Półka kolekcjonera: Ozzy Osbourne – „Diary of a Madman”

Były wówczas wokalista Black Sabbath był w naprawdę dobrej formie, a przejście „na swoje” miało być szansą na rozwinięcie skrzydeł. W legendarnym zespole Osbourne nie mógł grać tak, jak chciał, ponieważ to Tony Iommi od samego początku wyznaczał twórczy kurs, którym mieli podążać Sabbaci. W końcu zrobiło się w zespole nerwowo, a uzależnienie od wszelakich używek nie pomagało w znalezieniu wspólnego języka. Wiemy z perspektywy czasu, że Ozzy podjął słuszną decyzję, opuszczając szeregi Black Sabbath.

Jako solista zasłynął nie tylko jako świetny tekściarz, ale również mistrz w znajdowaniu sobie uzdolnionych współpracowników – instrumentalistów oraz producentów. To właśnie na dwóch pierwszych płytach Ozzy’ego zagrał nieodżałowany Randy Rhoades. Również z tego powodu uznawane są obecnie za kultowe.

Szybka sesja i spore zamieszanie

Ozzy Osbourne wraz ze swoimi współpracownikami wszedł do brytyjskiego Ridge Farm Studio w lutym 1981 roku. Wystarczyły im zaledwie trzy tygodnie, żeby zarejestrować cały materiał. Wokalista wcześniej pracował nad utworami, dlatego w czasie sesji trzeba było je tylko nagrać. Produkcją zajęli się Max Norman, Randy Rhoads i oczywiście Osbourne.

Ciekawostką niech pozostanie fakt, że basista Rudy Sarzo i perkusista Tommy Aldridge są wymienieni jako twórcy i przedstawieni na wewnętrznej okładce amerykańskiego wydania winylowego i kasetowego oraz późniejszych wznowień CD. Dlaczego to dziwne? Ponieważ obaj... nie nagrywali „Diary of a Madman”. W rzeczywistości w studiu byli basista Bob Daisley oraz perkusista Lee Kerslake i to ich słychać na oryginalnym wydaniu płyty.

Aldridge zresztą wielokrotnie podkreślał, że nie nagrywał drugiej płyty Ozzy’ego:

Myślę, że to dość oczywiste, że na tym albumie nie słuchać mojej perkusji. Nigdy nie przypisywałem sobie zasług za to nagranie i zawsze podkreślałem, że całe uznanie należy się Lee Kerslake'owi.

Bob Daisley odegrał kluczową rolę w czasie rejestrowania, ale i pisania utworów na „Diary of a Madman” – jest współkompozytorem większości piosenek i współautorem tekstów. Swój wkład w proces twórczy miał również Lee Kerslake. Oczywiście większość pracy wykonał Ozzy, ale jak już zostało wspomniane – od zawsze wiedział, jak znaleźć odpowiednich współpracowników i jak otoczyć się nie tylko zdolnymi instrumentalistami, ale również kompozytorami. Nie ma bowiem wątpliwości, że za sukcesem „Diary of a Madman” stoją również Rhoades, Daisley i Kerslake.

Czemu zatem na amerykańskim oryginalnym wydaniu płyty pojawiły się nazwiska Sarzo i Aldridge’a? To efekt kłótni, do której doszło pomiędzy Daisleyem i Kerslakiem a kierownictwem. Muzycy mówili później, że poprosili po prostu o wcześniejszą wypłatę, ponieważ nie mieli z czego żyć w czasie sesji, ale zamiast tego otrzymali – oczywiście już po wszystkim – wypowiedzenia.

Podobno odpowiedzialna miała być za to Sharon, późniejsza żona Ozzy’ego, która właśnie w czasie nagrań do „Diary of a Madman” została menadżerką ekswokalisty Black Sabbath. Jej poczynania od samego początku wzbudzały ogromne kontrowersje. Była skuteczna, ale bezwzględna i nastawiona przede wszystkim na zysk. Taka opinia krąży o niej do dzisiaj. Sprawa trafiła do sądu, a ten przychylił się do wersji odsuniętych od nagrań muzyków – Sharon musiała przełknąć gorzką pigułkę i przywrócić nazwiska Daisleya i Kerslake’a jako współtwórców płyty.

Właśnie w takich okolicznościach powstał jeden z najlepszych solowych albumów Ozzy’ego...

Świetne przyjęcie

Drugi solowy album Ozzy’ego utrzymany był w hardrockowych i heavymetalowych klimatach. Wokalista ponowie postawił na melodyjność oraz rozbudowane gitarowe solówki, które były specjalnością Rhoadesa. W porównaniu do debiutu nie zaszła większa brzmieniowa rewolucja. Lider postawił na rozwiązanie, które okazało się sukcesem na pierwszej płycie. Z „Diary of a Madman” pochodzą takie cenione obecnie kompozycje jak „Over the Mountain” czy „Flying High Again”.

Album spotkał się z ciepłym przyjęciem ze strony krytyków oraz miłośników muzyki rockowej. Ozzy był w latach 80. megagwiazdą, co oczywiście przełożyło się bezpośrednio na sprzedaż jego solowej płyty. Co jednak ciekawe, największą popularnością cieszył się w Stanach Zjednoczonych, a nie w rodzimej Wielkiej Brytanii. Potwierdzają to również liczby – tylko w USA album „Diary of a Madman” sprzedał się w nakładzie przekraczającym trzy miliony egzemplarzy (potrójna platyna). W Anglii... nie pokrył się nawet złotem.

Małostkowość twórcza

Myślicie, że sprawa praw do nagrań zakończyła się wraz z premierą „Diary of a Madman”? Nic z tych rzeczy! W 2002 roku pojawiło się wznowienie albumu, który został po części ponownie zarejestrowany, a Ozzy zaprosił do studia basistę Roberta Trujillo (tego z Metalliki) oraz perkusistę Mike’a Bordina. Fani byli wściekli, zarzucając Sharon chęć wymazania z historii rzeczywistych współtwórców płyty. Sugerowano, że menadżerka przez lata nie pogodziła się z sądową porażką. W późniejszym wywiadzie Sharon powiedziała, że to Ozzy zdecydował o ponownym nagraniu linii basu oraz perkusji. Smród oczywiście pozostał, a media więcej pisały o całej sytuacji, niż całkiem udanym wznowieniu „Diary of a Madman”.

Tak, to jeszcze nie koniec. W 2011 roku Sony ponownie wydało płytę – tym razem z okazji 30-lecia premiery. Ozzy i Sharon się zreflektowali i na zremasterowanych nagraniach ponownie słychać instrumenty zarejestrowane przez Daisleya i Kerslake’a. Do płyty dołączone zostało jednak nagranie koncertowe, na którym słychać kogo innego – starych znajomych, Sarzo i Aldridge’a, którzy wyruszyli z Ozzym w trasę promującą album. Historia tym samym zatoczyła koło.

Michał Grzybowski