Moja żona nie ma dla mnie czasu

Razem, ale obok siebie

Wiele par już po kilku latach małżeństwa zaczyna funkcjonować bardziej na zasadzie sublokatorstwa i realizowania zadań domowych, np. opieka nad dziećmi, niż jako para. Wspólne spędzanie czasu, dzielenie zainteresowań czy chociażby wyjścia do kina stają się wspomnieniem z pierwszego okresu związku. Co się jednak dzieje, gdy para oddala się z powodu nieobecności emocjonalnej lub fizycznej jednego z partnerów? Co, jeśli to kobiety wciąż brakuje w domu? Często taka sytuacja następuje, kiedy pojawia się dziecko - nowy członek rodziny jest tak absorbujący, że para zaniedbuje czas przeznaczony dla siebie i powoli zaczyna się od siebie oddalać. Na ogół panowie czują się wtedy odsunięci i niepotrzebni - poza sytuacjami pieluszkowo- spacerowymi.

Inną sytuacją, kiedy panie emocjonalnie lub fizycznie znikają z małżeństwa i domu, jest rozwój kariery zawodowej żony. Dla wielu kobiet rezygnacja z wyjazdów służbowych lub zostawania dłużej w pracy jest bardzo trudna. Nie chodzi tu tylko o sprawy finansowe, ale przede wszystkim o rezygnację z bycia docenioną za swoje kompetencje, wiedzę i umiejętności, rezygnację z budowania tożsamości zawodowej i zadowolenia z własnej pracy - czyli spraw istotnych dla poczucia własnej wartości.

Rzadszą sytuacją, która powoduje nieobecność żony w związku, jest nadmierne życie towarzyskie - stałe rozmowy przez telefon, komunikatory lub spotkania z koleżankami. Jej zaangażowanie w kontakty z innymi ludźmi mogą wykradać czas małżeństwu, poza posiłkami i nocowaniem razem niewiele więcej dzieje się w związku.

Zaangażować partnera

Związek potrzebuje dwojga osób żeby móc nie tylko trwać, ale się rozwijać. Wymaga to zaangażowania i chęci obojga partnerów, więc kiedy jeden z partnerów „znika”, relacja zaczyna obumierać. Wiele par kłóci się o ilość czasu spędzanego razem i tylko te momenty na chwilę angażują nieobecnego partnera. Niestety, im więcej kłótni, tym bardziej „znikający” partner chce uciec od takiej atmosfery w związku. Wielu mężczyzn jest bezradnych w takiej sytuacji, nie wie, jak skłonić żonę do zaangażowania się w związek, więc brną w konflikty lub też nie robią nic, licząc, że sytuacja sama się zmieni. Po jakimś czasie jednak ich zaangażowanie także słabnie i para automatycznie się od siebie oddala.

Jak poradzić sobie z taką sytuacją? Oto kilka wskazówek:

• Nie unikaj tematu i nie czekaj, aż problem sam się rozwiąże - dobrym pomysłem jest zabranie żony do kawiarni lub na spacer i porozmawianie o sytuacji w małżeństwie.
• Powiedz jej, jak się z tym czujesz, w jaką stronę - według ciebie – zmierza wasze małżeństwo.
• Spróbuj wspólnie z żoną zaplanować rozwiązanie tego problemu.
• Zastanów się, czy między tobą a twoją żoną nie ma jakiegoś nieomówionego problemu, od którego ona ucieka. Może też coś dzieje się w jej życiu zawodowym lub towarzyskim, co tak ją absorbuje.
• Uatrakcyjnij wspólnie spędzany czas - niekiedy nuda w małżeństwie i brak wspólnych zainteresowań powoduje, że żona będzie szukała kontaktu i rozmów ze znajomymi a nie z tobą.
• Zaproponuj przearanżowanie domu/mieszkania - zaproponuj zmianę wystroju, zakup nowych rzeczy do domu - „wicie gniazdka” jest dla większości kobiet przyjemne i angażujące, może także ponownie stworzyć miłą i świeżą atmosferę w domu, do którego ona będzie chciała wracać.
• Zaskakuj ją czasami drobnymi gestami (kwiatek, ciekawy film z wypożyczalni, mała czekoladka) - przerwanie rutyny w związku działa bardzo angażująco.
• Zaproponuj wspólną aktywność, np. naukę gry w tenisa, basen, bieganie. Pozwoli się to wspólnie zrelaksować i spędzić czas bez rozmawiania o codziennych problemach.

Czy to związek z rozsądku?

Czy można żyć obok siebie bez miłości? Znam wiele przypadków ludzi, którzy mimo, iż się nie kochają, żyją razem pod jednym dachem. Można tak żyć - owszem, ale czy to nie jest skazywanie siebie na swego rodzaju samotność we własnym domu?

Zastanówmy się, co jest dla nas ważniejsze: czy wystarczy nam poczucie, że ktoś mieszka obok nas, ktoś, kto nie daje nam wsparcia, czy też chcemy prawdziwej miłości, która daje nam siły na każdy dzień, każdy trudny moment.

Często jest tak, że mając niskie poczucie własnej wartości, wiążemy się z kimś wyłącznie z lęku przed samotnością. Myślimy: jeżeli teraz się z nikim nie zwiążę, to gdy będę starszy, to już na pewno nikogo sobie nie znajdę.

To bardzo schematyczne myślenie, biorące się często z powszechnych stereotypów staropanieństwa lub starokawalerstwa. Prowadzi ono przeważnie do decyzji , które w późniejszym czasie rokują bardzo źle na nasze samopoczucie w związku. Jeżeli tak naprawdę się kochamy, będziemy potrafili się dogadać między sobą. Jeżeli tej miłości nam brakuje, to nawet niewielkie rzeczy będą urastać do rangi ogromnych problemów.

Podsumowując, czy można żyć obok siebie bez miłości? To jest zależne tylko i wyłącznie od nas samych, czy chcemy tkwić w czymś, co nie przynosi nam zadowolenia i satysfakcji, co może być przyczyną zgrzytów, czy wolimy uwolnić się od tego i być naprawdę szczęśliwi, bądź to rozwijając swoje pasje, bądź z inną osobą, którą pokochamy prawdziwą miłością.

Maria Rotkiel

Artykuł ukazał się w serwisie SympatiaPlus.pl