tego nie zrobił.
  Moja ex też się starała. Nie mniej jednak poprzeczka podwyższana tak, że mi się żyć nie chciało. Tkwiłem tak z dnia na dzień bo dom tzn budynek, dzieci, zarobki wspólne niezłe ale ciągle miało.
  
  Pewnie tkwiłbym dalej ale spotkałem Ją- kawa z Biedronki czy rosół z pietruszką smakuje z nią tak, że po latach lecę do niej.
  
  Dzieci z ex dorosły, mam fajne dzieci więc jako ojciec nie zwiodłem. Z moją M mam też 6latka.
  Mam 50 lat :D odmłodniałem, nie wącham kwiatków od spodu, mam miłość, pasje, psa i kota. Polecam.
  
  
  
  

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Facet

  ~Facet

  Napisane 18 lutego 2019 - 17:12

  Dzięki za odpowiedzi.
  Nie szukam na siłę partnerki, ale pewnie gdyby się pojawiła miłość byłoby mi łatwiej podjąć decyzję. Nie zakochuję się ślepo i bezrefleksyjnie, mam już swoje lata. Cenię w kobietach charakter, osobowość. Wygląd oczywiście też ma znaczenie, ale to nie jedyne kryterium, bo ładnych kobiet jest wiele, a takich które by mi odpowiadały może kilka z tych co znam (akurat są zajęte). Odchodzę już od lat, ale ciągle brakuje tego bodźca do podjęcia ostatecznej decyzji i mam wrażenie, że jeśli nie nastąpi jakiś przełom, to będę tak żył przy żonie. Taki przełom to chyba poznanie kogoś, nie wiem...Prawdą jest też, że do depresji mi chyba niedaleko, w każdym razie do jakiegoś marazmu, zaniedbałem się, kiedyś siłka, teraz duży brzuch, kiedyś dobra zabawa możliwa bez alkoholu, teraz imprezy przepijam i przesiedzę przy stoliku. Mówi się, że jak mężczyzna ma w domu dużo seksu (w moim przypadku inicjowanego przez żonę) i dobre jedzenie, to wystarczy. Niby jest wygodnie, ale ciągle czegoś brak...Budzę się nieszczęśliwy po prostu. I tego właśnie mi brak: "kawa z Biedronki czy rosół z pietruszką smakuje z nią tak, że po latach lecę do niej.". Moje dzieci mają wszystko, dorobiłem się w życiu, żona całe życie nie musiała pracować...pewnie trudno jej odpuścić takie życie, nie przywykła do pracy i problemów

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Jacek

  ~Jacek

  Napisane 18 lutego 2019 - 18:03

  Brak decyzji to też decyzja.
  U mnie w firmie wolnych, fajnych kobiet jest sporo, rozejrzyj się.
  Życie masz tylko jedno.
  

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Facet

  ~Facet

  Napisane 18 lutego 2019 - 19:36

  Masz rację, brak decyzji = decyzja pozostania przy żonie. Mało poznaję kobiet z racji zawodu, ale pewnie nie byłby to taki problem, problemem jest moje poczucie winy

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Jacek

  ~Jacek

  Napisane 18 lutego 2019 - 20:13

  Z dziećmi się nie rozwodzisz.
  W teorii jak odejdziesz żona dostanie alimenty na siebie i na dzieci, więc to rozwiązuje poczucie winy.
  Zawsze możesz się rozejrzeć(tylko) na boki co Ci życie pokazuje.
  
  Ja się nie rozglądałem, poznałem, zapomnieć nie mogłem i nie żałuję. Tak jest.
  
  Czy mi było szkoda żony? I tak i nie. Tak bo wspólne lata życia, szkoda mi było tych lat. Nie bo jednak głupi byłem bo wydawało i się, że życie mi nic więcej nie da bo po 40byłem.
  

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Facet

  ~Facet

  Napisane 18 lutego 2019 - 20:44

  Ile dzieci miały lat jak się rozwiodłeś? Zawsze sobie tłumaczę, że jak będą starsze to będzie mi łatwiej, ale z wiekiem jest coraz trudniej, bo bardziej się przywiązuję. Ciężko było zostawić to wszystko?Poukładać? Dzieci nie odwróciły się od Ciebie? Zostawiłbym im wypasiony nowy dom, alimenty też spore, ale zabrałbym im kawał dobrego życia ze mną, wspólne wakacje zagraniczne kilka razy w roku, tego typu rzeczy...Matkę mają na wyłączność, na każde zawołanie, a tak pewnie musiałaby pomyśleć o jakiejś pracy, bo nie wiem czy po takim standardzie życia, nawet te 5000zł alimentów by im starczyło...

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Aniołek

  ~Aniołek

  Napisane 19 lutego 2019 - 00:15

  Facecie, Niestety myślisz o wszystkich, ale najmniej o sobie. Zadajesz sobie pytania i właściwie natychmiast odpowiadasz, jednakże zawsze z małym "ale"
  
  ale mi jej szkoda,
  ale co na to dzieci,
  ale mam poczucie winy
  ale jestem już za stary
  ale to, ale tamto, ale przecież....
  
  Nie namawiam Cię do tego, byś zostawił żonę, ale zastanawia mnie jak wyobrażasz sobie Wasze życie we dwoje, gdy dzieci zamieszkają osobno.
  Rodzicem będziesz dla dzieci do końca swoich dni i jeśli na co dzień nie "kupujesz ich miłości" prezentami, gadżetami, wyjazdami,
  jeśli jesteś obecny w ich życiu, interesujesz się, chcesz spędzać z nimi czas, potrafisz rozmawiać, jeśli traktujesz je poważnie to one odpłacą Ci tym samym niezależnie od tego czy będziesz chciał zestarzeć się z ich matką czy też zamieszkasz osobno.
  
  Nie zgadzam się z którymś z przedmówców, że najgorsze jest bycie z kimś z litości.
  Litość to chociaż współczucie drugiej osobie.
  Najgorsza jest OBOJĘTNOŚĆ, gdy jednemu bardzo zależy a drugiemu wcale.
  
  Decyzja o pozostaniu z żoną zobowiązuje Cię do milczenia. Niedopuszczalne moim zdaniem jest pozostanie i grożenie drugiej stronie: chyba odejdę...
  
  Z czasem wcale nie będzie Ci łatwiej odejść facecie. Będzie tak samo trudno.
  

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Jacek

  ~Jacek

  Napisane 19 lutego 2019 - 06:45

  9 i 12 lat. Powtarzam z dziećmi się nie rozwodzisz, jak Cię stać to możesz jeździć z nimi gdzie chcesz.
  Ex na początku szalała ale dzieci nie mieszała, po miesiącu mniej więcej doszliśmy wspólnie do wniosku, że nie ma komplikować. Dziś przyjaciółmi nie jesteśmy ale relacje są wypracowane na poprawne. Ona też kogoś ma.
  
  Jak chcesz to możesz dalej żonę utrzymywać na aktualnym poziomie, możesz jej wszystko oddać.
  
  Utrzymanie a odejście to jednak dwie różne sprawy.
  
  

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Rafał35

  ~Rafał35

  Napisane 19 lutego 2019 - 08:59

  Dla mnie alimenty nie rozwiązują problemu - dziecko traci to, co najważniejsze czyli nasz czas spędzany z nim (bo nie da się ukryć, że ulegnie on radykalnemu zmniejszeniu). Nie wiem jak należałoby rozwiązać temat świąt czy wakacji. Poczucie bezpieczeństwa czy prawidłowy wzorzec relacji dziecko już dawno utraciło, dorasta bowiem z rodzicami traktującymi siebie nawzajem jak dobrzy znajomi, a nie jak para. U mnie w domu nie ma przytulania czy całowania, nie potrafiłbym.
  Poza tym nie wiadomo jak żona zaczęłaby zachowywać się po rozwodzie - dzieci często bywają angażowane jako strony sporu, kontakt bywa ograniczany "na złość", trzeba go egzekwować sądownie, co do przyjemności na pewno nie należy. To też warto rozważyć przed podjęciem decyzji o odejściu.
  Sam miałem dzieciństwo, które wymagało jego przepracowania w drodze psychoterapii i zawsze sobie obiecywałem, że nie zafunduję tego własnemu dziecku. Czuję, że na tym polu okropnie zawiodłem :(
  Mój wujek tkwił nieszczęśliwy przy wyjątkowo okropnej cioci do momentu aż dzieci osiągnęły pełnoletność, a potem w trybie natychmiastowym się zawinął, miał trochę ponad 50 lat. Teraz to zupełnie inny człowiek - swobodny, wyluzowany.
  Osobiście wolałbym obojętność niż litość/poczucie obowiązku. Litość to nie to samo co współczucie, jest w tym uczuciu odcień niechęci, wręcz pogardy - to pomniejszanie drugiego człowieka, myślenie w stylu "ona sobie sama nie poradzi, szkoda mi jej". Jestem przekonany, że Facet miewa dni, że jest wręcz wściekły na żonę (też tak mam). Jego żona przynajmniej z problemem potrafi się zmierzyć, bo COŚ robi (chociaż o dobrych parę lat za późno) - moja się wyłącznie nad sobą użala.

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie

• ~Monique

  ~Monique

  Napisane 19 lutego 2019 - 09:03

  Autorze decyzja o odejściu powinna być dobrze przemyślana. Warto skorzystać z terapii małżeńskiej (ale nie jednej wizyty) aby przekonać się czy warto pozostać w małżeństwie. Tym bardziej, że żona bardzo się stara. Zastanów się, co Ty możesz zrobić jeszcze i jakie jest Twoje przyczynienie się do takiego stanu rzeczy. Tkwienie latami w maraźmie jest dołujące i nie prowadzi do zmian. Pomyśl czego Ty pragniesz czego Ci brakuje i czy żona może Ci to dać. Jeśli jedynym powodem pozostania w rodzinie są wyrzuty sumienia to jest to mało istotny powód.

  Udostępnij  |  Dodaj wpis |  Cytuj |  Link bezpośredni |  Zgłoś naruszenie