Półka kolekcjonera: The Police – „Reggatta de Blanc”

Podobne zestawienia bazują na subiektywnych odczuciach, dlatego nie było dla mnie zaskoczeniem, gdy niektórzy pisali, iż w ich ocenie drugi longplay The Police jest tym najlepszym. Nic dziwnego, ponieważ to płyta znakomita – dopracowana, przebojowa i stanowiąca dowód na to, że muzycy cały czas się rozwijali, udoskonalając to, co brzmiało bardzo dobrze na debiucie z 1978 roku.

„Message in a Bottle” i „Walking on the Moon”, czyli najbardziej znane utwory z „Reggatta de Blanc”, to klasa sama w sobie. Wie to każdy nawet mniej zorientowany miłośnik muzyki rockowej. Warto jednak przypomnieć sobie cały album, żeby docenić jego wyjątkowość i jakość, do czego już na wstępie zachęcam.

Bez presji

Nagrywanie „Reggatta de Blanc” trwało w sumie cztery tygodnie, które rozłożono na kilka miesięcy. W przeciwieństwie do kolejnych płyt, w 1978 roku na zespole nie ciążyła żadna presja. W studio pracowali Sting, Andy Summers i Stewart Copelandl. Ostatni z wymienionych powiedział w jednym z wywiadów:

Po prostu weszliśmy do studia i powiedzieliśmy: „Dobra, kto ma pierwszy utwór?”. Nawet nie przećwiczyliśmy materiału przed wejściem.

Wbrew życzeniom wytwórni A&M Records, która chciała zaprosić bardzo obiecujący zespół do większego studia i zatrudnić znanego producenta, The Police zdecydowali się ponownie nagrywać w Surrey Sound z Nigelem Grayem. Niewielki budżet – podobno w granicach 7-8 tys. funtów – został z łatwością pokryty przez zyski z poprzedniego albumu, „Outlandos d'Amour”. Jeszcze przed wejściem do studia zespół zagwarantował sobie, że wytwórnia nie będzie miała kontroli nad procesem tworzenia muzyki i ostatecznym kształtem „Reggatta de Blanc”.

Podobnie jak na pierwszym albumie zespołu, „Reggatta de Blanc” to oryginalna i całkowicie innowacyjna fuzja hard rocka, brytyjskiego popu, reggae i new wave. Instrumentalny utwór „Reggatta de Blanc”, jeden z niewielu napisanych przez wszystkich członków The Police, został opracowany na podstawie utworu, który zespół zazwyczaj włączał do swoich występów na żywo – mowa o „Can't Stand Losing You”.

„Bring On the Night” natomiast został napisany trzy lata wcześniej jako „Carrion Prince”, a jego tytuł został zaczerpnięty z wiersza Teda Hughesa „Król padliny” i opowiada o Poncjuszu Piłacie. Warto wspomnieć również o utworze „The Bed's Too Big Without You”, który po premierze nie zrobił większej kariery na listach przebojów, ale jego cover zaproponowany przez piosenkarkę reggae Sheilę Hylton w 1981 roku, stał się wielkim hitem i podbił listę UK Top 40.

Autorem większości utworów, które trafiły na „Reggatta de Blanc”, jest Sting, który zajmował się nie tylko pisaniem tekstów, ale i komponowaniem. Spory wkład miał również Stewart Copeland. Zgodnie z tradycją najmniej aktywny w tym aspekcie był Andy Summers, który wpisany jest jako współtwórca jedynie dwóch utworów – wspominanego już „Reggatta de Blanc” oraz „Deathwish”.

Przedpremierowo The Police zdecydowali się opublikować jeden singiel, a wybór padł na ikoniczne „Message in a Bottle”. Jeszcze przed wydaniem płyty stało się jasne, że druga płyta The Police to będzie wielki przebój – również komercyjny.

Nabrali rozpędu

Album „Reggatta de Blanc” trafił na sklepowe półki 5 października 1979 roku. Podbił listy sprzedaży w Wielkiej Brytanii, Australii i Holandii, świetnie sprzedawał się również w Stanach Zjednoczonych, gdzie ostatecznie rozeszło się ponad milion egzemplarzy płyty (platyna). Mało wówczas znany, choć doceniany za debiut, zespół The Police zrobił kolejny krok w wielkiej karierze. Pod koniec lat 70. XX wieku nie byli jeszcze gwiazdami światowego formatu, ale wielu krytyków i dziennikarzy było pewnych, że to tylko kwestia czasu. I z perspektywy tego czasu właśnie już wiemy, że mieli rację, a zespół w kilka lat wydał kolejne świetne i przełomowe płyty, żeby ostatecznie dyskografię zamknąć niesamowitym krążkiem „Synchronicity”.

Wracając jeszcze na chwilę do płyty „Reggatta de Blanc”. Nie wypada nie wspomnieć, że w 1981 roku tytułowa kompozycja doceniona została nagrodą Grammy w kategorii „Najlepszy rockowy utwór instrumentalny”. To wyróżnienie potwierdziło klasę zespołu, który w międzyczasie zdążył wydać jeszcze album „Zenyatta Mondatta” (w ocenie niżej podpisanego najsłabszy w dyskografii, ale oczywiście nadal bardzo dobry).

Płyta „Reggatta de Blanc” była kluczowa dla The Police w procesie budowania swojej pozycji na rynku wydawniczym. Po udanym debiucie Brytyjczycy potwierdzili wysoki poziom i dali nam płytę jeszcze lepszą oraz dojrzalszą. Ich błyskawiczna kariera bez wątpienia nie nabrałaby takiego rozpędu, gdyby nie utwory „Message in a Bottle” i „Walking on the Moon”, ale drugi longplay zasługuje na uznanie jako całość – warto o tym pamiętać.

Michał Grzybowski