Co dzisiejszego 30-latka irytuje u faceta koło 50?

Różnica wieku wynosząca około 20 lat jest jednocześnie mała i duża. Mała, bo trudno w tym przypadku mówić o jakiejś ogromnej przepaści, która całkowicie uniemożliwia dojście do porozumienia - zwłaszcza, jeśli mówimy o przedstawicielach pokoleń dzisiejszych trzydziesto- i pięćdziesięciolatków. Duża, bo gdy weźmiemy pod uwagę akurat wyżej wymienionych, to do samej różnicy wieku dochodzi też niebagatelna kwestia otoczenia, w którym dorastali. Ci starsi będą jeszcze pamiętać poprzedni ustrój i trudy wynikające ze stawiania pierwszych zawodowych kroków w niełatwej rzeczywistości przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Ci młodsi z kolei dorastali w świecie zdecydowanie bardziej kolorowym, co nie znaczy, że mają na koncie same dobre doświadczenia.

Różnice w postrzeganiu świata powstałe na skutek wymienionych czynników (choć tych jest oczywiście więcej) sprawiają, że przedstawiciele obu pokoleń nie zawsze potrafią się zrozumieć.

Jako ktoś, kto nie tak dawno skończył 30 lat, pozwolę sobie wymienić kilka rzeczy, które nierzadko irytują mnie u facetów starszych o około 20 lat. Zaznaczam, że poniższe rzeczy nie odnoszą się oczywiście do wszystkich 50-latków, bo – uwaga, truizm – każdy człowiek jest inny. Niemniej jednak mniej i bardziej jaskrawych przykładów poniższych zachowań doświadczyłem więcej.

Przekonanie, że “kiedyś było lepiej”

Nie da się ukryć, że wraz z wiekiem zwiększa się poziom sentymentalizmu i gloryfikowania doświadczeń z własnej młodości. Stąd wziął się wysyp tych wszystkich fanpage’y na Facebooku typu “kiedyś było jakoś lepiej”, “wychowani w PRL” i podobnych, gdzie regularnie pojawiają się rzewne historyjki o tym, jak wspaniale biegało się między blokami z kluczem na szyi, oglądało “Bolka i Lolka” na czarno-białym telewizorze i jeździło na wczasy do ośrodka “Jantar”. Oczywiście w takim wspominaniu swojego dzieciństwa i młodości nie ma zupełnie nic złego - irytujące bywa sięganie po argument “kiedyś to było”, zapominając przy tym o negatywnych aspektach idealizowanego okresu.

Najczęściej komentarze o wyższości czasów minionych nad obecnymi pojawiają się, gdy ktoś narzeka na jakiś aspekt nowoczesności - no bo jak można oburzać się np. na brak internetu, skoro kiedyś go nie było w ogóle i “nikt nie narzekał”? Frustracja z powodu rozładowanej baterii w smartfonie? “Ciągle z nosem w telefonie. Kiedyś to się w piłkę grało całymi dniami”. I pewnie, współcześni rodzice bywają nadopiekuńczy, ale czy puszczanie dzieci całkowicie samopas rzeczywiście było takim wspaniałym środkiem wychowawczym, czy raczej smutną koniecznością?

Umiłowanie zapieprzania

O przeciętnym Polaku można powiedzieć wiele, ale na pewno nie to, że jest leniem. Zgodnie z raportem OECD podsumowującym rok 2018 Polacy znaleźli się w czołówce najdłużej pracujących narodów na świecie - w Europie “lepszy” wynik mieli tylko Grecy.

I oczywiście, pracowitość to jedna z bardziej pożądanych cech, ale wielu facetów koło 50 i starszych rozumie ją w nieco irytujący dla mnie sposób. Liczy się sam fakt pracy, a nie jej jakość. Ten kult zapieprzania (w rozmowie potocznej uzasadnione byłoby użycie mocniejszego słowa) przejawia się nie tylko w postrzeganiu samej pracy jako ośmiogodzinnego (lub dłuższego) kieratu. Odnoszę wrażenie, że dla wielu ludzi (w różnym wieku, ale przodują w tym dojrzali mężczyźni) praca stała się sensem życia, od którego nie umieją się oderwać - taki człowiek nie skorzysta z dobrodziejstw na przykład wolnej soboty, bo natychmiast znajdzie sobie ważne do wykonania zajęcie czy to w domu, czy to w garażu, czy to przy samochodzie.

Pojęcia, które w ciągu ostatnich kilkunastu lat przybyły do nas wraz z zachodnimi korporacjami, to w większości PR-owe bzdury, ale hasło “work-life balance”, jeśli jest rozumiane właściwie, zdecydowanie bzdurą nie jest.

Patrzenie na młodszych z góry

Zjawisko absolutnie nie do uniknięcia, co nie znaczy że jest przez to mniej irytujące. Każde starsze pokolenie patrzy na to młodsze nieco z góry i często nie rozumie rzeczy, którymi to drugie się cieszy i fascynuje. W przypadku dzisiejszych pięćdziesięcio- i trzydziestolatków dochodzi do tego fakt ogromnego postępu technologicznego, który dokonał się w ciągu ostatnich kilkunastu lat.

Ci starsi często nie rozumieją, dlaczego młodsi czerpią radość z grania na konsoli (bo to przecież “strata czasu”, który zapewne można by spożytkować na lepszą w ich rozumieniu rozrywkę, np. oglądanie kabaretów w telewizji). Patrzenie na młodszych z góry występuje też w innych sytuacjach, na przykład na rynku pracy - prawdziwą mantrą stało się powiedzenie o “roszczeniowych” millenialsach, a także podczas komentowania zdobywających popularność trendów, takich jak choćby weganizm.

Gloryfikowanie wojska

W 2010 roku zawieszona została zasadnicza służba wojskowa, co oznacza, że pokolenie dzisiejszych trzydziestolatków zostało pozbawione doświadczenia wątpliwej przyjemności jej odbywania. Rozmawiając z ludźmi, którzy w młodości spędzili w wojsku od kilku do kilkunastu miesięcy można dojść do wniosku, że było to najwspanialsze doświadczenie na świecie, prawdziwie męska przygoda i jednocześnie okazja do zawarcia przyjaźni na całe życie. Takie postrzeganie tego miejsca to oczywiście efekt idealizowania swojej młodości opisany w jednym z poprzednich akapitów.

Nie da się przy tym ukryć, że patrząc z perspektywy teraźniejszej, ówczesne wojsko nie wydaje się być instytucją, do której większość ludzi chciała przystąpić z własnej woli. To w końcu było miejsce, w którym przede wszystkim liczyła się hierarchia i zdanie przełożonego, a możliwości do gnębienia niższych stopniem nie brakowało. I jasne, pobyt w takim miejscu mógł pomóc w kształtowaniu pewnych dobrych nawyków, ale z całą pewnością nie był lekarstwem na wszystkie problemy tego świata. O czym wielu niegdysiejszych wojaków wydaje się zapominać.

Czy widzicie w którejś z tych cech odbicie własnych zachowań? Nawet, jeśli nie zgadzacie się (a domyślam się, że większość z was się nie zgadza) z wyrażonymi opiniami, to czy nie obrazują one właśnie, jak głęboka jest przepaść między tymi dwoma pokoleniami? I czy mimo niej potrafimy razem działać, współpracować i, co najważniejsze, szanować się nawzajem?

Wysłuchał i zapisał:

Mirek Wierny

Wejdź na FORUM! ❯