Samotność – śmiertelny wróg mężczyzny

Zostaw ją. To nie jest już twoja kobieta. Z tej mąki chleba nie będzie. Zabierz syna. Trudno. Musisz to przetrwać.

Cześć Mirek
Myślę, że najlepiej wybrać sytuację w której nie będziesz cierpieć.
Osobiście po latach, po małżeństwie nie rozumiem życia.
Posłuchaj trochę kanałów na YouTube
Musisz wiedzieć
DSM druga strona medalu
Ogólnie o Red pillu
Głupie babsko ta twoja pseudo żona
Pozdrawiam cię serdecznie.

Witam.
Jestem z żoną po ślubie cywilnym 9 lat. Mamy 7 letniego syna. Mieszkamy w Kanadzie. 3 lata temu ona zdradziła mnie z dwoma Egipcjanami, wierzcie mi lub nie, nie miała powodu. " Miala w domu tak żeby nie stołować się na mieście" - wiadomo o co chodzi, prawda? Dowiedziałem się o zdradzie dwa miesiące temu. Przed zdradą planowałem ślub kościelny ale teraz marzenie legło w gruzach. :"( Czy jest facet który chciałby w tej sytuacji wziąć z nią ślub kościelny? W tym roku planuję powrót na stałe do PL.Obecnie ona gotuje, zajmuje się synem, itp. Od dwóch miesięcy gdy się o tym dowiedziałem (nie od niej tylko "głos wewnętrzny" kazał mi sprawdzić jej telefon, email). Gdy rozmawiałem z nią o tym 3 tygodnie temu to ze łzami w oczach mnie prosiła żebym nie odchodził a bo to jej mama tego nie wytrzyma jak dowie się co zrobiła a bo to syna mamy. A mi też ciężko zostawić go beze mnie. Nie mogę zrozumieć tego że ona tak bez emocji potrafi dalej z tym żyć co mi zrobiła i nie wie jak bardzo cierpię w sercu i ukrywam ten cały żal i rozczarowanie wewnątrz. Te myśli wewnatrz są prawie przez cały czas w mojej głowie: Dlaczego?! Po ślubie, gdy dziecko mamy 4 letnie?, itp.
W sferze intymnej ona jest raczej ok aby kontynuować ze mną zbliżenia a ja niestety nie potrafię bo mam caly czas w głowie te pytania które napisałem wyżej... Czy jest jakaś inna metoda niż rozstanie abym tych myśli nie miał które niszczą mnie od wewnątrz jak "cichy zabójca"?
Po prostu "coś" mówiło mi że mam sprawdzić jej komórkę, maila...I znalazłem w jej komórce całe konwersacje, jej nagie zdjęcia i filmiki wysłane tym Egipcjanom. Opis dokładny gdzie sie spotkali, jak im było dobrze ze sobą i w ogóle... Najgorsze jest to że z jednym z nich pracowałem od trzech lat przed momentem gdy razem mieli sex ze sobą (on z moją żoną) (a drugiego spotkałem na robocie może z dwa razy-oboje są dla siebie kolegami). Uważałem go za mojego przyjaciela. Ona na początku nie chciała się przyznać ale gdy powiedziałem że z nim też pogadam to się przyznała. Tłumaczyła się, że była zagubiona(?), młoda(ma teraz 29 lat), na obcym kontynencie? (Gdy ja podejrzewam, że chciała zwyczajnie spróbować jak smakuje sex z Egipcjaninem?) Mogła ze mną porozmawiać kiedy tylko chciała. Byłem cały jej, szczery, wierny, oddany i pewny jej wierności - bo, po ślubie cywilnym byliśmy i małe dziecko w domu. Bo ja byłem szczęśliwy żyjąc z nią jako mąż z żoną. I tak 3 lata oboje mnie oszukiwali i patrzyli jaki ja głupiec zadowolony jestem jako mąż, ojciec, przyjaciel.
Jak dalej żyć? Co robić? Czy taki facet jak ja może być jeszcze kochany, spełnić swoje marzenie o ślubie kościelnym i kobiecie która będzie go kochać szczerze i wiernie?

Dlatego podsumowując ja widzę dwie opcje i nie do końca wiem którą wybrać (chociaż serce podpowiada mi opcję drugą):

1. Wracam z nią i z synem do Polski i przestajemy żyć jak do tej pory czyli w grzechu i bierzemy ślub kościelny ale w sercu mam cały czas "ten głos": jeśli braliście ślub cywilny i ona nie dotrzymała przysięgi wierności to po co Wam slub kościelny?

2. Wracam z nią i z synem do Polski i przestajemy żyć jak do tej pory czyli w grzechu bo ja chcę rozwodu cywilnego i zaczynam życie jako rozwodnik cywilny i mam szansę na to aby spełnić marzenie mojego życia czyli "ślub kościelny" - tak z miłości i w ogóle?

Proszę powiedzcie którą drogę życia powinienem wybrać? ????

Mam 44 lata. Jestem z wyboru singlem bo 20lat temu zawalilem sprawę w relacji damsko męskiej i miałem napady autoagresji z tym związane. Gdy to minęło zamknąłem się i oddałem od kumpli którzy weszli w związki. Jest mi z tym źle i nie radzę sobie z tym a nawet wypieram problem

Tęsknisz za tym za czym tęsknisz.
Cała Twoja wypowiedź to zasłona dymna.
To nie jest takie proste.

Jeśli ktoś ma przyjaciół to nie jest samotny

Samotność to nie oznaką słabości. Samotność obniża samoocenę, jeśli ktoś nie ma kobiety po prostu czuje się do niczego.

Trochę przesada z tą tragedią w byciu samotnym. Wszystko zależy czy potrafimy być samym ze sobą, czy mamy wystarczająco zainteresowań i przyjaciół, którzy wypełniają nasz wolny czas, czas poza pracą? Dodatkowo niektórzy najlepiej czują się we własnym towarzystwie, kiedy wszystko mają pod swoją kontrolą i ułożone wszystko tak jak by sobie tego życzyli. Jednak druga osoba, to konieczność kompromisów i rezygnowania po części z samego siebie. Nie każdy się na to godzi, nie zawsze trafimy na kogoś idealnie do nas dopasowanych. Ktoś kiedyś mi powiedział, że jeżeli "coś się wkurza w narzeczeństwie, to będzie cię wkurwiało w małżeństwie" (cytat oryginalny, nie da się złagodzić). Może teraz ktoś tutaj zarzuci mi samolubstwo? Mam za sobą kilka związków, okres mieszkania samemu oraz związku który zakończył się 15 letnim małżeństwem i dorastającym właśnie dzieckiem. Niemniej coraz bardziej czuję się samotny, będąc nawet w związku który z boku wydaje się udany. Często się zastanawiam, czy nie byłbym szczęśliwszy sam? Czy nie ułożyłbym sobie życia bardziej tak jak tego bym sobie życzył - bez kompromisów i wyrzeczeń? To jest bardzo trudny temat i bardziej zależy od naszej osobistej kondycji psychicznej. Ja potrafię być sam, bo miałem takie doświadczenie i dobrze je wspominam.

Dlaczego uważasz, że Maciek nie ma racji? Ja uważam, że rozwijanie swojej świadomości, uczenie się, jak rozumieć swoje emocje to dobry krok. Według mnie samotność wynika często z jakiegoś problemu z pokochaniem samego siebie. Nie akceptujemy siebie, nie dopuszczamy do siebie innych, izolujemy się. Ja też chodziłem na terapię[post edytowany przez moderatora z powodu naruszenia regulaminu serwisu] - i jestem przekonany, że ludzie po prostu za mało dbają o swój rozwój osobisty.

Stosowanie grupowej odpowiedzialności - zwalanie winy za swoje nieszczęście na jakąś grupę osób (w tym przypadku złe i okropne kobiety) uważam za oznakę niedojrzałości. Oczywiście może się zdarzyć, że trafimy na niewłaściwą osobę, ale może też się okazać, że nie postaraliśmy się dosyć bardzo. Dzięki związkowi, w którym teraz jestem (już cztery lata z dziewczyną wiele młodszą ode mnie), zrozumiałem, że z wiekiem staję się coraz mniej elastyczny, a przez co po prostu trudno się ze mną żyję. Zrozumiałem i zaakceptowałem ten fakt. Staram się teraz być bardziej otwarty. Czytam dużo art. psychologicznych i raz na jakiś czas korzystam z poradnictwa psychologicznego, kiedy czuję, że potrzebuję odpowiedzi na jakieś istotne pytanie. [post edytowany przez moderatora z powodu naruszenia regulaminu serwisu]

Ciężko w dzisiejszym zabieganym i materialnym świecie znaleść porządną drugą połowę. Mężczyźni też mają swoje za uszami i jak kobieta się raz sparzyła to ciężko ponownie zaufać facetowi (wiem z doświadczenia) pozdrawiam wszystkie porządne osoby.

Super odpowiedź. Tez jestem samotny od 6 lat. Juz nawet nie szukam,mam za słabe kwalifikacje.????????????