Krótka historia małżeńska

Analogiczna sytuacja u mnie i też wierzę, że jak uda się ten gorzki czas przetrwać to wyjdziemy z tego niezniszczalni...Wszystkiego dobrego :)

Dziękuję za ten artykuł jak i za ten czy da się uratowac. Właśnie jestem na tym etapie. Po 16 latach małżeństwa mąż miał pół roczny romans, pol roczny bo się wydał....to był cios ogromny, a wiecie co jest najlepsze? Ze nigdy w stu proc mu nie ufałam, a nawet z tylu glowy mialam, ze nawinie się chetna, bo okazji to on miał pod dostatkiem i pójdzie w tango. Nigdy nie przypuszczalam, ze w człowieku są takie emocje, tez sobie mowilam, wielokrotnie sobie mówiliśmy, że zdrady nigdy nie wybaczymy. No właśnie nigdy nie mow nigdy...on mowil ze nigdy mnie nie zdradzi ja ze nigdy nie wybacze...owszem nie wybaczylam, za krotki czas minął, ale dalam szanse. Tak jak w artykule targaja mna rozterki presja otoczenia, rodziny. Ale podjęłam próbę ratowania tylko dlatego, ze widzę faktyczny zal, skruchę, zmienil podejscie do zycia, do mnie, do dzieci. Pewnie tez choroba miala na jego zmiane wplyw. Kiedys przeczytalam, ze jak przez to przebrniemy nasza milosc wejdzie na wyzszy lepszy poziom. Mimo chwil zalamania, wypominania, zwątpień, wierzę ze tak kiedys będzie, ze nadejdzie dzień w ktorym nie będę obwiniac tej dz....za wejscie z buciorami w nasze zycie tylko jej podziękuję, ze scementowala nasze malzenstwo.

Pierwszy raz się tu wypowiadam, mój przypadek jest może trochę podobny. Tak po skrócie powiem, nie myślałam o zdradzie ale jak mąż po alkoholu przy mojej koleżance nazwał mnie ku**ą chociaż nie miał podstaw do tego, to we mnie coś pękło. Po rozmowie z koleżąnka doszłam do wniosku że spróbuję, nawet tak dla samej siebie. No i tak zrobiłam. Koleżanka ostrzegała mnie że jak puszczę się raz to trudno będzie zrezygnować, no i miała rację. Mąż nawet nie zauważył nic a ja coraz częściej się puszczałam. Miałam tego świadomość i chcąc utrzymać dobrą atmosferę w domu jestem bardzo miła i wyrozumiała dla męża bo w łóżku jest naprawdę cieniasem w porównaniu z innymi facetami. Teraz nawet nie wzrusza mnie jak czasem nazwie mnie ku**ą, ok, jak chciał mieć ku**ę to ma. Pozdrawiam.

oldtimer.....może tego nawet nie przeczytasz bo upłynęło dużo czasu .....jeśli dobrze zrozumiałem to postanowiłeś udawać, że nic się nie stało ....dla dobra związku, dzieci ? postanowiłeś być odpowiedzialny.... teraz zastanawiasz się czy dobrze zrobiłeś ...... nie polecasz swojej drogi ....wszystko to kwestia tego jak się z tym czujesz ....jak udało Ci się to ogarnąć ... ponieważ to są nasze indywidualne wartości ? potrzeby ? nie wiem... moja żona zakochała się w innym 12 lat temu , szalałem , pozwoliłem jej odejść chociaż rodzina stanowiła dla mnie najwyższą wartość , dzieci zostały ze mną, rzuciłem się w wir przygodnych znajomości żeby zagłuszyć mój ból ....nic to nie dało .....codziennie o niej myślę i zastanawiam się czy nie powinienem jednak o nią bardziej zawalczyć .....odczekać aż jej przejdzie ...ale duma nie pozwoliła mi na to .....teraz "wciąż są różne koło mnie nie budzę się sam ale nic nie jest proste w te dni ..."

Zawsze byłem "stary", gdy były imprezy pilnowałem stada by wszyscy przeżyli, zakochałem się w trudnej dziewczynie i tak mi zostało. Jej np. miesięczne wakacyjne babskie wypady nie budziły we mnie przerażenia bo nie myślałem jak rówieśnicy i ufałem zbyt dorośle a faktem który wyszedł po latach było to że jacyś faceci pojawiali się po tych wakacjach starając o utrzymanie relacji lub nawet z oświadczynami, choć byłem świadomy że nie była w próżni to nie tak wyglądało to w opowiadaniu z wakacji.
Rodzina i przyjaciółki milczały latami, dopiero gdy pojawiło się dzieci (upływ czasu) zaczęły wyciekać drobiazgi wśród wspomnień lub kobiecych spięć. Było mi dziwnie ale to ciągle były skrawki. Kiedyś ją wzięło po alkoholu na noc delikatnej szczerości i dużo się potwierdziło a jeszcze więcej pytań powstało w związku z wcześniejszymi uwagami jej przyjaciółek czy matki.
Może było jak mówiła i nie przekroczyła pewnych granic ale po by wracała po latach do nieistotnych zdarzeń.
Potem miał miejsce pewien niewinny incydent, nic nie wskazywało by miał znaczenie, nie widziałem nikogo, nie poznałem żadnych faktów i tylko złamanie wzorca, zadbany stój, makijaż, woń alkoholu i ta widoczna w pierwszej chwili jej radosna ekscytacja nie pasująca do pory dnia i wersji zdarzeń którą mi sprzedała.
Gdyby nie przecieki faktów z młodości może bym nie zwrócił uwagi ale choć starałem się racjonalnie podejść do tematu, moja podświadomość przestała w nią wierzyć już zupełnie.
Wiecie co jest smutne, jestem z nią dekady, nadal ją adoruję , podrywam itd., ona szanuje mnie, podziwia mój intelekt, nasze dzieci są uśmiechnięte, dorastają, wchodzą w dorosłość i tylko smuci mnie fakt że moje życie jest wg. mnie TEATREM który gram od chwili gdy moja podświadomość straciła zaufanie do kobiety którą kocham.
Jest takie powiedzenie że jedynie ludzie w związkach z długim stażem potrafią zrozumieć jak to jest równocześnie kochać się i nienawidzić.
W sumie mam rodzinę tylko dlatego że wyrosłem na człowieka z zasadami, zajęty nimi zamiast szukać szczęścia naprawiałem to co ona psuła (np. jej alkoholizm - pokonany) i dlatego nie polecam mojej drogi innym bo nie każdy da radę i może zniszczyć samego siebie przy okazji.
Jeśli coś nie gra lepiej nie opierać się na dojrzałości bo po dekadach wyjdzie wam to bokiem, tylko wyjaśnić wszystko do końca albo przestać grać.

po zdradzie może być lepiej w małżenstwie - to są totalne bzdury. Już nic nie będzie takie samo jak było, to będzie obcy nieznany człowiek , ktoś kto cię oszukiwał, okłamywał, najważniejszą swoją przysięgę zeszmacił co czyni każde jego słowo nic nie wartym. ktoś powiedział że zdradę można wybaczyć co jest bzdurą , można się z nią pogodzić, wyobcować z siebie ale NIGDY nie zapomnimy, nigdy nie wybaczymy chyba że zresetujemy mózg lub na skutek wypadku stracimy pamięc. Zawsze będziemy mieli świadomosc że nas zraniono, zeszmacono, poniżono ....... Najlepszym wyjsciem jest rozejscie się każdy w swoją stronę i życie według własnych starych uczciwych zasad. NIE DA SIĘ PO ZDRADZIE URATOWAĆ ZWIĄZKU, może przetrwać, może byc dalej ale to nie będzie małżenstwo lecz twór .

Przykro mi... Ale wierzę, tak romantycznie i po kobiecemu, że wszystkie zdarzenia i osoby, które spotykamy na naszej drodze, przygotowują nas na dojrzalsze związki: takie, w które wchodzimy już ukształtowani i nie musimy się odnajwydać. Twoja historia zatoczyła koło i pewnie wyciągniesz z niej wnioski. Kolejny krok to szeroko otwarte oczy ;-) Powodzenia! Wiem, że będzie dobrze.