Jack White w surrealistycznym świecie rocka. Recenzja płyty „Fear of the Dawn”

Jack White sam przyznał, że okres pandemii był dla niego trudny. Przez pierwsze kilka miesięcy, gdy nie można było grać koncertów, zupełnie zapomniał o muzyce. Skupił się na różnych hobby, z których najbardziej wciągające okazało się... struganie mebli. Gdy po tym twórczym odwyku sięgnął po gitarę, nowa muzyką zaczęła płynąć tak obszernym strumieniem, że na ten rok artysta zapowiedział nie jeden, a dwa albumy. Pierwszym z nich jest opublikowany właśnie „Fear of the Dawn”. Kolejny pojawi się pod koniec lipca.

„Fear of the Dawn”, czyli w szalonym świecie Jacka White’a

O tym, że Jack White niczego w muzyce się nie boi, wie chyba każdy, ale – to zwiastowały trzy opublikowane wcześniej single – na nowej płycie postanowił przebić samego siebie. Na „Fear of the Dawn” znaleźć można wpływy klasycznego rock ‘n’ rolla, bluesrocka, alternatywy czy nawet... nu-metalu. W klasycznie brzmiącym „What's the Trick” White tłucze w gitarę, jak to ma w zwyczaju Tom Morello, natomiast w niepokojącym „The White Raven” ma w sobie coś z Roba Zombie.

Wszystko podlane jest sporą dawką elektroniki i muzycznej awangardy. White nie ogranicza się żadnymi gatunkowymi ramami, często zapominając, że znany jest przede wszystkim jako wykonawca rockowy. Syntezatory? Są! Sample? Podobnie. Instrumenty klawiszowe? A jakże! Trudno właściwie wskazać, czego na „Fear of the Dawn” nie ma. Niektórzy powiedzą, że to generuje chaos i... muszę się z nimi zgodzić. Ale to chaos pełen harmonii, bo autor wie od początku do końca, co chce w danym utworze zaprezentować. Momentami – podczas słuchania płyty w całości – nawet trudno wskazać, kiedy jedna kompozycja się kończy, a druga zaczyna. Bo zmiany tempa i brzmienia mogą nastąpić zarówno na początku, w połowie, jak i na końcu utworu. Zależy, jak akurat White’owi się spodobało.

W jazzowym „Into the Twilight” White nawiązuje to twórczości The Manhattan Transfer, natomiast w dubowym „Eosophobia” wszystko brzmi jak dziwaczne połączenie Augustusa Pablo i Jefferson Starship. Aż trudno się domyślać, skąd wzięła się inspiracja do powstania tego radosnego łamańca. Ale w ucho wpada. Po całym tym trwającym niemal 40 minut muzycznym zamieszaniu nadchodzi moment prawdziwie niespodziewany, czyli przedostatnia kompozycja „Morning, Noon and Night”. Co w niej niezwykłego? Jest aż nadto... konwencjonalna. Fuzzowy riff jakich wiele, nieco czystego śpiewu i w zasadzie tyle. I na koniec „Shedding My Velvet” – przemyślane i godne zamknięcie płyty, o której bez wątpienia szybko słuchacz nie zapomni. White postanowił wyciszyć tym ostatnim utworem emocje i przypomnieć, że przecież nagrał płytę rockową.

Panie White, o co chodzi?

Choć to tylko zagrywka, bo wystarczy przypomnieć sobie, co działo się kilka minut wcześniej, żeby zrozumieć, że w żadnym wypadku nie możemy mówić o rockowej klasyce. Jest to dzieło udziwnione, momentami aż trudne do zrozumienia, ale przy tym niesamowicie charakterne. Ostatnie płyty White’a – choć oczywiście bardzo dobre – nie zaskakiwały. Teraz artysta postanowił pójść na całość i nie ograniczać się w żadnym stopniu.

Czy to wpływ pandemii, czy muzycznego odwyku, który zaserwował sobie muzyk? Nie wiem, ale wyszło mu to na dobre. Bo on przecież nic nie musi, a głównie może. No i wymyślił sobie, że stworzy rockową awangardę. Stworzył i mnie to pasuje, bo „Fear of the Dawn” zadziałało na mnie odstresowująco. Brzmienie było tak odrealnione, że odrealniłem się razem z nim. White dodał do swojej twórczości wyraźny czynnik rozrywkowy. No i dobrze, wszak tworzy muzykę rozrywkową.

Michał Grzybowski

Wejdź na FORUM! ❯