O czym nieszczęśliwi mężowie nie chcą mówić głośno

Jestem z tych żon, które potrafią się nie odzywać dzien, trzy. Z tych, które tych kilka dni torturuje partnera brakiem spełniania potrzeb seksualnych i innych wyżej wymienionych. Moj mąż lubi mieć prawo do mówienia tego co myśli beż konsekwencji.
Ostatnio chciał być szczery, że zamiast spać w dzień z noworodkiem, kiedy 1,5 roczny (zazdrosny i żywy) synek ma akurat drzemkę, powinnam więcej robić w domu. I, że tylko mi się wydaje, że "zapierniczam". Argumenty nie trafiały, miałam dola i tak, nie odzywałam się, nie było seksu.
Ostatnio, był mocno zdziwiony, dlaczego jeszcze się nie umalowałam, kiedy mieli przyjść goście, a ja biegałam miedzy sprzątaniem, a niemowlaczkiem. Po czym usłyszałam pretensje, że zamiast zjeść obiad ja idę do toalety. Obecnie cierpi, bo po niezrozumieniu mojej frustracji, nie odzywam się, nie ma seksu.
Kilka dni po porodzie stwierdził w napływie szczerości, że dziwnie mu, bo nie ma ochoty na seks, ani na przytulanie mnie.
Wspomnę jeszcze, że poprzedzające moje nieodzywanie się jest jest moja zszokowana reakcja na to, co znowu przychodzi mi słuchać wraz z litrami lez jakie przychodzi mi wylać. I niestety znow, choć bym bardzo chciała, nie mogę spełnić potrzeb mojego męża.