Do diabła ze śmiercią!

Dla mnie śmierć to niepojęta diabelska sprawka – samo zło.

Każdy człowiek rodzi się z instynktem przetrwania. Bez tego uczucia i tej siły większość dzieci nie przyszłaby na świat. Głód, choroby, klęski żywiołowe, wojny - nawet w najbardziej niesprzyjających okolicznościach ludzie starają się przeżyć. Niewyobrażalny ból, okaleczenie, rozpacz, ogromne cierpienie nie zniechęcają nas do życia - pragnienie zobaczenia kolejnego wschodu słońca jest niepohamowane. Jako osoba niepełnosprawna z chorym sercem wiem, o czym mówię.

Mówi się, że człowiek ma swoją „datę ważności”. Co za absurd! Oczywiście wiem, że cały wszechświat jest ukształtowany przez fakt, że ciągle tworzy się coś nowego, coś innego znika, co minutę ktoś się rodzi, a ktoś umiera. Nie tylko ludzie przychodzą i odchodzą, nawet bakterie czy całe gwiazdy. Czy ja jako osoba fizyczna jestem wyłączony z tego cyklu dzięki swojemu geniuszowi? Niestety nie. Czy czuję się lepiej wiedząc, że miliony ludzi były przede mną, że przyszły na ziemię, a u kresu stały się popiołem? Czy dzięki temu łatwiej mi będzie spojrzeć w przyszłość? Absolutnie nie. Czy widzę jakiś naturalny, filozoficzny lub boski sens w mojej śmierci? Niestety nie!

Jako człowiek jestem wyposażony przez naturę w świadomość i tym samym jestem zmuszony do rozpoznawania czasu. Każdy człowiek potrafi postrzegać przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.

Ale od momentu duchowego samopoznania człowiek wie, że jego mały promyk kiedyś zgaśnie. Przychodzimy na świat bez pytania czy nam się to podoba czy nie. Nie mamy na to żadnego wpływu. Można powiedzieć, że to okrucieństwo życia.

Niektórzy próbują się pocieszać, uważając, że życie wieczne byłoby nudne. Co za bzdury! Ja w tym czasie mógłbym wymyślić wiele ciekawych rzeczy. W średniowieczu, gdy średnia długość życia nie przekraczała raczej 40 lat, ludziom z pewnością trudno było sobie wyobrazić dożycia osiemdziesiątki. Co można robić przez tak długie życie? Dziś wiemy, że człowiek jest elastyczny i potrafi przyzwyczaić się do zaistniałej sytuacji. Gdyby życie było wieczne, albo można je było wydłużyć o połowę, albo jedną czwartą więcej… to by mi się podobało.

Sens życia, sens śmierci

Skąd bierze się nasze życie? Czy istnienie po śmierci jest możliwe? Czy nasze istnienie nie jest tylko biochemicznym eksperymentem, niestabilnym związkiem atomów w nieskończonej przestrzeni? Niezależnie od odpowiedzi, które każdy z nas odnajduje, ja chcę żyć dalej. Nie ma znaczenia to, jaki plan ktoś lub coś ma wobec mnie.

Kto wierzy w życie wieczne, temu łatwiej jest pogodzić się ze śmiercią. Wielu ludzi jednak kieruje się teorią brytyjskiego biologa Richarda Dawkinsa: "Wszechświat nie jest nam winny ani sympatii, ani pocieszenia, nie jest nam winien uczuć". Nawet pod koniec naszego życia.

Jedyny sens śmierci może leżeć w uwolnieniu nas od przerażenia i bólu. Jest również inne wyjście: podnieść rękę na samego siebie.

Podziwiam ludzi, którzy cierpią w milczeniu, w zgodzie z samym sobą i światem, aż do ostatnich chwil, do śmierci. Czy mi się to uda? Wątpię. Mam już 50 lat, praktycznie jestem już przygotowany na „lot powrotny”, Ostatnie pakowanie walizek zbliża się nieubłagalnie. Woody Allen mając 76 lat powiedział: "Mój stosunek do śmierci się nie zmienił: Jestem stanowczo przeciwny."

Do głowy przychodzi mi tylko jedna strategia radzenia sobie ze śmiercią. Jest zainspirowana myślą Freunda Hein’a: „Tak długo, jak nie czuję oddechu śmierci na mojej szyi, nie myślę o niej. Jeśli nie mogę znieść już myśli o śmierci, to będę unikał myślenia o niej. Czuję się więc, przynajmniej do tego czasu, nieśmiertelny”.

Szymon Janowski