Półka kolekcjonera: Marillion – „Misplaced Childhood”

Pierwszy raz słuchałem tej płyty w wersji koncertowej zgranej na kasetę z jakiegoś bootlegu. Nagranie było pirackie, więc jakość fatalna. Ale paradoksalnie, dodało to utworowi jakiegoś mroku i dekadencji. W związku z tym, prawem kontrastu, pierwszy odsłuch z CD mnie rozczarował, bo w studyjnej jakości album rzeczywiście brzmiał popowo. Z biegiem czasu to wrażenie ustąpiło. Dla mnie album na dobre zaczyna się dopiero od Heart of Lothian, polecam zresztą też smieszny videoklip do tego utworu- można znaleźć w youtube. Moja ulubiona ciekawostka to to, że wielki fan i popularyzator tego zespołu, śp red Tomasz Beksiński frazę z Kayleigh: "dancing in stilettos in the snow" przetłumaczył jako "taniec w sztyletach śniegu.." :)

Ten album jest popowy ale tylko i wyłącznie w sensie popularności, a nie nurtu muzyki. W tym czasie wielu redaktorków tak twierdziło w kraju i za granicą, jednak muzyka, stopień skomplikowania, aranżacji, sam się broni z punktu widzenia czasu. W tym kontekście to samo można powiedzieć o The Dark Side... czy Close To the Edge, Selling... i całej reszcie epickich płyt.
Tak czy siak, dzięki Marillion na nowo został napisany prog rock.