Przestań, a życie stanie się lepsze

Najwazniejsze to jej nie pokazuj ze jestes smutny bo napewno ostatnia rzecza jaka by chciala ogladac to smutek swoich bliskich soowofowany jej zdrowiem. Wiem ze ciezko w takich cheilach o optymizm ale musisz byc silny dla niej jak ja bardzo kochasz. Mialem kiedys podobna sytuacje z moja mama i dlatego ze wszyscy nabijalsmy sie z jej choroby i troszke z niej to dzieki temu sama zaczela do tego podchodzic z dystansem i wkoncu smiac sie z tego bo zrozumiala ze lepiej ta resztr soedzic z usmiechem na twarzy niz sie udreczac i rodzine bo to nic nie zmieni. Ta cheila i tak bedzie w tym samym momencie wiec lepiej ja soedzic radosnie.
Wytrwalosci i odwagi

Idealny timing tekstu dla mnie... Właśnie od rana zastanawiam się co dalej w życiu... Żona jedzie dziś na badanie USG piersi. Jest kilka lat po usunięciu nowotworu... Kilka dni temu mieliśmy mocne spięcie, w którym z jej ust padły słowa, które siedzą mi z tyłu głowy i burzą mi radość ze wszystkiego... Jej słowa mówiły o tym, że ona żyje tak naprawdę z wyrokiem śmierci. Choroba wcześniej czy później wróci i ją zabierze... Od momentu jak to usłyszałem nie mogę normalnie funkcjonować... Niby wiedziałem, że tak jest, ale dopiero te słowa uświadomiły mi, że żyjemy na bombie zegarowej... Żona jest PRZECUDOWNĄ kobietą, na jaką nie zasługuję. Nie potrafię sobie wyobrazić jak mógłbym żyć bez niej... Nie wiem, czy nie odbiorę sobie życia jeśli jej braknie, bo to, że się całkowicie załamię to wiem... Mimo wszystko jestem i zawsze byłem wiecznym optymistą, ale od tamtego dnia nie mogę sobie poradzić z tą świadomością... Piszę te słowa, a łzy lecą mi po policzkach... Mógłby ktoś z Was napisać coś mądrego, co pozwoliłoby mi przestać myśleć w ten sposób?

...no właśnie, czytam to, zgadzam się. ba, ja nawet chyba zacząłem to robić. tj. zacząłem próbować to robić. Ale prawdę mówiąc nie potrafię. siedzę tu i nie wiem nawet, jak napisać to wszystko, co mam w głowie. Bo jest tego syfu OGROM. wystarczy jedna rzecz, która - gdyby się zdarzyła - zmieniłaby mi życie. Spuściła ręczny hamulec, na którym jadę od la, a do 40 jeszcze mi brak kilku ładnych (lub nie) lat życia. Wrażenie, że czas leci przez palce jest potworne. Przytłaczające. Absurdalnie rzeczywiste i absolutnie niekasowalne. Karmię się takimi tekstami, bo widzę w nich szansę. Ale nie potrafię tego zrobić, bo znów pojawia się ten sam, w/w, Pan.