Półka kolekcjonera: Marillion – „Misplaced Childhood”

Wydana w 1985 roku płyta „Misplaced Childhood” jest dziełem ikonicznym dla całego rocka neoprogresywnego. Płyta zebrała znakomite recenzje i stała się jedną z najważniejszych dla całej brytyjskiej muzyki rozrywkowej. Duża w tym zasługa największego przeboju w dorobku „Marillion”, czyli kompozycji „Kayleigh”, ale byłoby niesprawiedliwością wspominanie jedynie o tym singlu, gdy w przypadku „Misplaced Childhood” mamy do czynienia z dziełem kompletnym. A co jeszcze ważniejsze – to concept album, który powinien być analizowany w całości, ponieważ tylko w takiej sytuacji można w pełni zrozumieć przesłanie, które postanowili zaprezentować muzycy.

Zanim jednak o samej interpretacji tego, co zawarte zostało na płycie „Misplaced Childhood”, warto kilka słów powiedzieć o samym procesie twórczym. W końcu, gdyby nie pomysłowość Fisha – wokalisty Marillion – nie moglibyśmy obecnie delektować się dźwiękami płynącymi z kultowego już trzeciego wydawnictwa brytyjskiego zespołu.

W takich okolicznościach powstawało „Misplaced Childhood”

„Misplaced Childhood” – okoliczności powstania płyty

Kompozycje, które złożyły się na album „Misplaced Childhood”, zespół nagrywał od marca do maja 1985 roku w berlińskim Hansa Tonstudio. Pracowali w nim Fish (wokal), Steve Rothery (gitary), Mark Kelly (klawisze), Pete Trewavas (bas) oraz Ian Mosley (perkusja). Nad miksem i procesem produkcyjnym czuwał Chris Kimsey, rejestrowaniem materiału zajmował się natomiast Thomas Stiehler.

Komponowaniem muzyki zajęli się czterej instrumentaliści, natomiast tekstami Fish. Kompozycje składające się na „Misplaced Childhood” utrzymane są w klimatach szeroko rozumianej muzyki rockowej – to raczej łagodne brzmienia pełne harmonii oraz melodyjności. Niekiedy wydawnictwo określane jest mianem poprockowego, a to właśnie za sprawą warstwy instrumentalnej. Zdecydowanie więcej dzieje się, jeśli chodzi o teksty. Ich autor zdecydował się na przygotowanie złożonej opowieści o życiu rozumianym ogólnie. Sporo miejsca poświęcone jest temu, jak dzieciństwo wpływa na dorosłość. Jak wychowanie i podejmowane niekiedy nieświadomie decyzje mogą zmieniać ludzkie życie kilka, a nawet kilkanaście lat później. Na płycie znajduje się wiele wątków autobiograficznych i wydarzeń zaczerpniętych bezpośrednio z życia Fisha.

Nie sposób w tym miejscu nie wspomnieć o kompozycji „Kayleigh”, która stała się międzynarodowym przebojem i przyniosła sławę zespołowi. Autor tekstu opowiedział w nim o swojej byłej dziewczynie Key Lee (stąd tytuł). To historia o miłości, która nie przetrwała próby. Później Fish zdradził, co było powodem rozstania z dziewczyną:

W tamtym czasie byłem bardzo zagubiony, miałem wiele długotrwałych związków, wiele „głębokich i znaczących” relacji, które w zasadzie zniszczyłem, ponieważ miałem obsesję na punkcie kariery i tego, co chciałem osiągnąć. Byłem bardzo, bardzo samolubny i chciałam być po prostu sławnym piosenkarzem. Później zacząłem sobie zdawać sobie sprawę z poświęceń, jakie ponosiłem i myślę, że Kay była jednym z nich.

Warto wspomnieć, że – choć tytuł utworu sugeruje inaczej – nie opowiada on o jednej nieszczęśliwej miłości Fisha. W tym samym wywiadzie powiedział: „Kayleigh to nie tylko jedna osoba – to trzy lub cztery różne osoby”.

Ostatecznie zespół przygotował 41 minut materiału, co przełożyło się na dziesięć kompozycji, które trafiły na pierwsze wydanie płyty. Ciekawostką niech będzie fakt, że początkowo Marillion planował przygotować... dwa utwory. Jeden miał znaleźć się na stronie „A”, drugi natomiast na stronie „B”. Podczas prac nad płytą i po konsultacjach z wytwórnią uznano jednak, że nie jest to dobry pomysł. To najlepiej dowodzi faktu, że cała płyta stanowi spójną całość, a publikacja zaledwie dwóch utworów miała być tego ostatecznym dowodem.

 

 

Album, do którego się wraca

Album „Misplaced Childhood” ukazał się 17 czerwca 1985 roku. Zebrał bardzo pochlebne recenzje, a także spotkał z pozytywnym przyjęciem ze strony słuchaczy. Wydawnictwo ostatecznie pokryło się platyną w Niemczech i Wielkiej Brytanii. W Stanach Zjednoczonych Marillion również mógł mówić o sukcesie – raczej nieznany za oceanem zespół umieścił swoje wydawnictwo na 47. miejscu listy Billboard 200. Największy wpływ na tak duże zainteresowanie krążkiem miał oczywiście singiel „Kayleigh”, który szturmem wziął listy przebojów w wielu krajach świata, a także był (i w sumie nadal jest) chętnie grany w radiu oraz telewizji.

Najlepiej o popularności „Misplaced Childhood” niech świadczy fakt, że album od 1985 roku był wielokrotnie wznawiany. Kolejne wydania wzbogacane były o niepublikowany wcześniej materiał, który zespół przygotował w niemieckim studiu, a którego na pierwszym etapie nie opublikował. Miłośnicy trzeciej płyty Marillion powinni szczególnie zainteresować się reedycją „Misplaced Childhood”, która pojawiła się na rynku w 2017 roku. Materiał został ponownie zremasterowany przez Michaela Huntera, natomiast najobszerniejsze wydanie „deluxe” zawiera cztery płyty CD, Blu-ray oraz Digi-Book. Album w tej wersji rozszedł się błyskawicznie, a obecnie jest problem, żeby kupić wznowienie w jej najbogatszej odsłonie.

Wznowienie „Misplaced Childhood” z 2017 roku

Michał Grzybowski

Wejdź na FORUM! ❯