Półka kolekcjonera: Led Zeppelin – „Led Zeppelin II”

Album „Led Zeppelin II” legendarnej brytyjskiej grupy Led Zeppelin jest jednym z kamieni milowych w historii rocka. Powstał w okresie intensywnego koncertowania zespołu – od stycznia do sierpnia 1969 roku – gdy muzycy odbyli cztery trasy po Europie i trzy w Stanach Zjednoczonych. Proces nagrywania charakteryzował się pośpiechem i spontanicznością, gdyż każdy utwór był nagrywany, miksowany i produkowany oddzielnie w różnych studiach w Wielkiej Brytanii i Ameryce Północnej.

Zespół wykorzystywał wolne chwile, żeby pracować nad kolejnymi kompozycjami. Dzisiaj wydaje się to niepojęte, ale pod koniec lat 60. XX wieku było to całkowicie naturalne – zespoły nagrywały i wydawały bardzo dużo, a do samego (bardzo drogiego) procesu studyjnego nie przykładano aż tak dużej wagi. Sugerując się jakością powstającej wówczas muzyki – może to był przepis na sukces?

Chaos twórczy

Basista John Paul Jones wspominał, że często riffy Jimmy'ego Page'a powstawały na scenie w czasie koncertów, zwłaszcza podczas improwizowanych fragmentów. Wiele z tych pomysłów było natychmiast przekazywanych do studia nagraniowego, co sprawiło, że drugi album Led Zeppelin emanuje koncertową energią. Sesje odbywały się w różnych studiach, często słabo wyposażonych, co dodatkowo podkreślało wyjątkowy charakter procesu twórczego.

Wokalista Robert Plant wielokrotnie opisywał chaotyczny proces nagrywania, który obejmował pisanie utworów w hotelowych pokojach, dodawanie sekcji rytmicznej w Londynie, nagrywanie wokalu w Nowym Jorku, nakładanie harmonii w Vancouver, a na koniec wracanie do Nowego Jorku w celu zmiksowania całości. Jimmy Page, pełniący również rolę producenta, podkreślał, że część materiału powstała podczas prób przed koncertami. Innymi słowy – chaos.

Sesje nagraniowe odbywały się w różnych studiach na całym świecie, w tym w Olympic Studios i Morgan Studios w Londynie, A & M Studios, Quantum, Sunset, Mirror Sound i Mystic Studios w Los Angeles, Ardent Studios w Tennessee, a także w A & R, Juggy Sound, Groove i Mayfair Studios w Nowym Jorku. Jimmy Page był głównym producentem, a Eddie Kramer, znany z wcześniejszej współpracy z Jimim Hendrixem, był inżynierem dźwięku, który znacząco przyczynił się do brzmienia albumu.

Wynikiem owocnej współpracy Page'a i Kramera jest świeże i nowatorskie jak na tamte czasy brzmienie „Led Zeppelin II”, które cenione jest również dzisiaj. W udzielonym później wywiadzie Kramer opowiadał o pracy nad słynnym „Whole Lotta Love”, gdzie Page i on sam eksperymentowali z dźwiękiem, tworząc unikalny miks, niepodobny do niczego, co powstawało w tamtym okresie.

Album charakteryzuje surowe brzmienie, ale również jest podkreśleniem scenicznej jakości, którą reprezentowali członkowie Led Zeppelin. Ustaliliśmy już, że te dwie rzeczy były w przypadku „Led Zeppelin II” ściśle powiązane. Płyta zawiera utwory o motywach seksualnych, które zauważalne są w kompozycjach „Whole Lotta Love” i „The Lemon Song”. Plant opisywał drugi longplay zespołu jako bardzo męski, oparty na bluesie, ale jednocześnie ekstrawagancki i cielesny.

W albumie eksperymentowano z różnymi stylami muzycznymi, a ich wpływy słyszalne są między innymi w utworach „What Is and What Should Never Be” czy „Ramble On”. Kawałek „Moby Dick” zawiera długie perkusyjne solo Bonhama. Gitarowe popisy Page'a w utworze „Heartbreaker” stały się inspiracją dla wielu tworzących później gitarzystów – było to połączenie kunsztu i niesamowitej swobody. Muzyk grał na Gibsonie Les Paul z 1959 roku, co przyczyniło się go popularyzacji tego modelu gitary.

Inspiruje do dzisiaj

Wpływ albumu na muzykę był ogromny. Magazyn Rolling Stone nazwał gitarowy riff z „Whole Lotta Love” jednym z najbardziej rozpoznawalnych w historii rock 'n' rolla. Plant zaś wyraźnie zaangażował się w pisanie tekstów, co zasygnalizowało jego rosnące zaangażowanie w twórczość zespołu, a w konsekwencji usytuowało go wśród najbardziej cenionych autorów tekstów w historii rocka.

Po wydaniu pierwszej płyty, Led Zeppelin zdobył bardzo dużą popularność, a „Led Zeppelin II” tylko umocnił ich pozycję. Menedżer zespołu, Peter Grant, dostrzegł potencjał grupy i zgodził się na wydanie drugiego albumu jeszcze w 1969 roku. Album ten stał się później ikoną hard rocka i metalu, inspirując liczne zespoły lat 70. i 80. Był również kolejnym krokiem w rozwoju zespołu, który już dwa lata później wydał swój najważniejszy album w karierze – „Led Zeppelin IV” (o nim miałem już przyjemność pisać w cyklu „Półka kolekcjonera”).

Michał Grzybowski

Wejdź na FORUM! ❯