Mężczyźni nienawidzą się kłócić z kobietami

Musimy cofnąć się do czasów dawnych. Tak dawnych, kiedy to życie ludzi ograniczały role ściśle przypisane płci, czyli kobiety opiekowały się dziećmi, mężczyźni chodzili na łowy. Nadal w byciu matką kobiecie pomaga oksytocyna – dzięki niej może wykarmić dziecko. Poziom tego hormonu wzrasta, gdy kobieta jest spokojna, zrelaksowana, opanowana. Wniosek – dla dobra matki lepiej jest, gdy nie jest zestresowana i gdy panuje nad sobą. W naturalnej selekcji taka wygrywała, bo wówczas szansa na przeżycie dziecka była większa.

Podczas gdy zadaniem kobiety było karmienie i opiekowanie się potomstwem, mężczyzna był myśliwym. Polował, walczył. Przetrwał, zdobył, jeśli zachowywał ciągłą czujność. Wygrywały te męskie jednostki, u których poziom adrenaliny szybko rósł i wolno obniżał się. Mężczyzna był bardziej dostosowany, by żyć w stanie stresu. Takich też chętniej wybierały kobiety, bo byli w stanie zapewnić im i dzieciom byt.

Skutek pozostał nam do dzisiaj

Układ sercowo-naczyniowy u mężczyzn po przeżytym stresie wolniej powraca do stanu normalnego. Naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley przeprowadzili na ten temat badania. Gdy kobieta i mężczyzna nagle usłyszą huk pękającej opony, jego serce szybciej przyspieszy bicie, a przyspieszone tętno utrzyma się dłużej niż u niej. To samo dzieje się z ciśnieniem. Wniosek? Kobieta później się denerwuje i szybciej uspokaja. Wytrącony z równowagi mężczyzna dłużej przebywa w stresie. Szybciej uspokoi się, jeśli ma okazję do rewanżu, kobieta natomiast znowu zestresuje się, gdy będzie brać odwet.

Konflikt bardziej obciąża faceta

To różnice w fizjologicznej reaktywności naszych organizmów wpływają na to, jak przeżywamy stres podczas kłótni – uważa amerykański psychoterapeuta John M. Gottman, światowy specjalista od terapii par. Biologiczny fakt jest taki – konflikty bardziej uderzają w mężczyzn niż w ich partnerki. Schemat naszego postępowania najczęściej jest następujący. Kobieta, z zasady łatwiej radząca sobie z sytuacją stresową, odważniej rozpoczyna dyskusję na drażliwe tematy. Chce wyjaśnić coś, co ją niepokoi, boli, denerwuje. Nie boi się drążyć, bo dopiero rozwiązanie problemu ją uspokoi. Dąży do harmonii, pojednania.

Ale mężczyzna inaczej to odbiera, wydaje mu się, że ona podejmuje walkę i walczy po swojemu. Skoro gorzej sobie radzi z taką konfrontacją, robi uniki. Działa w swoim męskim stylu. Częściej zalewają go negatywne uczucia, co przynosi mu wysoki poziom adrenaliny, wzrastający podczas kłótni. Myśli sobie wówczas: „Czego ona ode mnie chce?”, „Dlaczego się czepia?”, „Nie muszę tego tolerować!”. Może to doprowadzi nawet do wyrażania pogardy i napastliwości, lub uważania się za ofiarę narzekań i dociekliwości partnerki, co każe mężczyźnie przybierać postawę obronną, często przejawiającą się obojętnością. Robi wszystko, by ją uciszyć. Działania kobiety – jej próby wyjaśnienia nieporozumień – nie są jego sposobami działania.

Powyższe zasady nie odnoszą się do każdej kobiety i każdego mężczyzny. Z badań amerykańskich psychologów wynika jednak, że do zdecydowanej większości. Warto zastanowić się nad tym przy okazji kolejnej kłótni i bardziej świadomie podejmować dialog z partnerką. Pamiętając, że funkcjonujemy inaczej, możemy łatwiej znaleźć porozumienie.

Artykuł ukazał się w serwisie