Metallica wydała album „72 Seasons”. Powrót do korzeni czy wydawnicza wpadka? [RECENZJA]

Daleki jestem od twierdzenia, że Metallica od kilkunastu lat odcina jedynie kupony. To niesprawiedliwe stwierdzenie, które niestety pada często z ust miłośników ciężkich brzmień. Oczywiście – Amerykanie nie są już tak innowacyjni, jak w latach 80. XX wieku, nie są też tak głodni sukcesu. Są nasyceni sławą i pieniędzmi. Nie zapominajmy jednak, że muzyka metalowa nie jest obecnie niezbadanym lądem, który można odkrywać i poznawać, jak miało to miejsce kilka dekad temu. W kontekście rozwoju gatunku Metallica zrobiła swoje, zrobiła bardzo dużo. Obecnie niczego nie musi, ale nadal chce, czego efektem jest jedenasty album. Album „72 Seasons”, który właśnie ujrzał światło dzienne.

Dwie poprzednie płyty Amerykanów – „Death Magnetic” (2008) oraz „Hardwired...To Self-Destruct” (2016) – nie były dziełami sztuki, nie były w żadnym stopniu przełomowe czy wyjątkowe. Solidne średniaki, na których było kilka dobrych, wpadających w ucho kawałków. Zasiadając do najnowszego krążka Metalliki, spodziewałem się mniej więcej tego samego. Ale czy nie były to oczekiwania na wyrost?

„72 Seasons” – w mojej ocenie Metallica miała lepsze okładki | mat. pras.

Oczekiwania zderzyły się z rzeczywistością

Ze strzępkami materiału miałem okazję zapoznać się już wcześniej, ponieważ Metallica promowała swoje najnowsze wydawnictwo czterema singlami – „Lux Æterna”, „Screaming Suicide”, „If Darkness Had a Son” i „72 Seasons”. Po ich przesłuchaniu nie bardzo wiedziałem, co myśleć, ponieważ brzmiało to jak coś, co już gdzieś słyszałem. Coś jakby Metallica postanowiła zebrać do kupy wszystkiego po trochu ze swojej kariery i złożyć w całość. Trudno więc, żeby z takiej mamałygi powstało coś smacznego, wykwintnego. No, może tylko „72 Seasons” miał w sobie nieco więcej zadziorności, której oczekiwałbym od najważniejszego metalowego zespołu w historii.

Ale, jak wiadomo, płytę ocenić należy całościowo, a nie na podstawie czterech z dwunastu utworów. Zasiadłem do pierwszych odsłuchów „72 Seasons” z otwartą głową, choć z mnożącymi się wątpliwościami. Przesłuchałem ją kilkukrotnie. W głowie pozostał mi naprawdę udany riff z utworu „You Must Burn!”, a także chwytliwe melodie z „Chasing Light”. Fajnie „siadła” zamykająca album piosenka „Inamorata”. Problem w tym, że to wszystko; że poza tym jest całkowita pustka. Utwory brzmiały dobrze, technicznie były w porządku, ale nie miały w sobie niczego nadzwyczajnego, niczego specjalnie chwytliwego. Wiedziałem, że słucham Metalliki, bo oni mają niepodrabialne brzmienie, ale co jakiś czas myślałem, że wolałbym odpalić sobie „Master of Puppets” albo nawet „Kill’em All”. Bo po co słuchać czegoś, co ma swoje lepsze odpowiedniki?

Z pełnym przekonaniem mogę powiedzieć, że „72 Seasons” to album równy, bo faktycznie – nie ma na nim wyraźnie słabszych momentów, nie ma dołków. Problem jednak w tym, że praktycznie nie ma też świetnych momentów. Jest równy, ale nijaki. Produkcyjnie jest tak sobie, wokal Jamesa daje radę, wpadających w ucho solówek jak na lekarstwo, a perkusja Larsa brzmi – do czego należało się już przyzwyczaić – jakby była z tektury. Całościowo jest więc w porządku, ale do diabła – czy ktoś sięga po nową Metallicę po to, żeby posłuchać czegoś względnie dobrego?! Pozwolę, żebyście sami odpowiedzieli na to pytanie.

Metallica – czy zespół idzie dobrą drogą?

Jestem pewien, że „72 Seasons” będzie sprzedażowym hitem, a trasa koncertowa Metalliki (dwa koncerty w Polsce odbędą się w 2024 roku) będzie w większości wyprzedana, dając zespołowi kolejne milionowe wpływy. I dobrze, zapracowali sobie na tę popularność. Na pewno jednak wszyscy zgromadzeni na ogromnych stadionach będą z dużo większym zaangażowaniem chłonąć takie utwory jak „Master of Puppets”, „One”, „Seek & Destroy” czy „Enter Sandman”, niż te pochodzące z „72 Seasons”.

Na koniec jeszcze słówko o odwiecznej wojnie pomiędzy Metallicą a Megadeth, w której jest tyle podtekstów, że aż trudno je zliczyć. Po przesłuchaniu najnowszej płyty Larsa i spółki z pełną świadomością stwierdzam, że Dave Mustaine przygotował o wiele lepszy album – „The Sick, the Dying... and the Dead!” jest wydawnictwem bardziej zadziornym i przebojowym, a jednocześnie brzmi świeżo i słychać, że były muzyk Metalliki miał na nie pomysł. Nie powiem, że przeszedłem obok „72 Seasons” obojętnie, bo czekałem na tę premierę, ale – choć nie miałem wygórowanych oczekiwań – jestem tym albumem zawiedziony.

Michał Grzybowski

Wejdź na FORUM! ❯