Nie jestem pantoflarzem!

Każdy z nas ma swoją definicję męskości. Dla jednych są to wyraźnie zarysowane szczęki lub solidna muskulatura, dla innych - odwaga i stanowczość. Są ci, którzy utożsamiają ją z szorstkością brody oraz charakteru, i tacy, dla których przejawia się ona w zdolności utrzymania rodziny albo kieliszka po pół litrze. Największą jednak grupę stanowią ci, dla których być męskim znaczy nie okazywać czułości, nie dawać się "babom" i trzymać je krótko.

Tymczasem powinno być dla nas wszystkich jasne, że fałszywie rozumiane zjawiska, dosłownie interpretowane powiedzonka i źle rozumiane definicje, niosą ze sobą spore zagrożenia.

Niby złota myśl, a dla naszego być, albo nie być może się okazać ołowianą. Uwierzywszy bowiem, że "wszystkiego w życiu trzeba spróbować" powinniśmy się pokusić o ustalenie smaku arszeniku, przyjmując zaś za pewnik twierdzenie, że " nie szata zdobi człowieka" - pójść w stronę abnegacji.

I tak, trudno nie zgodzić się z przeświadczeniem, że błędne interpretacje definicji męskości i męskiej solidarności mogą się stać, a często wręcz są, źródłem wielu nieszczęść. I tak, co najmniej jedna piąta mężczyzn, pozostających w bardziej lub mniej formalnych związkach, pozwala sobie na szydzenie i dowcipkowanie z własnych partnerek.

Biorąc pod uwagę fakt, że rozwój weny twórczej postępuje wraz ze wzrostem piwnych promili we krwi, zaryzykuję twierdzenie, że dowcipy i opowiadania o "mojej starej" stanowią atrakcję nie jednego towarzyskiego spotkania, są skutecznym sposobem rozbawienia znajomych i – co smutniejsze - pozyskiwania ich sympatii.

Być dowcipnym kosztem drugiej osoby, nieustannie sprawdzać poziom jej umiejętności dystansowania się do siebie i ustalać skalę jej odporności na krytykę - to przecież takie zabawne. Coś o tym wiemy. Ćwiczymy to nie tylko we własnych domach.

A przecież do nas samych nam bliżej. Zamiast więc zabawiać kumpli historyjkami o starej żonie i jej jeszcze starszej mamusi, sprawdźcie, panowie, poziom własnego poczucia humoru i umiejętności śmiania się ze swoich słabości. To będzie nie tylko fair wobec waszych bliskich, ale i z pożytkiem dla was samych. Warto sobie bowiem uświadomić, że krytykując swoją partnerkę, odmawiając jej szacunku, traktując ją nieelegancko tylko po to, by zasłużyć na miano równego gościa, jesteście nie tyle dowcipni, co żałośni. Wystawiacie nie o niej, ale o sobie jak najgorsze świadectwo. Żaden bowiem inteligentny i kulturalny człowiek nie przyłączy się do waszych drwin, żaden przyzwoity słuchacz nie zapisze wam na plus prób upokarzania własnych żon.

Niemal powszechnie przyjęte, a jakże błędne przekonanie, że fajny chłop to ten, który nie daje sobie w kaszę dmuchać, każe mężczyznom w ich środowisku wyraźnie akcentować, kto w ich związku nosi spodnie, to znaczy, kto się kogo powinien słuchać.

Jeśli więc on mówi, że koniec wizyty u znajomych, to koniec. I nie ma, że:

- Kochanie, może na nas czas, może powinniśmy się pożegnać?
ale:
- Zbieraj się Baśka, idziemy.

I wiadomo, że Baśka - wszystko, co może w tej sytuacji zrobić, to wstać i wyjść. Wyjść przez drzwi oczywiście, bo innego wyjścia nie ma. Bo Baśka nie chce awantury i narastającego wstydu, bo właśnie straciła pracę, bo zamiast jego agresji ma w sobie jego potomka. Bo ich stan posiadania pokazuje, że ona ma już swoje lata, a on ich samochód i mieszkanie po mamusi.

Zofia Kosińska

Artykuł ukazał się w serwisie: Sympatia.pl

Skąd czerpać satysfakcję w związku? ❯