Bieganie: sport bez ograniczeń wiekowych

Bieganie może być przyjemne

Pierwszym skojarzeniem związanym ze sportem, które przychodzi na myśl, gdy wspominamy czasy naszego dzieciństwa, są budzące powszechną niechęć „kółka wokół boiska”. Przed oczami stają jak żywe zimne, mokre dni, kiedy trucht po kałużach i błocie był ostatnią rzeczą, na którą miało się ochotę, a sadystyczny wuefista pokrzykiwał, zmuszając do większego wysiłku. To nie są miłe wspomnienia. Co więcej, bieganie było i nadal jest często postrzegane jako kara lub czynność, której żadne normalne dziecko nie chce wykonywać dobrowolnie, nie wspominając nawet o czerpaniu z tego przyjemności.

Możesz zacząć biegać po 40.

Jedną z ironii popularności, jaką cieszy się bieganie w ostatnich latach, jest to, że wiele osób decydujących się na ten rodzaj aktywności fizycznej to ludzie po trzydziestym, czterdziestym roku życia, a nawet starsi. Liczono, że Igrzyska Olimpijskie w Londynie „zainspirują pokolenie”, z pewnością jednak grupą docelową nie miały być osoby między trzydziestką a sześćdziesiątką.

Niedawno przeprowadzone badania pokazują, że poziom sprawności fizycznej dzieci nie jest na zadowalającym poziomie, a ponad połowa najmłodszych nie uprawia ćwiczeń fizycznych przez godzinę dziennie, jak zaleca Ministerstwo Zdrowia.

Bieganie jest jedną z niewielu dyscyplin, w których przy odrobinie talentu i dużym nakładzie pracy jest możliwe osiągnięcie profesjonalnego poziomu, nawet gdy zaczęło się ją uprawiać po trzydziestce. Jednym z najlepszych tego przykładów jest sławny Jack Foster, Nowozelandczyk urodzony w Liverpoolu, sam siebie nazywający „antycznym maratończykiem”. Pierwszą parę butów do biegania kupił w wieku 32 lat, aby już 8 lat później przebiec trasę maratonu z czasem 2:11, za co otrzymał srebrny medal na Igrzyskach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów w 1974 roku.

Niewiele gorszymi osiągnięciami może pochwalić się Walijczyk, Martin Rees, który mając 60 lat ustanowił nowy rekord świata w półmaratonie (71:30) oraz w biegu na 10 km (32:54). Wcześniejsze kilkadziesiąt lat również było dla niego pasmem sukcesów odnoszonych na wszelkiego rodzaju dystansach – od biegu na 5 km (14:20) po maraton (2:23). Swoją przygodę z bieganiem zaczął zbliżając się do czterdziestki i od tego czasu weszło mu ono w krew.

Czego możesz się spodziewać?

Oczywiście, choć skrycie mamy nadzieję na odkrycie drzemiącego w nas talentu, dla większości osiągnięcie szczytu w tej dyscyplinie wydaje się mało rzeczywiste. Jednak dokonania takich osób, jak Foster czy Rees, mają znaczenie dla nas wszystkich, bez względu na to, czy lubimy weekendowe wyścigi czy samotną walkę z własnymi ograniczeniami na łonie natury.

Ich przykład udowadnia, że w bieganiu wiek jest o wiele mniejszą przeszkodą w osiągnięciu dobrych wyników niż w innych dyscyplinach sportu. Podczas gdy piłkarz-amator po czterdziestce jest zmuszony ustąpić miejsca nowo odkrytemu młodemu talentowi, biegacz w tym samym wieku po prostu nadal robi swoje.

Bieganie, nawet gdy zaczęło się je uprawiać w późniejszym wieku bez wcześniejszego doświadczenia, daje realną szansę na osiąganie z biegiem lat coraz lepszych wyników, oczywiście zakładając, że istnieje pewien limit, którego nie da się przeskoczyć – chociaż z drugiej strony wydaje się, że Rees z każdym rokiem biega coraz szybciej. Właśnie przekonanie, że sukces znajduje się w zasięgu ręki, sprawia, że biegaczom nie brak motywacji nawet w bardzo dojrzałym wieku.

Kto wie, dokąd zaprowadzi cię droga, kiedy zdecydujesz się zacząć biegać? Wyznaczanie sobie wciąż nowych celów oraz osiąganie konkretnych wyników sprawia, że apetyt rośnie w miarę jedzenia.

Jacek Gil