7 mitów na temat choroby Alzheimera

1. To nieprawda, że na chorobę Alzheimera zapadają wyłącznie seniorzy

Faktem jest, że przypadłość ta najczęściej atakuje osoby starsze, zwłaszcza po 65 roku życia, ale najmłodsza osoba z rozpoznaną chorobą Alzheimera miała zaledwie 17 lat. Zdarzają się też przypadki chorych w średnim wieku. Większość osób stosunkowo młodych w ogóle nie bierze pod uwagę możliwości pojawienia się tej przypadłości u nich, dlatego typowe objawy - pogorszenie pamięci, kłopoty z koncentracją składa bez konsultacji z lekarzem na karb stresu i przemęczenia pracą. Tymczasem ok. 5% przypadków tej choroby pojawia się dużo wcześniej, niż się powszechnie sądzi.

2. Zaniki pamięci czy dezorientacja to nie są zwykłe objawy starzenia

Wielu z nas wydaje się, że typowe objawy choroby Alzheimera, takie jak chociażby pogorszenie się pamięci, to naturalny bieg rzeczy na starość. To nieprawda! Oczywiście ludzie starsi mogą mieć pewne problemy z przypominaniem sobie niektórych faktów, ale nigdy na taką skalę jak w przebiegu Alzheimera, kiedy to zapominają imion swoich dzieci czy gubią się w miejscach publicznych. Podobnie przejściowych kłopotów z koncentracją nie należy od razu utożsamiać z poważnymi problemami neurologicznymi.

3. Choroba Alzheimera nie prowadzi do szybkiej śmierci

W powszechnej opinii Alzheimer prowadzi do szybkiej śmierci. Nie jest to prawda, tym bardziej ważne jest, by odpowiednio wcześnie podjąć leczenie i jak najdłużej zachować pełną sprawność, co jest możliwe.

Choroba ta może być jednak pośrednią przyczyna kłopotów, np. gdy osoba z poważnymi zanikami pamięci zgubi się i nie będzie potrafiła znaleźć bezpiecznej drogi powrotnej do domu.

4. To nieprawda, że osoby cierpiące na chorobę Alzheimera z czasem stają się agresywne

Fakty są takie, że przypadłość ta, jak wiele innych chorób neurologicznych, może zaowocować silnymi zmianami osobowości i nastroju, jednak nie zawsze musi to prowadzić do złości. Każdy chory reaguje inaczej, jedni zamykają się w sobie, inni robią rzeczy, których nigdy wcześniej nie robili (pojawia się skłonność do ruchu, wędrówki). Jeśli pojawia się agresja, to najczęściej wynika ona z faktu, iż pacjent nie radzi sobie emocjonalnie z zaistniałą sytuacją. Rolą bliskich jest w tym czasie wyrobienie w sobie nawyku cierpliwości, wypracowania swoistej domowej rutyny, która choremu zaoszczędzi niepotrzebnych zaskoczeń i niepewności.

5. To mit, że chorzy na chorobę Alzheimera nie są świadomi tego, co się wokół nich dzieje

To bez wątpienia jeden z największych mitów. Istotnie Alzheimer zaburza możliwości poznawcze, ogranicza percepcję świata zewnętrznego, ale nie odbiera uczuć i umiejętności podstawowej analizy. Osoby chore często zamykają się w sobie, izolują, ale nie dlatego że nic nie czują, przeciwnie, są na swój sposób świadome sytuacji i to jeszcze bardziej je frustruje. Nawet w późnych stadiach choroby, chorzy potrzebują zainteresowania a często nawet głosu czy dotyku najbliższych.

6. Nie jest prawdą, że chorobę Alzheimera powodują szczepionki na grypę czy stare amalgamatowe plomby

Na przełomie lat 60. i 70. w USA przeprowadzono badania, z których miało rzekomo wyniknąć, iż picie napojów z aluminiowych naczyń sprzyja zapadalności na tę groźną i wyniszczającą chorobę. Od tego czasu nie udało się żadnej grupie naukowców potwierdzić tych rewelacji i znaleźć chociażby minimalnej korelacji między piciem z puszek a zapadalnością na Alzheimera. Podobnie jest w przypadku owianych złą sławą szczepionek, amalgamatowych wypełnień ubytków zębowych czy nawet posądzanego o szkodliwe działanie aspartamu - popularnego w przemyśle spożywczym słodzika. Dużo większe znaczenie dla naszego zdrowia ma brak aktywności fizycznej i zła dieta. By zachować zdrowie mózgu, należy go po prostu stymulować. W każdym wieku.

7. Choroba Alzheimera podlega skutecznemu leczeniu

Faktem jest, iż na chwilę obecną choroba Alzheimera to przypadłość nieuleczalna. Nie ma żadnego leku, który jest w stanie całkowicie usunąć ją z organizmu chorego. Jednak przeświadczenie wielu z nas, iż nic się tu nie da zrobić i że jest to "wyrok", jest zupełnie błędne. Leczenie jest nie tylko możliwe, ale wręcz wskazane i konieczne. Po pierwsze, terapia może zatrzymać postępy choroby, co przy wczesnym wykryciu oznacza zachowanie pełnego komfortu życia i sprawności intelektualnej przez jeszcze wiele lat. Po drugie, w wielu przypadkach udaje się nawet złagodzić już istniejące symptomy - poprawić pamięć, wyeliminować kłopoty ze snem oraz wszelkie zaburzenia nastroju.

Krzysztof Samerski