Tomasz Sekielski, "Sejf"

Artur Solski jest dziennikarzem śledczym pracującym w czołowej prywatnej telewizji DTV. Właśnie udało mu się zdobyć „gorące” materiały na temat afery w PZU, ale szef stacji, bufon i egocentryk Ludwik Tokarczyk, zwany przez współpracowników „Kenem”, nie chce ich wyemitować. Solski wdaje się w awanturę z szefem, w wyniku której zostaje skazany na swoistą „reedukację” – ma jechać na Podlasie, by zrobić weekendowy materiał o szeptuchach, czyli wiejskich znachorkach. Dziennikarz jest wściekły i upokorzony – zaciska jednak zęby, bo nie chce stracić pracy, ma w końcu żonę i dwójkę dzieci na utrzymaniu. Wyprawa na Podlasie będzie jednak początkiem największej przygody jego życia.

Przypadkowo dowiaduje się, że w niewielkiej podlaskiej miejscowości dwóch bimbrowników wyłowiło ze stawu niezidentyfikowane zwłoki człowieka ze spaloną kwasem twarzą. Sprawa wygląda na porachunki białoruskiej mafii, ale prawda okazuje się bardziej skomplikowana. Nad stawem pojawiają się samochody służb specjalnych – dziennikarz i miejscowy policjant prowadzący dochodzenie, Waldemar Darski, zostają szybko zniechęceni do dalszego zajmowania się sprawą, a Solskiemu dodatkowo w hotelu ginie cały reporterski sprzęt. Obaj – dziennikarz i starzejący się prowincjonalny gliniarz są pewni, że trafili na trop grubszej afery prowadzącej gdzieś wysoko. Jaki związek ma trup ze spaloną twarzą z wydarzeniami w Iraku, gdzie ginie polski ambasador? W tle ukazuje się skomplikowana gra wywiadów i bezpardonowa walka wyborcza – Polska jest w przededniu wyborów parlamentarnych i dwie główne partie polityczne nie przebierają w środkach, by zdobyć władzę. I jeszcze tytułowy „Sejf”, czyli supertajna siedziba jednej z sekcji Agencji Wywiadu, mieszcząca się pod stadionem Gwardii Warszawa – kto naprawdę kieruje tym miejscem i co się w nim dzieje?

Tomasz Sekielski, znany dziennikarz i dokumentalista, zaproponował nam tym razem rasową powieść sensacyjną, doskonały thriller polityczny. Po książkę sięgałam z ciekawością, by zobaczyć jak z prozą radzi sobie świetny reporter. Nie zawiodłam się – ten tekst ma pazur. Bardzo dobrze przemyślana i poprowadzona akcja, w której nie ma zbędnych i nie pasujących do siebie elementów. Zmyłki rodem z najlepszych powieści sensacyjnych spod znaku Ludluma i Forsytha. Książka inteligentna, ostra jak brzytwa i trzymająca w napięciu do ostatniej strony. „Sejf” czyta się naprawdę z dużą przyjemnością, zwłaszcza, gdy lubi się political fictions, w stylu serialu „Ekipa”. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że Sekielski wyzyskał sporo ze swego doświadczenia reportera i sprawozdawcy parlamentarnego. Tak, ten człowiek dobrze rozumie mechanizmy władzy i ten kontredans, który prowadzą politycy, służby specjalne i wojsko. Aż strach pomyśleć, kto może pociągać za sznurki, kto jest tym „władcą marionetek”, że zacytuję tytuł jednego z filmów dokumentalnych Sekielskiego. I jeszcze ten rozrachunek ze środowiskiem dziennikarskim – gorzka konstatacja, dokąd zmierzają współczesne media: zaspokajające apatyty mas i uwikłane w zależności z reklamodawcami i wpływowymi politykami. To naprawdę zabójcza mieszanina i śmiertelna układanka. A trup w podlaskim stawie to zaledwie wierzchołek góry lodowej, emocje dopiero się rozpoczynają, by doprowadzić czytelnika do zaskakującego finału.

Agnieszka Krawczyk