Dobre i złe wspomnienia o ojcu

Jego reakcja jest typowa. Gdy nasze dzieci osiągają wiek, w którym my sami byliśmy, gdy w naszym życiu wydarzyło się coś ważnego, wspomnienia z tamtego okresu (i towarzyszące im emocje) wracają. Gdy twój syn zdaje egzamin na prawo jazdy, przypominasz sobie swoje pierwsze jazdy. Gdy twoja córka kończy studia, czujesz się tak, jakbyś to ty sam stawał przed komisją na obronie pracy dyplomowej. To zjawisko jest szczególnie widoczne w relacjach między ojcem a synem.

Gdy miałeś kilkanaście lat, twój tata uczył cię grać w piłkę albo wieczorami tłumaczył ci fizykę. Teraz twoje nastoletnie dziecko zmaga się z podobnymi problemami, dlatego weź przykład ze swojego ojca i pomóż dziecku tak samo, jak on kiedyś pomagał tobie.

Jednocześnie musisz stawić czoła niemiłym wspomnieniom. Jeżeli twój ojciec odszedł od matki, gdy miał 42 lata, uważnie obserwuj swoje zachowanie, gdy sam osiągniesz ten wiek. Czy przypadkiem nie traktujesz odejścia swojego ojca jako wymówki, która miałaby usprawiedliwić twoją ucieczkę od zobowiązań?

Co zrobić z tymi wszystkimi emocjami? Jeśli tata miał na ciebie pozytywny wpływ, przypomnij sobie o tym czasami i okaż mu wdzięczność. Wyznaj mu, że bardzo ci pomógł, gdy byłeś nastolatkiem — zadzwoń do niego, napisz list albo złóż mu wizytę i podziękuj za wszystko.

Jeżeli natomiast twoje wspomnienia związane z ojcem są bolesne, nie próbuj tłumić w sobie negatywnych emocji. Powiedz wprost, co czujesz i nie zaprzeczaj, że wydarzenia z dzieciństwa miały ważny wpływ na to, kim jesteś teraz. Przede wszystkim jednak nie pozwól, by przykre wspomnienia z czasu, gdy byłeś dzieckiem, odbiły się na tym, co dajesz teraz swoim pociechom.

Jeszcze lepiej zrobisz, jeśli postarasz się, żeby przykre wydarzenia z przeszłości zmotywowały cię do bycia lepszym ojcem. Jeżeli jako dziecko nie byłeś przytulany albo nigdy nie usłyszałeś słów „kocham cię”, nie pozwól, żeby twoje dzieci przechodziły przez to samo. Powiedz sobie stanowczo: „Koniec z tym. Nie chcę dalej przekazywać tej niechlubnej tradycji”.

Organizuj wspólne zajęcia i wypady, żeby twoje dzieci miały co wspominać, gdy dorosną — i żeby mogły brać z ciebie przykład, gdy już same będą miały dzieci.

Juliusz Strykowski