[powiazane]Ilekroć upadnę, zawsze wstanę, otrzepię tyłek z kurzu i pójdę dalej za każdym razem od nowa wierząc, że się uda. I tak bezustannie od kilkudziesięciu lat gdzieś podążam a moje życie staje się z roku na rok coraz barwniejsze. Zastanawia mnie, ile człowiek ma w sobie wiary i siły, aby nigdy się nie zatrzymać…
[rekmob1]
Trzy miesiące temu odeszłam z korporacji. Zrezygnowałam z kariery, pieniędzy, wystawnego życia na rzecz mojej rodziny i spełnienia naszych marzeń. Wiedziałam, że jako kobieta robiąca karierę, odsuwam się od męża i dzieci. A może stałam się korpoludkiem, bo tak było łatwiej uciekać od innych problemów? Oddając się pracy wręcz bezgranicznie, pozwalałam mojemu szefowi wyciskać mnie jak cytrynę. Z każdym dniem wyniszczał mnie i nasz zespół, a ja coraz mniej go szanowałam i coraz mniej czułam się szczęśliwa we własnej skórze. Przestawałam widzieć sens tych codziennych tortur i zmagań.
Zobacz także: zmiana zawodu po czterdziestce
Musiało minąć wiele lat, nim ujrzałam prawdziwy sens życia, lecz jak długo szef przydeptywał mnie do samej ziemi, tak długo nie umiałam sięgnąć po to, co odkryłam. Postanowiłam zatem porzucić to wszystko i dogonić właściwy sens tego życia i nasze marzenia. Oddałam sprzęt, telefon, prawdopodobnie najlepszy samochód, jaki miałam i jaki będę miała, kartę paliwową, akcje warte tyle, że mogłabym za nie żyć trzy lata bez pracy i wiele innych, nazwijmy je materialnych, rzeczy - tak po prostu oddałam, by w zamian odzyskać męża i uciec od zimy.
Mój mąż nie chce tego tak widzieć, to zbyt wielki ciężar dla niego. On chciał dla mnie jedynie odpoczynku w miejscu, w którym nie ma zim. Jednak kobiecy mózg analizuje świat inaczej i nic na to nie poradzę. Gdybym była facetem, umiałabym go zrozumieć, ale nie jestem i całe szczęście, bo nigdy bym za niego nie wyszła :-)
[rek]
W styczniu tego roku wyjechaliśmy razem do krainy słońca, spokoju i radości, do naszego wyimaginowanego rajskiego azylu, by tutaj pośród wszelkich sprzyjających okoliczności odbudować naszą bliskość (tak, wiem – i odpocząć). Wyobrażałam to sobie, jak ucieczkę na koniec świata, na jakąś bezludną wręcz wyspę, gdzie nikt ani nic nie zakłóci nas razem i gdzie będziemy zdani tylko na siebie. Widziałam nas, jak w trudach układania życia od nowa, zbliżamy się do siebie i dostrzegamy w sobie znów to coś, co nas kiedyś połączyło.
I przyznam się otwarcie, że było mi strasznie trudno porzucić luksusy, uznanie, pozycję… ale życie w pędzie kariery jest pełne samotności, przemierzane bez drugiej połówki na co dzień, bez przyjaciela, bez oparcia, bez ciepłych ramion i to jest tak puste, że właśnie dlatego postanowiłam zaryzykować i postawić wszystko na jedną kartę.
[sonda]40[/sonda]
Mijają już trzy miesiące odkąd tu jesteśmy. To bardzo długo patrząc z punktu widzenia bezrobotnej pracoholiczko-karierowiczki. Doskonale wiem, że nie ma takiego miejsca na ziemi, w którym nie musiałoby się stawiać czoła takiej, czy innej, nie do końca łatwej rzeczywistości. Zawsze jest coś, o co trzeba się potrudzić, by zyskać coś innego i owszem, czasami myślę, że chciałabym móc się poddać. Powiedzieć sobie, że już nie chce mi się. Położyć się i poczekać, aż pojawi się ktoś lub coś, co załatwi pewne rzeczy za mnie.
[rekmob2]
Nie zawsze życie jest łaskawe, nie zawsze jest tak, jak byśmy chcieli, ale warto się ruszyć po własne marzenia niezależnie od wieku, czy zobowiązań. Ja jestem tu z mężem, w Stanie Świecącego Słońca i czyż nie o to chodziło? Przed nami jeszcze długa droga i nie raz z pewnością wyboista.
To nie jest łatwe tak ciągle musieć iść, ale najgorzej jest się zatrzymać… Nie jest łatwo spełniać marzenia, ale nie robiąc nic, nigdy bym się nie dowiedziała, czy mogłam je spełnić.
Mag