Nic nie zastąpi kontaktu z ojcem

Nie ulega wątpliwości, jak ogromna jest rola ojca w wychowywaniu synów. Wynika to z dwóch przesłanek natury psychologicznej i socjologicznej. Przede wszystkim ludzie (i dzieci) łatwiej identyfikują się z cechami i wzorcami zachowań obserwowanymi u własnej płci. Najbardziej widoczne jest to u dzieci, które nie mając własnych wzorców w wielu sferach życia, naśladują zachowania osób dorosłych. Jest to widoczne zwłaszcza, gdy dotyczy ról społecznych związanych z płcią. Dziecko łatwiej chłonie wzorce, mogąc obserwować dorosłego tej samej płci w przeróżnych codziennych sytuacjach życiowych. Jest to o wiele łatwiejsze, gdy w rodzinie ma się osobę własnej płci.

Samotni rodzice mają trudną rolę - zarówno matki, jak i ojcowie. W niepełnej rodzinie najlepiej zagwarantować dziecku kontakt z biologicznym rodzicem, który z nim nie mieszka – stały i nie rzadziej niż raz na tydzień, tak, by potomek czuł nieustannie więź z obydwojgiem rodziców i ich miłość do dziecka.

Dziecko płci męskiej nie mając w rodzinie odpowiedniego wzorca męskiego, często tworzy sobie wypaczony obraz tzw. prawdziwego mężczyzny, który charakteryzuje się nadmierną ilością cech agresywnych.

Wychowani przez matkę

Druga z psychospołecznych prawidłowości, opisana przez T. Parsonsa, zwraca uwagę na to, iż dziecko płci męskiej nie mając w rodzinie odpowiedniego wzorca męskiego, często tworzy sobie wypaczony obraz tzw. prawdziwego mężczyzny, który charakteryzuje się nadmierną ilością cech agresywnych. Taki chłopiec już jako dorosły mężczyzna może mieć później problem m.in. z okazywaniem uczuć.

Społeczeństwo niejako samo podpowiada dziecku, że taki obraz jest prawidłowy. To przede wszystkim mężczyźni są żołnierzami, do ich obowiązków należy walka, uprawiają oni szereg sportów o dużym ładunku agresji itd. Dlatego wielu chłopców bycie wartościowym mężczyzną łączy z demonstrowaniem postawy agresywnej.

Parsons stwierdził, iż chłopcy wychowywani tylko przez kobiety są bardziej agresywni i bardziej podatni na wykolejenie niż chłopcy, w których wychowaniu bierze czynny udział ojciec i okazuje swoją miłość do dziecka. Zjawisko to nazywał "protestem męskim". Amerykański socjolog wyjaśnia to w ten sposób, iż chłopiec wychowywany wyłącznie przez matkę tworzy sobie wyżej wspomniany spaczony obraz mężczyzny i do niego chce się upodobnić, odrzucając jakiekolwiek naśladowanie zachowania matki, w jego mniemaniu należne tylko kobietom. Dlatego przeciwstawia się wszystkim zasadom, które wpaja mu matka i zachowuje się agresywnie.

Brak ojca w życiu dziecka

Obecność ojca w rodzinie ma także kluczowe znaczenie dla prawidłowego rozwoju dziewcząt - daje im to możliwość obserwacji u ojców pewnych typowo męskich cech zachowania się, co w późniejszym życiu pozwala im lepiej zrozumieć własnych partnerów i synów. Brak ojca i kontaktu z nim zmniejsza szansę na pomyślne wywiązywanie się z roli partnerki i matki dzieci płci męskiej. Dlatego samotni rodzice - po rozstaniu czy rozwodzie - powinni zadbać o regularne kontakty dziecka zarówno z matką, jak i z ojcem.

Córki pomimo wcześniej opisanej prawidłowości, na podstawie której wiemy, iż ludzie tej samej płci są szybciej i dokładniej naśladowani, przejmują również wiele cech od swych ojców. Zachowanie ojca wobec córek ma duże znaczenie przede wszystkim dlatego, iż jest on najczęściej pierwszym mężczyzną, z którym kontaktuje się dziewczynka. Z obserwacji jego zachowania kształtuje ona sobie pogląd na mężczyzn w ogóle. Obcowanie z ojcem pozwala dziecku poznawać psychikę przedstawiciela płci przeciwnej i starać się go zrozumieć, co rzutuje na jej późniejsze kontakty z mężczyznami.

Partnerzy, którzy w dzieciństwie pozbawieni zostali żywych kontaktów z ojcem, przejawiali wiele symptomów niedostosowania w związku. Mężczyźni tacy są niezrównoważeni, drobiazgowi i przejawiają mniejszą aktywność płciową.

Naśladowanie ojca

Naśladownictwo, o którym była wcześniej mowa, obejmuje również związek emocjonalny z ojcem, który jest niezmiernie ważny dla tworzenia przyszłych więzi rodzicielskich i partnerskich. Dzieci, które nie miały okazji naśladować emocjonalnie pozytywnej postawy ojca, nie będą prawdopodobnie zdolne, bo okazać miłość własnym dzieciom, mówi się tu o wewnętrznym mechanizmie "rozliczania się z otrzymywanych uczuć". Przez naśladowanie ojca szczególnie chłopcy nabywają wzory roli ojcowskiej i zachowań, które się z nią łączą. Śledzenie postępowania ojca wobec matki, jak również wobec dzieci, znajduje później odzwierciedlenie w pełnieniu przez nich roli ojcowskiej we własnych rodzinach. Należy jednak podkreślić, iż warunkiem, aby zaistniało skuteczne naśladowanie ojca przez syna jest istnienie pozytywnych więzi uczuciowych między nimi. Jeżeli te więzi są ambiwalentne, wzory mogą ulec pewnej modyfikacji, natomiast w wypadku negatywnych więzi, zostaną one odrzucone.

Dalszy proces uczenia się roli rodzicielskiej dokonuje się przez tzw. mechanizm modelowania. Ojciec w pewnym momencie życia dziecka (syna) przestaje być dla niego konkretną jednostką, a staje się wzorem roli męskiej i ojcowskiej. Sytuacja ta według psychologów w sposób doskonalszy niż identyfikacja wpływa na uczenie się ról rodzicielskich, ponieważ następuje tu odczytanie znaczeń zachowania ojcowskiego i dostosowanie ich do własnej osobowości. Ponadto na tym etapie dziecko zaczyna dostrzegać i oceniać cechy osobowości ojca. Dlatego tak ważne jest, by mogło ujrzeć i identyfikować się z osobą dojrzałą, zrównoważoną emocjonalnie, imponującą mu, co doprowadzi do ukształtowania podobnej osobowości u niego samego i pozwoli rozwijać się właściwym postawom rodzicielskim u dziecka.

Jak ważna jest obecność ojca?

Wszystkie powyższe teorie potwierdzają, jak wielką rolę do spełnienia ma każdy ojciec w procesie wychowania swoich dzieci. Jego nieobecności nie może zrekompensować sama matka. Dziecko od ojca uzyskuje wiele bodźców do dalszego rozwoju. To ojciec jako pierwszy przybliża dziecku własną postawą podstawowe zasady życia społecznego i tym samym przygotowuje je do życia w szerszej niż rodzina zbiorowości, jaką jest społeczeństwo.

Brak ojca jak i, nie należy zapominać, negatywny model ojca, bardzo utrudniają nabywanie przez synów prawidłowych postaw i ról rodzicielskich, co łączy się później z problemami w ich własnych związkach i relacjach ze swoimi potomkami. Wielu badaczy podkreśla, że tak jak miłość macierzyńska ma podstawowe znaczenie dla inicjacji rozwoju społecznego dziecka, tak identyfikacja z ojcem jest niezbędna, by dziecko osiągnęło kolejny, wyższy etap rozwoju społecznego i moralnego. Dziecko ulega wpływom ojca szczególnie w takich sferach jak przekonania polityczne i stosunek do pracy zawodowej, ponieważ jest on pierwszym w jego życiu przedstawicielem jakichkolwiek władz politycznych i administracyjnych. Dodatkowo ten "przywódca rodziny" bardziej od matki zwraca uwagę na cechy zachowania właściwe poszczególnym płciom i w związku z tym bardziej od matki wywiera nacisk na dziecko, aby postępowało od najmłodszych lat w sposób właściwy dla jego płci.

K. Pospiszyl przytacza w swojej pracy szereg badań wskazujących na to, że partnerzy, którzy w dzieciństwie pozbawieni zostali żywych kontaktów z ojcem, przejawiali wiele symptomów niedostosowania w związku. Mężczyźni tacy są niezrównoważeni, drobiazgowi i przejawiają mniejszą aktywność płciową.

Kiedy niemożliwe jest naśladowanie ojca, dziecko ma słabą motywację osiągnięć i niską samoocenę.

Związek emocjonalny z ojcem

Badania R. F. Wincha pokazały, że dziewczęta, które przeżywały długie okresy romantycznej miłości, prowadzącej z reguły do małżeństwa, łączył bliski związek emocjonalny z ojcem, zaś dziewcząt często zmieniających partnerów nie łączył związek emocjonalny z ojcem. Badania prowadzone nad skutkiem nieobecności ojca we wczesnym dzieciństwie syna wykazały, iż, kiedy niemożliwe jest naśladowanie ojca, dziecko ma słabą motywację osiągnięć, niską samoocenę, niezdolność do rezygnacji z bieżących nagród dla korzyści, które można osiągnąć w przyszłości.

Poza tym brak ojca łączy się ściśle z postawami lękowymi zarówno u dziewcząt jak i u chłopców. Dzieci pozbawione możliwości stałego obcowania z ojcem o wiele trudniej kształtują najwyższą pod względem moralnym sferę osobowości człowieka, jaką jest sumienie. Wg M. Hoffmana nieobecność ojca odbija się szczególnie niekorzystnie na rozwoju moralnym synów. Chłopcy tacy częściej naruszają różnego rodzaju normy i są mniej skłonni do akceptowania upomnień. Nie mniejszy wpływ mają te relacje na kształtowanie odpowiednich postaw u dziewcząt. Większe niż u kobiet zrównoważenie psychiczne mężczyzn, mające wyraz w bezemocjonalnym osądzie wielu wydarzeń, bywa z reguły największym czynnikiem kształtującym psychikę dzieci płci obojga.

Poglądy współczesnych badaczy niewiele się różnią od zaprezentowanych klasyków psychologii i socjologii. Przewijającym się wątkiem w pracach naukowych końca ubiegłego wieku jest między innymi fakt, iż właśnie ojciec jest osobą, która wprowadza dziecko w świat życia społecznego. Dlatego samotni rodzice - po rozwodzie - powinni starać się porozumieć dla dobra dziecka i umożliwić potomstwu kontakt zarówno z jednym, jak i drugim rodzicem.

M. Braun-Gałkowska przekonuje, że "dzięki obecności ojca dziecko od razu przyjmuje taki sposób życia, jaki jest naturalny dla człowieka, a mianowicie życie w grupie społecznej. Dzięki ojcu wzbogaca się kontakt dziecka ze światem, dzięki niemu uczy się, że w grupie trzeba się liczyć z innymi, nie można żyć dla siebie." J. Rembowski kontynuując ten wątek ostrzega, że dzieci pozbawione takiego kontaktu nie osiągają nigdy wystarczającej dojrzałości społecznej, co udowadnia, jak ważna jest obecność ojca w rodzinie.

 

Artykuł ukazał się w serwisie mydwoje.pl

Wejdź na FORUM! ❯