Podnieść się po rozwodzie

Andy zostaw maila :)

Witam
Sporo czasu temu pisałem w tym temacie.
Sam wychowuję córkę i syna od 3 lat. Nie jest zawsze kolorowo ale ważne że są ze mną i wiedzą ze zalezy mi na nich. Matka dzieci nie odzywa się a nawet nie próbuje mieć kontaktu z nimi. Niestety okazała sie po 13 latach związku być pustym człowiekiem i bezdusznym w stosunku do Mnie ale i do dzieci.
Ja jako samotny ojciec przeżywam różne momenty w zyciu od załamań nerwowych po operacje kręgosłupa która Mnie czeka niebawem ale dla dzieci muszę być silny bo mają już tylko Mnie. Posiadam ogromną pustkę w sobie i rany których dalej w części nie mogę zagoić bo moja ex-żona okazała sie być kimś kogo wogole nie znałem tak naprawdę. Ona ma nowe życie a ja tkwię w swoim starym razem z dziećmi. Nowo poznane kobiety przeze Mnie jak dowiadywały się że jestem sam z dziećmi to miały Mnie za dziwaka bądz już nie odzywały się. Doszłem do takiego etapu że wolę być sam niestety, smutne ale prawdziwe. Panowie i Panie jest tu nas sporo z bagażem doświadczeń życiowych ale nie poddawajmy się bo życie jest tylko jedno i nie warto rozpłakiwać nad takimi ludźmi jak nasi ex-partnerzy. Trzeba wyciągać wnioski i iść do przodu w miarę możliwości. Pozdrawiam i 3majcie się!

Nie czekaj, dzwoń. https://www.fundacjaipw.org/mezczyzni
Nie jest łatwo się zwierzyć, ale zrób to. To jest jak oczyszczenie! Nie odkładaj sprawy, zadzwoń.

Współczuję Aniu.
Wydawalo by się że najbardziej boli zdrada fizyczna ale nawiazanie bliskosci z inną osobą poza malżeństwem jest tak samo bolesne . Mój mąż znalazł sobie młodszą o 30 lat przyjaciółkę w pracy z którą wymieniał komplementy na messengerze. Była dla niego "zachwycającą przytulanką", umawiał się z nią na siłownię, kupował jej koszulki z projektowanymi wspólnie nadrukami , ciasto upieczone przeze mnie w domu zabierał dla niej do kawy, owoce z działki jej zawodził a mnie mówił że szpaki zjadły.
Dla mnie nie miał czasu nawet w weekendy.
Przez pół roku nie zorientowałam się... Karał mnie ciszą kiedy pytałam z kim tak pisze i czemu się chowa z komórką.
Kiedy mimo haseł udało mi się wejść i przeczytać to wszystko co pisali przeżyłam szok. Ja przez ponad trzydzieści lat małżeństwa nigdy nie byłam tak adorowana.
A mąż kiedy mu powiedziałam co przeczytalam wmawiał mi że " to nie tak jak myślisz " by zyskać czas i wykasować dowody emocjonalnej zdrady.
Dziś myślę że nie warto dawać drugiej szansy kłamcy który zwodzi że chce naprawić relacje a nic w tym kierunku nie robi. Mój mąż szuka kolejnej młodej panienki bo z tamtą mu się nie udało. Trzymaj się.

A ja 24 lata walki o to, by mnie zauważył. Dwóch synów. On 24 lata walki, by się ode mnie uwolnić. Czas chyba pozwolić mu odejść, ale … teraz pod warunkiem, niech spłaci swoje długi. Mój efekt miłości?: depresja, nerwica. Jego efekt bycia ze mną: brak miłości i odsunięcie. Nie brak z mojej strony, z brak z tej, którą by cenil. Efekt! Ha zaryczane, on luzak. Ale uwięziony luzak. Chcę i rozumiem go, tylko po co się żenił, jak nie kochał (nie byłam w ciąży). Dodam, ze tatuś mu doradził, a ze dobra, wykształcona, umie gotować i taka „normalna”. Dziś ze mnie został wrak, a on szuka coraz bardziej

18 lat w związku. 16 letnia córka. Po rozwodzie już 5 lat. I ciągle wracają wspomnienia i ciężkie chwile do przerobienia. To ja złożyłem o rozwód bo rozmowa już nic nie pomagała. Były spotkania z psychologami od naprawy relacji też nic nie pomogły bo jak jedna ze stron nie chce to nic nie pomoże. Myślałem że rozwód pomoże. Ale po rozwodzie jeszcze gorzej jej odbiło, koleżanki imprezy zgłupiała na maxa. Już dawno ułożył bym sobie życie na nowo ale ze względu na córkę czekałem że może będzie lepiej. Teraz już wiem że nie Będzie. Lata lecą. Trzeba zadbać o siebie w końcu, bo jak się samemu o siebie nie zadba to nikt tego nie zrobi. Jesteś jak ziarnko piasku na pustyni. Twój los tylko w twoich rękach a ci co o nich dbasz nawet ci nie podziękują. I w przyszłości nawet nikt ci szklanki wody nie poda z rodziny. Obcy ludzie najczęściej więcej ci dadzą i pomogą niż rodzina. Smutne to jest ale prawdziwe. Jak ktoś ma ochotę wymienić się doświadczeniami zapraszam do kontaktu.

Ile lat nie byliście Razem ? Jak ponownie się zeszliscie ?

Już nie jest tobą zainteresowany. On emocjonalnie jest z kimś innym. Moja żona tylko pisała z kimś i to się powtarzało na przestrzeni lat 3 krotnie. Nie sprawdzałem czy była blisko z kim kolwiek. Złożyłem pozew jak przeczytałem że pokochała go za jego mądrość. Czekam na rozprawę. Pozdrawiam.

Dla tych co się zamartwiają i jest im ciężko, wierzcie to mija. Mnie zajęło może to pół roku. Ex zamieniła mnie na inny model. Małżęństwo 18 lat, dwie córki z którymi mam dobry kontakt. Zaczynałem życie od nowa, bo ex mnie wykręciła, (zaufałem jej) i wyszedłem z domu tylko z częścią ubrań i dokumentami. Zaczynałem od kupienia wszystkiego co potrzebne do życia. Dałem radę, cieszę się że to wszystko się skończyło, uwolniłem się od toksycznego małżeństwa, gdzie pieniądze były ważniejsze od miłości. Poznałem kilka fajnych kobiet i przekonałem się jak możne być cudownie w związku. Z perspektywy czasu żałuję że ja nie miałem odwagi zakończyć tego małżeństwa wcześniej. Czuję do siebie żal że ją prosiłem i błagałem żeby spróbować jeszcze raz. Nie proście jeśli chce odejść krzyżyk na drogę i niech idzie, a każdy z Was niech kupi sobie szampana i powie sobie " i bardzo dobrze niech idzie". Dla tych co kobieta zdradziła, to nie wierzcie że już tego nie zrobi, zrobi tylko bardziej to ukryje. Zdrada to nie błąd, to świadomy wybór. Czas leczy rany i jest tylko lepiej, ja jestem szczęśliwy pomimo że było tragicznie.

Cześć, chciałbym się ciebie zapytać jak sobie poradziłeś na początku po rozstaniu? Ja jestem przed rozwodem z zoną i mamy dwójkę dzieci, depresja mnie łapie co chwila i spać nie mogę po nocach, czy ten stan kiedyś mija? mój email: ukszu2@wp.pl Dzięki z góry za pomoc. Pozdrawiam.

daj maila popiszemy/pogadamy

Odnośnie tego, co napisała Magda, wstępnie poukładałam sobie na nowo życie. Nowa praca, nowe miejsce zamieszkania. Nauczyliśmy się z dziećmi, że jesteśmy we troje, nie we czworo. Po części to prawda, że człowiek staje się silniejszy. Na pewno te bolesne przeżycia sprawiły, że inaczej patrzę na ludzi, coś się we mnie zmieniło. Stałam się niezależna. Ale nie ukrywam, że w pojedynkę jest ciężko z wszystkimi obowiązkami. I człowiek tęskni za czymś i boi się, chyba tego, że będzie już sam

wróciłem na prostą choć było mega ciężko, teraz nawet się cieszę że się rozwiodłem. Jak ktoś chce pogadać niech pisze.

No niestety, znowu zdradzony jest naiwny, bo robienie komuś krzywdy, zawziętość nie jest w jego naturze. Liczyłem, że jeśli małżeństwo nie rozpada się z powodu patologii, przemocy itp. to jak ktoś podjął decyzję o zmianie w swoim życiu, to będzie rozumiał jej konsekwencje na 100%, chce czegoś dobrego dla siebie to rezygnuje z czegoś innego, nawet jak jest mu z tym źle, dogaduje formalności (uczciwie$) odchodzi dając pokrzywdzonemu czas na zrozumienie tego co się stało i ułatwia mu dalsze życie. Tymczasem dowiaduję się że jestem egoistą bo tym co chcę skrzywdzę dzieci i ona też ma prawa do swoich uczuć. Ostrzegam nie zależnie od płci, do póki do póty swój plan realizuje ten, który zdradził rozchodzicie się "bezboleśnie" jak tylko Ty objawisz swoje KONRETNE OCZEKIWANIA to stajesz się równie lub bardziej winny - (nie mylić z uczuciami, bo te "możesz" ujawnić tylko nikt się z nimi nie liczy).
Także jestem w kropce bo nie chcę i nie czuję potrzeby wojny z matką moich dzieci
K.

Do Asi i Magdy,

Dziękuję za słowa wsparcia i rady, chciałem chociaż trochę wyrzucić to z siebie, dziś nie wiadomo kogo z przyjaciół obarczyć taką nowiną - Jeśli u nas taki kwas kto wie co się dzieje u inny czterdziestolatków. ;-)
Może uda mi się na chwilę odciąć, schłodzić umysł, tylko wtedy mogę załatwić sprawy na spokojnie. Od miłości do nienawiści krótka droga, a nie chcę iść w tę stronę, szczególnie, że dzieciaki mają swoje problemy.
Raczej nie potrwa to długo 2 tyg.(?), bo stan zawieszenia dopala już chęć opieki, a
ja jestem romantyczny jak stary przełącznik lubię 0/1 żadnego ściemniacza,:-)
Potrzebuję tylko chłodnej głowy aby pójść krok dalej i niech się dzieje co każdy uzna, że jest dla niego najlepsze.

Pozdrawiam
K.

Hej,
Nie wiem jak Ty dajesz radę. Gdzie są tacy mężczyźni. Jestem pod wrażeniem Twojego zachowania. Ale powinieneś się zastanowić nad sobą, jak długo jeszcze dasz radę, co dalej jak się pozbierasz skoro tkwicie w miejscu. Piszesz, że ją kochasz, jak też tak miałam, ale nie daj się tak niszczyć emocjonalnie. Ja złożyłam sprawę o rozwód nie dla siebie, bo może bym zacisnęła jakoś zęby, ale dla córki. Żeby ona kiedyś nie powielała moich błędów, umiała zawalczyć o swoją godność, pamiętała że jest gdzieś granica i nie wolno pozwolić jej przekraczać.

Hej Magda,

Wielki pozytyw od Ciebie bije - Dziękuję!
Moja długa historia, jestem jeszcze na długo przed rozwodem, wszystko przede mną..
Właśnie szukam wyjścia. 27 lat w związku, 20 małżeństwa, praktycznie pierwsza miłość. Dwójka dzieci jedno już 18. Rozmowy bez tabu, spacery, wspólne hobby, zero wyskoków z obu stron, zero burd itp przykładne, lubiane małżeństwo wzór dla wszystkich i koniec jak wszędzie jak w cholernym podręczniku..."na pewno gdzieś zaniedbałeś relacje" czytam wszędzie!
Byliśmy bardzo blisko, jej nową fascynację wyczułem bardzo szybko, dzień jej pierwszego pocałunku również, chyba się tego nie spodziewała. 6 miesięcy emocjonalnego horroru, rozchwianych emocji. Jest teraz częściej poza domem niż w domu, weekend, imprezy, popołudnia. Mówi że wie jak cierpię i jak jest okrutna i że odejdzie bo chce stworzyć nowy związek, żyć inaczej, ale nie odchodzi. Ciągle ją chronię, wszystko odbywa się w ciszy, pokrzyczeć mogę sobie podczas biegu w lesie, znajomi, rodzina, dzieci nikt nic nie wie. Dlaczego? Bo jej nowa miłość to młodsza kobieta z pracy... Nigdy nie miała skłonności BI, fantazji, sama to przyznała, nie ma mi nic do zarzucenia, słyszę same komplementy, bierze całą winę na siebie - ta młódka jak z podręcznika wyrafinowanie uwodziła ją przez kilka miesięcy. Nie wiem czy jej nowy związek to będzie coś co da jej szczęście na lata, ale ja mam już dosyć. Jestem wypruty, pozbawiony poczucia męskości i sprawczości, obarczony odpowiedzialnością za jej ochronę. Wiem co ona czuje, czego się boi: zdrada, odejście ode mnie i jeszcze do kobiety to będzie szok dla otoczenia.
Obawiam się, że jej nie stać na samodzielny coming out, cieszy się życiem i chwilą nie planując nic do przodu, podświadomie liczy na to, że ja pęknę i wyleję swój ból komuś z zewnątrz i wówczas będzie mogła być ofiarą, wykrzyczeć, że chciałem ja upokorzyć przed wszystkimi bo tylko o to mi chodziło o zemstę, i myślę tylko o sobie. Nawet wychodząc do tamtej zaproponowała abym umówił się że znajomymi i jak mam potrzebę wygadał.
Przecież to jest chore albo kończymy to w domu przy stole wprowadzając w to dzieci, rodzinę a potem znajomi (i picie) albo to się zamieni w jadkę której nie chcę. Bo nadal ją kocham i rozumię porąbane sytuację, ale muszę ratować siebie, bo czuję że tracę najlepsze lata życia które mieliśmy spędzić razem.
K.

Hej, decyzję o rozwodzie podjęłam ja, po 13 latach związku. 4 lata temu zostałam zdradzona, ale ze względu na tak silne uczucie jakim dazylam męża i strach przed tym co będzie, przez te 4 lata tkwiłam nadal w tym związku, który z miesiąca na miesiąc wydawał mi się być gorszy i słabszy. Podjęłam decyzję o rozwodzie kilka miesięcy temu. A mimo wszystko miewam momenty słabości i wiem, że pomimo tego nadal silnego uczucia muszę odejśc, żeby postawić się w końcu na pierwszym miejscu. Kilka dni temu dowiedziałam się, że mąż ma już nową (kolejną) partnerkę i to tak cholernie boli.... Nie wiem ja sobie z tym wszystkim radzić.

Trzymaj sie Beti..też sie kiedyś tak czułam

Podobnie, jednak to ja muszę uciekać bo mąż ma relacje z inna choć temu zaprzecza. Prawie 20 lat małżeństwa, dzieci i szczęśliwe życie. Jednak on zyje inaczej, nie spędza z nami czasu. Bardzo boli, zyc się nie chce, swiat się rozpada, nie dacie opisać. Marze żeby nie czuć i zastanawiam się kiedy to minie

Tak samo jak u mnie

Jestem w tej samej sytuacji. Wiem co to znaczy, ile cierpienia trzeba przejść. Mimo upływu czasu trauma wraca. Trzymaj się mocno. Musimy dać jakoś radę. Na pewno w końcu będzie lepiej.

Trzymaj sie, tez dolaczam do grona opuszczonych ludzi. Razem damy rade, przejdziemy przez to. Pozdrawiam!

No to ja się dołączam. Jestem w tej samej sytuacji co ty. Oczekuje pozwu o rozwód, który złożył mój mąż. Pewnie tak jak ty zgodzę się mimo że nie chce tego. Od kilku dni ryczę i nie mam chęci do życia.

Ja jestem rok po rozstaniu z mężem. Formalnie jeszcze bez rozwodu. Decyzję podjął mąż. Jak obserwuje go obecnie to myślę, że znudziło mu się poukładane życie. Szybkie auta, wyjścia na dyskoteki, których nigdy nie znosił (ma 35 lat) spotkania z kolegami, alkohol. Dużo też wskazywało na fascynację inna kobietą, ciągłe przyklejenie do telefonu, wezwania do pracy częstsze niż dotychczas. Mam dwoje dzieci. Nasze życie zmieniło się całkowicie. Musiałam zmienić miejsce zamieszkania, wynająć mieszkanie zmienić wszystko. I niby jakoś to funkcjonuje, niby jest lepiej, trochę oswoiłam samotność, przyzwyczaiłam się, że ze wszystkimi obowiązkami muszę zmagać się w pojedynkę. Jednak najbardziej przeraża mnie to, że co jakiś czas taki smutek i żal powraca. Tzn. niby oswoiłam się z sytuacją, ale takie doły łapie, gdzie przez kilka dni jest mi bardzo smutno i jestem płaczliwa. I to, że boję się, że nie będę potrafiła zaufać komukolwiek po tym jak zostałam potraktowana. Bo rozstania nie poprzedzały awantury, kłótnie czy złe relacje. Nawet pół roku przed tym zakupiliśmy działkę i planowaliśmy budowę domu. Po prostu usłyszałam z dnia na dzień nie kocham Cię.

Wiem, że lepiej odejść i żyć w spokoju niż patrzeć codziennie rano z jakim dziś humorem ktoś wstał. Ja jestem z tych osób, które zawsze widzą plusy drugiej połówki dlatego ciężko było mi podejmować decyzje o rozstaniu. Chyba najbardziej boję się, że kiedyś mogłabym żałować. Trafić gorzej lub patrzeć z rozdartym sercem jak nowa partnerka mojego ex przytula moją córeczkę, która obecnie świata poza mną nie widzi. Jak się podnieś po rozwodzie, jak zacząć od nowa, gdzie poznać kogos nowego za jakiś czas? Tyleee pytań mi się od razu pojawia w głowie.

Mela nie przejmuj się takimi stwierdzeniami i źle myślisz że facet by nie chciał kobiety z dzieckiem. Ja opisywałem tutaj swoją sprawę rok temu. Jestem samotnym ojcem z dwójką dzieci. Jestem dosłownie ze wszystkim sam od tamtego momentu. Mam rozwód, przysądzone alimenty których ex żona nie płaci, ex jest pozbawiona praw rodzicielskich. Sam jakoś daję radę i przeżywam różne momenty w życiu lepsze i gorsze . Odnośnie nowego związku że byś nikogo nie miała to jest błędne stwierdzenie. Ja w ciągu roku mogłem związać się 3 razy z normalnymi kobietami także z dziećmi i spore zainteresowanie wywoluję u kobiet a myślałem że właśnie facet z dwójką dzieci to taki odrzut i będę skazany na siebie i samotnosc. Nie jest tak. Nie powiem jest ciężko być samemu i wszystko ogarniać ale lepiej tak niż tkwić w toksycznym związku.
Teraz chociaż mam spokój że nikt mnie nie oszukuje.
Pozdrawiam.
Głowa do góry.

Cześć. Ja jestem mężatką, jeszcze…pisze jeszcze bo juz coraz częściej mam dość słuchania jak to przy każdej kłótni, mąż na mnie krzyczy, poniża czy chodzi nadąsany. Zarabia grubo ponad przeciętną bo ma swoją firmę i myśli, że jest Panem i władcą. Zrobiłam ogromny błąd, związałam się z nim i nie skończyłam studiów. Obecnie jestem na jego utrzymaniu i boje się zacząć życie sama z córeczką od nowa. Mam pomysł na siebie który wdrażam w życie ale trzyma mnie przy nim chyba lęk o to jak sobie poradzimy we dwie, jak przejść przez to wszystko, czy nie będę żałowała? Bo przecież nie ma ludzi idealnych. Z drugiej strony myśle, a może poznam kogoś ciepłego, spokojnego, a nie choleryka. Kogoś z kim w momencie kłótni usiądę porozmawiać zamiast wysłuchiwać jak to inny by mnie dawno wykopał, po to aby za chwile usłyszeć jaka jestem cudowna żona. Mam 33 lata i boje się zacząć od nowa sama. Boje się, że nikt nie zechce kobiety z dzieckiem, że nie dam rady być bez córeczki gdy będzie u ojca, że nie zniosę widoku nowej „cioci” przy jej boku gdy rodzice się rozwiodą. I tak trwam i trwam i rozmyślam. Moje życie to 50% nerwów i łez, a 50% szczęścia gdy jest wszystko ok. Jak tu podjąć teraz słuszną decyzje gdy rozmowy juz nic nie dają :(

Dzięki Maxx, ale sęk w tym że kompletnie nie byłem na to przygotowany. Mialem wszystko, a w jednej chwili wszystko straciłem. Byliśmy bardzo zżyci ze sobą. Syn z nią został, a ja wylądowalem na tą chwilę u matki. Nie mogę go za bardzo nawet tutaj przenocować, a idzie sezon urlopowy. Nie wiem kompletnie jak mam spędzać wakacje, wiem że z synem, ale sam z dzieckiem to jest jakaś abstrakcja. Jestem w totalnej kropce. Nie mam pojęcia jak się ogarnąć nie mając nikogo obok. Cholernie jej mi brak, a sam ze sobą świruję.

Zacznę od tego, że jestem 3 dzień po rozwodzie, ale 8 miesiąc po tym jak się wyprowadziłem. Niestety bardzo skrzywdziłem żonę i bardzo tego żałuję.
Moje życie w tym momencie to dramat. Myślalem, że jak zacznę na nowo to jakoś się ułoży, niestety się pomyliłem. Z dnia na dzień jest ze mną coraz gorzej. Tęsknota za żoną i dzieckiem jest tak ogromna, że nie mogę normalnie funkcjonować. Mam chyba depresję, nerwicę, i ogromne poczucie winy. Śpię po 3 h w ciągu nocy, budzę się przerażony, objawy psychosomatyczne to juz normalka. Sam czuję się jak skończony idiota, bo mialem piękną i mądrą żonę i wspaniałego synka. Teraz zostalem calkowicie sam i nie wiem jak mam dalej żyć.

A ja mam zupełnie na odwrót.
Po dwóch ciążach jestem bardzo zadbana, szczupła, uśmiechnięta i bardzo lubię dobrze wyglądać.
Moj mąż natomiast zapuścił się totalnie. Przytył z 40 kg, ciagle pije piwo, a w dodatku ukrywa to przede mną i kłamie. No brak słów po prostu.
Muszę podjąć decyzje i w końcu się rozwieść, ale to bardzo trudne…

Dobrze napisane. Voucher rozwodowy. Przeżyłam dokładnie to samo po 13 latach małżeństwa a 17 bycia w związku również jako oddana, wierna i kochająca żona. Odnoszę wrażenie, że osoby poukładane są za nudne dla swoich partnerów. U mnie mój voucher obejmował jeszcze dwójkę dzieci z którymi musiałam jak najprędzej rozpocząć nowe życie w nowym miejscu, a więc zmienić totalnie wszystko. Minął prawie rok od tego czasu. Momentów lepszych jest na pewno więcej aczkolwiek brak mi osobiście bratniej duszy tzn kogoś z kim mogłabym odpocząć od codzienności, obowiązków, zwyczajnie pójść na spacer. Osoby nie mające podobnych doświadczeń często nie potrafią zrozumieć potrzeby rozmowy o tym co się wydarzyło. Powiedzieć weź się w garść, idż do przodu, było minęło jest najłatwiej. Idę i idę do przodu ale czasami tak smutno i pusto.

Dokładnie to znam,tylko od drugiej strony jako kobieta,jednak ja walczyłam do końca o nasze małżeństwo,mimo,że ja wniosłam pozew o rozwód bo już nie widziałam szansy na uratowanie naszego związku,za wiele złego się wydarzyło,jeśli masz ochotę porozmawiać to zostawiam meila magda_lenka_1982@o2.pl

Ku przestrodze - empatyczny, zaradny, złota rączka, z poczuciem humoru, ambitny, nieźle wykształcony, opiekuńczy. Kasa do domu, wyjazdy z dziećmi, książki, filmy, basen, narty, kino, kwiaty co tydzień, śniadania do łóżka, gotowanie, wożenie małżonki gdzie sobie zażyczyła.
Pełne wsparcie 24/7h.
Chciałem tylko jednego, żeby wyglądała jak kobieta, a nie zapuściła się koszmarnie, ogrzewając się w ciepełku koleżanek i otoczenia z pracy. Była super szanowana jako manager i charyzmatyczny leader, ale z fajnej sympatycznej babki zamieniał się w otyłą, despotyczną i manipulującą osobę.
Jako facet czułem się przez lata jak gówno, prosiłem, błagałem, tłumaczyłem, w akcie desperacji wściekałem i kilka razy powiedziałem głośno co myślę.
Że nie widziałem jej od lat w sukience, że nie jestem w stanie kupić jej bielizny, że jest mi okropnie przykro, że nie mogę zachwycać się jej kobiecością.
Słyszałem tylko jedno - ty mnie nie zniszczysz.
Po 15-stu latach, długiej depresji i myślach samobójczych zacząłem się dobudowywać.
Kiedy straciła nade mną kontrolę, okazało się że jestem tchórzem, kłamcą, chamem i mam kryzys wieku średniego. Byłem bezlitośnie punktowany, każde moje potknięcie w depresji, każde zwierzenie jakiej jej dałem, było wykorzystywane przeciwko mnie. Kiedy były lepsze dni, wyciągała ode mnie informacje a potem w sprzeczkach gnoiła mnie bezlitośnie.
Zabroniła mi mówić co czuję, a kiedy milczałem zagnany w kąt, to twierdziła, że jestem biernie agresywny, bo milczę.
Wspierałem ją do końca, kiedy rozmawiałem z przyjacielem o rozstaniu z nią, zawsze podkreślałem, że przede wszystkich chcę ją i dzieci zabezpieczyć.
Potem wracałem do domu i byłem oskarżany, że wszystko mam w dupie, że się nie przejmuję, że nie obchodzi mnie co się z nią stanie.
Odarła mnie z zaufania do kobiet i skutecznie nauczyła trzymać je na dystans.
Strzeżcie się!

Napisze ale jak się ogarnę - Bardzo Dziękuje. Nie użalam się bo to bez sensu raczej rozmyślam jak żyć dalej . Dziękuję.

Tu M44 . Mnie na razie wszystko na raz spadło na łeb na szyje . Nie żałuje tych oddanych 20 lat z sercem i duszą na dłoni . Ale tak mi cholernie ciężko zrozumieć i iść dalej . Rozpamiętując nic nie zwalczę. Ale podświadomie dowala mnie to na tyle że ciężko mi iść do ludzi albo patrzeć im w oczy a nic nie zrobiłem złego oprócz tego że byłem naiwny i oddany . Za to płacę dziś najwyższą cenę. Najgorsza jest samotność poczucie złamanych wartości w jakie wierzyłem i ta perspektywa co dalej .Czasem nie chce nawet wychodzić z pod kołdry .

Jestem w podobnej sytuacji . 20 lat dbałem by włos nie spadł mojej rodzinie <syn i żona > z głowy . Starałem się jak mogłem dla żony i dzieciaka by mieli wszystko co tylko może dać ojciec mąż . Najpierw załatwiłem dosłownie kajając się wśród ludzi, żonie prace na państwowym etacie by miała pewne miejsce pracy potem sam porzuciłem państwowa prace dla lepiej płatnej tułaczki by poprawić nasz los .Potem urodził się nam syn . Ona rosła w siłę awansowała (dziś już pojmuje powoli) a ja tułałem się od pracy do pracy lepszej gorszej by spełnić jej aspiracje i zarazem dbać o rodzinę . Przez ten szmat czasu zaliczyłem wyjazd zagraniczny wówczas pojawiły się pierwsze symptomy gdzie czułem się jak parobek czy pachołek . Dbałem by dzieciak miał wszelkie zabawki na topie klocki etc ... żona wszystko co tylko moglem jej dać . Równolegle dbałem o mieszkanie .. uprawiałem działkę wynajmowaną od miasta by mieli gdzie się realizować w weekendy .Ciągle byłem zbyt mało rokujący w stosunku do jej aspiracji. Dla niej studiowałem zaocznie by miała męża na "poziomie" . Potem zakup działki budowa domu ..harówka na spłatę kredytu a wieczorami flizowania szpachlowania malowania elewacje . a kiedy dzieciak dorósł a żona awansowała do wysokiego stanowiska w prost mi wyjechała pewnego pięknego dnia po wspólnych wakacjach że jestem jej już nie potrzebny bo jestem jej kulą u nogi .Ze jej koleżanki rozwodzą się zaczynają nowy etap nowe życie na całego drugą młodość . Wiem że non stop flirtowała przez komunikatory że dziś kiedy już nie mieszkamy razem - ona mieszka w mieszkaniu w mieście ja zostałem sam w domu który został pusty smutny i muszę go utrzymywać ... jaki budowaliśmy jak dzieciak będzie dorosły . Syn pełnoletni już ma swoje towarzystwo i ma w poważaniu rodziców i ich piaskownice i zabawki i problemy . Czuje się samotny oszukany załamany z wyrwanym sercem duszą radością życia jak zbity pies wyrzucony na autostradzie gdzie wszyscy pędzą a jego Pani od 20 lat ma nowego pieska .Ze stresu straciłem ponad 10kg osłabłem i zachorowałem , nawet jak po trzech tygodniach choroby leżałem sam jak palec zero refleksji ze strony małżonki . Mam milion pytań retorycznych .. lęk o jutro .. próbuje wstać z kolan . Kilku kolegów podało mi rękę w postaci pocieszania ,pracy, dobrego słowa . Ale samotność , lęk o jutro czy nawet wspomnienia przyprawiają mnie o ból żołądka czy głowy . Ciężko mi się na czymś skupić czy nawet cieszyć drobnymi sukcesami jak to że mam co jeść gdzie spać czy mam ciepło w zimowe dni . TAK CHOLERNIE MI CIĘŻKO . Byliśmy prawie 20 lat normalnym małżeństwem z problemami jak każde inne ale pojawiły się u żony awanse nowe możliwości niezależność stanowisko i towarzystwo wzajemnej adoracji ,a wszystko co budowaliśmy wspólnie strzeliło jak bańka mydlana . Ona dziś chodzi na aerobik kupuje sobie co chce i buja po mieście . Kiedy ja próbuje survival (brak kasy jem co jem usiłuje utrzymać dom psa i siebie) próbuję by się nie załamać nie dać sobie zabrać etyki kręgosłupa moralnego i tego w co wierzyłem całe życie ( nadmienię iż byliśmy rodziną, wierzącymi w Boga, prowadzącymi dobre życie ,,wycieczki rowery góry co tydzień ) Jak piorun z jasnego nieba żona oznajmiła mi że planuje nowe życie w świecie ludzi wyższych sfer. . Aktualnie czekam na pozew o rozwód bo ona chce bez orzekania o winie . Tak bardzo brak mi wsparcia z jakiejkolwiek strony , i po prostu kogoś kto mnie zrozumie. Czuje się po prostu tak wy....ny.

Witam, mnie właśnie po 24 latach małżeństwa ( i 28 latach razem ) mąż zostawił dla mojej bratowej. Nie wiem jak sobie poradzić, wbili mi podwójny nóż w plecy. Jak odkryłam ich romans, to wyrzuciłam go z domu, a on po 4 dniach razem z nią wynajął mieszkanie i jej dziećmi - patologia, przecież jesteśmy rodziną !!! Mamy troje dzieci i wspólną firmę - nie wiem jak to ogarnąć, może ktoś podtrzyma mnie na duchu, bo jestem na skraju załamania nerwowego.

Nigdy nie rozumiałem osób, które próbują się dorobić na nieszczęściu innych - tak podłych i wrednych osób powinni izolować od normalnego społeczeństwa!!!
Pozdrawiam i uważajcie na siebie, bo jak widzicie takich nie brakuje...
Dużo zdrówka :)

Chciałabym być już na Pani etapie. Czuć siłę w samej sobie. A tak cały czas podnoszę się i upadam. Mam wrażenie, że to tsunami cały czas wraca. Mój Mąż również odszedł po 17 latach nagle. Zostawił mnie z dwójką dzieci. Nie ma nawet odwagi przyznać się, że powodem jest nowa miłość. Czuje się jak stare zepsute krzesło, które bez emocji można od tak wyrzucić. Czytam tu komentarze tylu mężczyzn, są tak niezwykle poruszające, dojrzałe. Wierzyłam w miłość na całe życie. Jestem bardzo oddaną osobą, wierną nigdy nie zdradziłam męża. On okazał się manipulatorem, egoistą i oszustem. Też skutecznie spadły mi klapki z oczu. Zastanawia mnie czy wogole jest możliwe by uczciwa kobieta spotkała mężczyznę z zasadami i na odwrót. Bo jak widzę oddane kobiety trafiają na drani, a porządni mężczyźni na zołzy. Czasami myślę, na swoim przykładzie, że uczciwej oddanej partnerki się nie szanuje, jest za nudna. Ściskam wszystkich i życzę sobie i Wam wytrwałości by móc kiedyś jeszcze się uśmiechnąć.

Sasasa, myślę, że za bardzo utożsamiasz swoje szczęście ze swoją żoną. Piszesz że miała Cię uchronić przed światem, a Cię zabiła? Co przez to rozumiesz? Spore oczekiwania miałaś wobec małżonki, być może przerosła ją ta rola? Wiem na pewno, że pięknie wyglądają związki dwojga, gdzie jedno nie może żyć bez drugiego, lecz czy to zdrowe podejście i jak sobie poradzić, gdy nie trafimy na drugą połówkę...Jak rozglądam się wokół, to widzę masę związków, które nie składają się z dwóch idealnie dobranych partnerów, prawdziwą rzadkość stanowią te, gdzie totalne oddanie i zaufanie jest obustronne. Dlatego totalne zatracenie siebie i powierzenie swojego losu drugiej osobie może okazać się niezwykle bolesne i w sytuacji rozstania można mieć poczucie, że nic oprócz tego nie ma.

Gratuluję dojrzałości w podejściu. Wspaniale się to czyta, o mężczyźnie (jestem kobietą).
Zajęcie się sobą, droga samorozwoju to droga, która dla mnie jest najlepszym, co można sobie zafundować po rozstaniu. Oczywiście, że fajnie by było być z kimś, ale ja na przykład zwyczajnie się boję teraz...czego, straty siebie, siebie samej, którą odzyskuję po odejściu męża. Jest to moja porażka życiowa, boli bardzo nadal (2 lata), ale dużo dostałam w zamian. Puste miejsce po dało mi przestrzeń na szukanie mnie samej, naukę życia samej i doceniania życia. Nauka tego, że ja wystarczę, a druga osoba ma być moim towarzyszem w życiu, a nie wypełnieniem/uzupełnieniem. Pozdrawiam Was dzielni Panowie

Witajcie Moi Mili:)

Mariusz przeczytałem Twój ostatni wpis o dzieciach i muszę Ci powiedzieć, że kiedyś myślałem podobnie, miałem poczucie winy, że przez mój rozwód rozwalam życie swojemu dziecku, które jest zupełnie nie winne i bezbronne w takiej sytuacji. Dużo nad tym myślałem, za wszelką cenę chciałem ratować moje małżeństwo, bo nie wyobrażałem sobie aby moje dziecko wychowywało się w nie pełnej rodzinie. Oczywiście moja była małżonka to wykorzystywała, bo z jednego romansu za jakiś czas wpadła w kolejny, wtedy przyszedł czas na dogłębną analizę, zastanawiałem się co dalej zrobić – przecież mamy wspólne dziecko itd. Kiedy złożyłem papiery rozwodowej, miałem ogromne wyrzuty sumienia, że robię to właśnie swojemu dziecku i nagle nastąpił przełom w moim życiu bo poznałem kilka osób, które będąc jeszcze małymi dziećmi ich rodzicie się rozwiedli lub zostali ze sobą po zdradzie. Zainspirowała mnie jedna kobieta, która właśnie wychowywała się w pełnej rodzinie po zdradzie, pięknie mi opisała całą swoją historię. Otóż to jaką gehennę wtedy przeżyła, coś nie do uwierzenia, rodzicie poświęcali swoją uwagę głównie naprawianiu swoich relacji, jej w ich świecie nie było. Co jakiś czas awantury, wyzwiska, wypominanie, na nic nie zdały się terapie małżeńskie – jej marzeniem było, nie uwierzycie ale aby rodzicie w końcu się rozstali i ten horror się skończył!

Mariusz i do innych – tak naprawdę po rozwodzie można zapewnić swojemu dziecku piękne życie, co z tego, że nie mieszkamy razem, mały słuchacz jest naprawdę bystry i bardzo szybko potrafi się z naszą pomocą przystosować do danej sytuacji. Moje ostatnie chwile kiedy mieszkaliśmy razem były poświęcone głównie byłej małżonce, bo za wszelką cenę starałem się jej coś udowodnić, przekonać, że źle robimy – kończyło się, że ona swoje a ja swoje (teraz wiem, że był to stracony czas) a dziecko no właśnie w tym czasie było gdzieś z boku. A teraz po rozwodzie biorę je do siebie – spędzamy razem czas, widzę jak pięknie się rozwija, działamy wspólnie i to widać jak mój syn jest szczęśliwy.
Dlatego jeżeli naprawdę nie widzicie ratunku dla Waszego małżeństwa, albo postanowiliście być jednak razem po zdradzie lecz z czasem widzicie, że to nie ma najmniejszego sensu, należy naprawdę dobrze się zastanowić nad dalszym postępowaniem, czy przypadkiem pomijając samego siebie nie krzywdzicie przy tym jeszcze kogoś innego.
Znam wiele rodzin gdzie dzieci wychowują się w nie pełnych rodzinach i naprawdę te dzieciaki pogodziły się ze swoim losem. Jestem wdzięczny, że poznałem już dorosłe osoby, które opowiedziały mi swoje historie i tak naprawdę tyle miłości co dostały jak były małymi dziećmi od swoich rodziców, którzy mieszkali przecież osobno nie dostały dzieci z pełnej rodziny.

Dlatego kiedy macie jeszcze małe dzieci, a Jesteście postawieni przed faktem czy się rozwodzić czy też nie – oceńcie na trzeźwo Waszą sytuację, nie kierujcie się tezą tzw. „pełnej rodziny” bo często może ona przynieść więcej szkód niż pożytku…

Mariusz opowiem Ci pewną historię, bo mam jeszcze małego syna i często go zabieram na spacer, plac zabaw itd. Idziemy czasami razem z kumplem i jego dziećmi zapewnić rozrywkę naszym pociechą i taką sensację jaką wzbudzamy tym faktem jest to coś nie do opisania. Ja to odbieram całkiem pozytywnie, bo przeważnie jest najwięcej par lub kobiet, a facet lub faceci z dziećmi to coś raczej mało spotykanego. Sam po sobie widzę, jak miło na nas reagują kobiety, uśmiechają się, bo nie ma nic piękniejszego od kochającego taty, który potrafi poświęcić czas swojemu dziecku.

Mariusz tak naprawdę ciężka praca przed Tobą, ale nie wolno nigdy Tobie przekazywać negatywnych informacji na temat ich mamy, bo to zawsze jest i będzie ich mama. Tak naprawdę kto wie może teraz kobieta odleciała, bo jest tak bardzo zafascynowana tą swoją nową miłością, ale tego nie wiesz nigdy czy za jakiś czas, nie będzie chciała wrócić do nich, bo w końcu kiedyś te emocje odpadną i…

Mariusz mam kilku znajomych mężczyzn co wychowywali samotnie dzieci, jak dla mnie taki człowiek ma coś w sobie wiesz! Uwierz mi jedno nikogo wcale nie odstraszasz tym faktem, lecz jest zupełnie odwrotnie wręcz fascynujesz swoją postawą. Jak sam dobrze zauważyłeś to dość rzadkie zjawisko ale jednak z roku na rok przybywa tatusiów, którym sąd przyznaje prawa. Taki człowiek jak Ty pamiętaj zawsze będzie bardzo dobrze i ciepło odbierany wiesz, nie uciekłeś, a pokazałaś swoją klasę, miłość do dzieci, poświęcenie – a myślisz, że kobiety nie szukają takich facetów??? Żebyś się kiedyś nie zdziwił :)

Nazakręcie każdy z moich znajomych, który samotnie wychowywał dziecko bądź dzieci już od kilku lat i ostatni zaledwie od roku żyją w szczęśliwych związkach – nie powiem, że trochę to trwało bo w ostatnim przypadku kilka lat, ale jednak każdy kogoś znalazł. Także wszystko jeszcze przed Toba!!! Ten klasyk – samotna matka z dzieckiem, w ostatnim czasie bardzo się zmienił na korzyść tego samotnego ojca…

Andzia – na wszystko trzeba czasu, ale sama wiesz, że później sam czas bez odpowiedniego działania za wiele już nie wnosi do naszego życie. Bo jak możemy oczekiwać zmiany, siedząc i czekając z założonymi rękami. Piszesz, że zrozumiałaś, a ja się zapytam jak można zrozumieć decyzję kłamcy, oszusta czy też manipulatora ??? Przecież on nigdy nie powie prawdy, tylko zawsze będzie chciał chociaż część winy zrzucić na swoją ofiarę. Dlatego nie ma najmniejszego sensu tracić czasu na zrozumienie postępowania takiego człowieka. Pytanie ile go właśnie straciłaś zanim odpuściłaś??? Andzia 3 lata to szmat czasu, idziesz do przodu przecież sama to zauważyłaś, więc dlaczego czasami wątpisz w siebie ??? Czego się boisz, nowego związku?, przecież to nie wyrok, a może sama po sobie widzisz, że to jeszcze nie ten czas i w wielu dziedzinach musisz jeszcze popracować nad sobą.

Pamiętaj chcąc coś otrzymać, najpierw trzeba coś dać od siebie…

Pozdrawiam Arti!

Chłopaki, przypadek sprawił, że przeczytałam artykuł i część komentarzy. Postanowiłam skomentować jednak. Życie nas zaskakuje w najmniej spodziewanym momencie, to wiecie z autopsji. Ze swojej strony mogę tylko dodać, że mnie boli to samo co Was. Nie ma reguły, dobrej rady ani przepisu na szczęście. Czas musi upłynąć, i każdy musi uporać się z tym sam mimo, że "dobrych rad" na pęczki. Jestem 3 lata po rozwodzie, niby się ogarnęłam....odpuscilam, zrozumiałam decyzje drugiej strony. Z czasem teoretycznie łatwiej znaleźć usprawiedliwienie niektórych decyzji lecz nadal faktycznie, ciężko się z tym pogodzić bo rozczarowanie duże. Boję się najbardziej tego, że w miarę upływu czasu nie będę potrafiła stworzyć nic nowego...stanęłam na nogi, sytuacja się poprawiła co do zasady, poszłam do przodu....ale...najsmutniejsze jest to, że dalej wracam do pustego domu, w którym nikt nie czeka ...chociaż był i też nie czekał.. nie wiem co lepsze. Życzę nam wszystkim prawdziwej szczerości wśród spotkanych osób...nic cenniejszego niz dobre słowo powiedziane szczerze i w dobrym momencie. Pozdrawiam z Iławy! Niech mnie ktoś przytuli????

Witajcie po dłuższej przerwie.
Otóż dalej miewam lepsze i gorsze chwile w tym ciężkim położeniu ale widzę i pozytywy tego wszystkiego co wydarzyło się w moim życiu. W tej chwili wiem że przynajmniej nie jestem oszukiwany, bardziej zwracam uwagę na relacje miedzy-ludzkie, staram się więcej rozmawiać z ludźmi. Najgorsze jest to jak widzę moje dzieci które zostały bez matki bo dosłownie je porzuciła i się nie odzywa do nich, o pomocy w utrzymywaniu mogę zapomnieć. Sam wychowywałem się tylko przy matce(ojciec chorował i zmarł jak byłem mały). To mnie najbardziej boli że nigdy nie będą miały normalnej rodziny. Musiałem wynająć adwokata ponieważ nie odebrała pozwu o rozwód od sądu i komornika na dalszym etapie. Sprawa była odwołana. Teraz czekam aż sąd wyznaczy dla niej kuratora dla osoby nieobecnej żeby sprawa mogła się odbyć. Robi dla Mnie cały czas pod górkę bo myśli że w taki sposób uniknie płacenia alimentów. To tylko świadczy o niej i jej stosunku do Mnie i do dzieci. Jej matka powiedziała dla komornika że nie ma z nią kontaktu a wiem że ma na co dzień. Aż nie wieżę w jakiej zatrutej rodzinie byłem. Panowie jesteście w lepszej sytuacji niż ja bo opiekuje się dziećmi i dla mnie będzie o wiele ciężej wyjść na prostą ale się nie załamuję. Znajomi na wieść że jestem samotnym ojcem od praktycznie tego roku są w szoku a mnie to delikatnie krępuje. Ostatnio poznałem dziewczynę(samotną matkę) i też była zdumiona na to że facet jest z dziećmi. Czasem czuję że odstraszam ludzi tym faktem ale staram się patrzeć na to z dobrej perspektywy.
Pozdrawiam i nie łamcie się????

W samo sedno Arti, w samo sedno.
Po ponad miesiącu, zaczynam czuć to co opisujesz.
Jak śpiewa Pectus - "Głowę noś do góry, nie daj się".

Najważniejsze - zacząć od siebie!

Panowie w życiu nie ma lekko, nie jeden z Was się o tym przekonał, tak samo jest z kobietami – wielu uda się trafić na tą jedyną za pierwszym razem, natomiast inni będą błądzić i skakać z kwiatka na kwiatek, najważniejsze aby w tym wszystkim nie poddawać się i cały czas wyciągać wnioski, analizować swoje życie aby nie popełniać błędów z przeszłości.

Coś Wam opowiem o swoim życiu, znałem wiele kobiet (koleżanki, przyjaciółki) często rozmawiałem z nimi o problemach miłosnych, słuchałem je, doradzałem itp. W końcu przyszedł czas na tą jedyną – po 5 latach pobraliśmy się , byłem jej w 100% pewny!!! Dla mnie ideał kobieta, była z biednej rodziny, umiała docenić każdy grosz, moje starania, uśmiechnięta na twarzy, troszku zagubiona z brakiem pewności siebie ale przecież jestem facetem to jej pomogę stanąć na nogi, będę się opiekował tak pomyślałem. Z czasem zdjęła maskę i stawała się coraz bardziej wredna, roszczeniowa, wiecznie nie zadowolona. A ja co wtedy robiłem, no właśnie zamiast otworzyć oczy to jeszcze bardziej się starałem!!! Zarabiałem coraz więcej kasy, na nic nam nie brakowało i jeszcze bardziej jej odwalało!!! Zaczęła inwestować w swój wygląd, lepsze ciuchy, zmiana wyglądu itd. Jak sami się domyślacie z czasem zaczęli się kręcić koło niej kolesie – a ona zamiast docenić co ma, poszła w to, nie rozumiejąc o co dzisiaj chodzi współczesnemu facetowi!!! Potem były awantury i powiedziałem dość…

Na początku nic nie rozumiałem, były pytania gdzie popełniłem błąd, jak to się mogło stać – teraz już wiem, no nic trudno się mówi, stało się ale cieszę się, że w tym wszystkim wygrałem walkę o siebie!!! Mam wspaniałego syna o którego dbam a reszta, czyli ona mnie nie już nie interesuje… Nie poddaje się i już nie mam zamiaru, obecnie jestem sam ale to mi nie przeszkadza wcale, nic na siłę nie szukam, nie łamię się, że ktoś tam ma żonę, dziewczynę – jak mam być sam to tak zapewne będzie ale wiecie co w tym wszystkim jest najlepsze, nie mama zamiaru się łamać, codziennie wstaje rano i w 99% jestem uśmiechnięty, ludzie na zew. na mnie reagują, bo w gruncie rzeczy jestem osobą pozytywną. Od czasu rozwodu poznałem wiele interesujących ludzi, w tym kobiety i zaręczam Was, że jest na tym świecie wiele wartościowych Pań!!! Zapytacie się zapewne dlaczego nie wykorzystuje sytuacji i nie randkuję z nimi np. moja odpowiedź jest prosta, to jeszcze nie ten czas obecnie wybrałem drogę odbudowy, poznawania siebie – wiecie co jest moim marzeniem, aby umieć się cieszyć z każdego detalu w życiu, a to jest już najwyższy poziom szczęścia w życiu, taka kobieta u Waszego boku będzie prze szczęśliwa. Mam znajomą panią Psychiatrę ona ten stan osiągnęła w wieku ok. 50 lat, nieziemska kobieta, po prostu przy niej człowiek odlatuje, dostaje taką dawkę szczęścia i energii, że trudno to opisać i ja również chciałbym dojść do takiego stanu ale dużo wcześniej niż ona, to jest właśnie moje marzenie…

Panowanie zapomnijcie o Waszych połówkach, co już było to się nie odstanie – niech sobie będą szczęśliwe na ich sposób, to już jest ich życie nie Wasze, powiem nawet więcej życzcie im szczęścia na nowej drodze!!!! Bo chyba każdy na nie zasługuje…

Liczy się teraźniejszość tu i teraz, co będę robił w danej chwili, wszystko zależy od nas samych wyłącznie!!!

A jak już jestem przy kobietach i mogę coś doradzić to wystrzegajcie się kobiet, które aż nadto dbają o swój wygląd (to widać), którym brakuje pewności siebie, są zagubione, mają duże kompleksy i nie mają swojego zdania np. szukają pomocy u wróżki. Ja wiem, że my faceci lubimy się opiekować kobietami, ale dużo umiaru w tym – pamiętajcie!!! Kasa kto jej nie lubi, to też widać czy laska chce chodzić do najlepszych restauracji, czy woli np. spacer lub spotkanie w mniej kameralnym miejscu bo liczy się dla niej coś innego…

Pamiętajcie macie doświadczenie, każdy z Was przeszedł jakiś burzliwy związek i tak naprawdę jak wyciągniecie z niego wnioski to macie duże szansę stworzyć coś pięknego!!! Pozytywne nastawienie do życia, poznawanie nowych osób, uśmiech na twarzy i niech życie płynie swoim torem – sami zobaczycie co się będzie działo!!! I nie pierwsza lepsza, pamiętajcie :D
Pozdrawiam Arti

Pięknie napisana moja sytuacja.Człowiek myśli ,a może dać szansę ale wyjaśniłeś mi kilka tematów o których myślałem teraz.

Magdo miałaś wysoko postawioną poprzeczkę, bo wybrałaś małżeństwo z obcjokrajowcem, a tam dochodzą jeszcze zmiany kulturowe itd.
Co do rozwodu, zawsze boli i tutaj nie ma znaczenia z której strony się znajdujemy - bo każdy z czasem cierpi!!! Nawet ten co zdradził, tylko my już się zazwyczaj o tym nie dowiadujemy...
Co do dalszego życia ważne jest aby zmierzyć się z problemem na wszystkich płaszczyznach!
Dopiero dobrze odrobione lekcję dają nam szanse na dalsze szczęśliwe życie...
Jak widzisz minęło u Ciebie 5 lat, ale jednak nie zastałaś do końca spokoju...
Często ludzie bardzo długo się mobilizują w sobie i biorą życie we własne ręce, może to trwać nawet 10-15 lat, ale też już po roku lub dwóch (co uznaję stanowczo za szybko).
Przede wszystkim trzeba umieć rozmawiać iprzebywać ze sobą - akceptowć siebie taką jaką Jestem osobą!!!
Przejść do dogłębnej analizy swojego byłego małżeństwa - zobaczyć jakie błędy popełniliśmy, co mogliśmy zmienić.
Prześwietlić partnera - może cały czas źle szukamy, ocenić jego charakter i jaki był naprawdę...
Na koniec wnioski i wnioski!!!
Dopiero potem przechodzimy do sedna - zmiana swojego nastawienia, przecież nie pozwolimy sobie na to, żeby jedna osoba z którą dzieliliśmy jakąś część życia zrujnowała nam resztę życia!!!
Magdo boisz się zaufać tak??? Zaręczam Cię, że jak odpowiednio podejdziesz do swojego życia, przerobisz rozstanie od A do Z zmienisz swoje nastawienie...
Spotykasz nieodpowiednich facetów na swojej drodze dla których liczy sie zaliczyc laskę i żegnaj - nie zastanawiasz się dlaczego tak się właśnie dzieje ???
Zastanów się jakich facetów zawsze szukałaś i może czas to zmienić, a odkryjesz swój klucz do sukcesu...
Wcale mając 40 lat nie jest trudniej kogoś poznać - jest bardzo dużo wartościowych osób po przejściach... Ważne aby umieć odróżnić narcystycznych cwaniaków od wielkich osób - a zaręczam Was, że to nie jest wcale takie trudne...
Tak jak pisałem wcześniej wychodźcie do ludzi, uśmiechajcie się, a zobaczycie jaka piękna zmiana nastąpi w Waszym życiu - tylko pozytywne nastawienie!!!! Sami będziecie zaskoczeni reakcją innych, bo to będzie dosłownie magia jak inny zaczną zwracać uwagę na Was!!!!
Pozdrawiam Arti

Nazakręcie - wydaje mi się, że za bardzo sobie dobierasz do głowy wypowiedzi swojej mam rozumieć jeszcze żony. Najczęstsze przyczyny rozpadów małżeństw to jest właśnie brak komunikacji - u Ciebie jak sam wspomniałeś ona kulała, a nawet jej nie było. To teraz odpowiedz sobie na pytanie co jeszcze mogłeś zrobić aby przekonać żonę do rozmowy z Tobą? Jak sam wiesz do tanga trzeba dwojga, zrobiłeś co uważałeś za słuszne, lecz jeżeli ona tego nie chciała to nawet stawanie na głowie nic by tutaj nie zmieniło!!! Odpowiedz sobie prosto - to ona zdecydowała za Was oboje, szukała pocieszyciela gdzie indziej i to jak wspomniałeś przynajmniej 4x krotnie... Jeżeli jej było tak źle z Tobą to powinna najpierw zakończyć to małżeństwo, a potem szukać nowej miłości lecz ona wpadła na inny pomysł. Oddany mąż, który da mi bezpieczeństwo, utrzyma lokum i da wsparcie finansowe, a ja sobie znajdę gościa co będzie mi dawał nowe bodźce i poczuję znowu te motyle w brzuchu!!!
Naprawdę tego nie widzisz ???
Chciałbyś jej powrotu, a ja zapytam po co ??? Chcesz się codziennie martwić, czy znowu coś nie kombinuje, nie kręci z kolesiami i tylko czekać aż znajdzie kolejnego ​- bo to tylko kwestia czasu...
Nie szkoda Tobie życia i zdrowia na taką osobę ??? Jej już nie ma i lepiej dla Ciebie, że tak się właśnie stało...
Jesteś lekko po 40 i co z tego??? To znaczy że już nie ma fajnych, wolnych kobiet w podobnym wieku ??? Zaskocze Cię otóż to są i to bardzo wiele... A jak masz je poznać - na pewno nie siedząc w domu i patrząc w 4 ściany!
Nazakręcie zacznij wychodzić do ludzi, uśmiechać się - zmień swoje nastawienie do życia na pozytywne, kino, restauracja, centra handlowe, basen itd. Wszędzie tam masz szansę spotkać właśnie swoją nową wybrankę!!!!
Jeżeli naprawdę uważasz, że potrzebujesz wsparcia i sam, nawet z pomocą przyjaciół nie dasz sobie rady stanąć na nogi, pomyśł o terapii dla siebie lub wizycie u psuchologa...
I nie wierz w żadne jej słowa, a tym bardziej na Twój temat - to jest tak jakby nagle kłamca zaczął mówić prawdę...
Idź w sport, spotykaj się z dziećmi bo one potrzebują taty ale nie z nią, ogranicz kontakty do dosłowmego minimum a zobaczysz, że z czasem poczujesz się lepiej...
Życzę powodzenia i pozdrawiam!!!

Marku 18 lat razem to bardzo długi okres, który jak sam widzisz nie daje żadnej gwarancji, że już zawsze tak będzie. Piszesz, że Twoja historia jest inna od wszystkich, powiem Ci, że wcale nie bo jest jak kalka i tylko zmieniamy w niej kolejny numer.
Jak sam teraz widzisz Twoja żona wiele razy mówiła czego jej brakuje, co by chciała lecz nie reagowaleś... Jak to w życiu bywa w pewnym momencie pojawił się pocieszyciel, który poświęcał jej czas, słuchał jej, zapewne doradzał itd. itd. Twoja żona znowu mogła się poczuć doceniona, bo on jej dawał to czego wiele miesięcy oczekiwała od Ciebie.
Zaanagażowała się jak widzisz, a to świadczy o jednym, że odleciała emocjonalnie od Ciebie, powiedziała nawet prawdę, że już Cię nie kocha - ona jest zafascynowana tym kolesiem... Popłynęła w to jak narkoman na haju i chce tego więcej i więcej!!!!
Marku przykra sprawa - ciężko Ci będzie do niej dotrzeć wiesz, bo to jest teraz przykład jakbyś mówił do alkoholika/narkomana aby przestał!!!
Nie wiem czy czytałeś o efekcie harleqina - jak laski odpływają pod wpływem chwili do innych facetów i może to trwać nawet do 4 lat nawet.
Masz wybór bo jeszcze nie ma rozwodu - walczyć, trzęsienie ziemi jej zrobić, rodzice jej lub ktoś kto ma wpływ na nią, albo dać jej szanse bycia szczęśliwą i nie przerywać tego. Twoja rozmowa dużo nie zmieni, bo ona już nie wierzy w Twoją przemianę (za długo na to czekała).
Marku czasu i tylko czasu dla Ciebie, kto wie może kiedyś zrozumie, że to był błąd ale Ty już będziesz bardzo daleko - za rozpad małżeństwa ponosicie wspólnie winę, lecz za zdrade bo to jest zdrada emocjonalna z jej strony tylko ona!!! (Nie daj sobie wmówić inaczej)
Marku a teraz bardziej brutalnie - tuląc się do niej, przepraszając ją, pokazując jak sie bardzo zmieniasz uświwdczasz ją jeszcze bardziej w tym, że ona dobrze zrobiła, a powinno być zupełnie na odwrót to ona powinna ponieść karę i przepraszać bo Cię oszukała i zdradziła!!!! Jak jej było tak źle powinna się rozwieść a potem poszukać sobie kogoś innego...
To tak na marginesie!!
Polecam wizytę u psychologa lub terapeuty bo czeka Cię ciężki okres, a specjalista pomoże Ci przejść orzez ten ciężki okres i z czasem stanąć na nogi!!!
Pozdrawiam Arti

Przeczytałem to co napisałeś Xyz i postanowiłem dodać coś od siebie. Otóż chcę powiedzieć, że warto jest podjąć rękawicę w tej beznadziei, jaką teraz odczuwasz. Że warto zawalczyć przede wszystkim o... samego siebie. Tak właśnie - o siebie!
Też jestem ojcem, kochającym ponad wszystko ojcem, i powiem Ci, że przekonuję się każdego dnia, że im lepsza moja świadomość, im lepsze moje rozumienie samego siebie, moich emocji i myśli, tym lepsza relacja moja z dziećmi. Psycholog, który pomógł mi odnaleźć się w moim trudnym, porozstaniowym życiu, pomógł mi też zrozumieć, że szczęśliwy tata, tata szczęśliwy sam ze sobą, to również bardziej szczęśliwe dzieci. Nie, że najpierw zatroszczę się o szczęście dzieci, potem osiągnę szczęście swoje... Jest dokładnie odwrotnie.
Wiem, a raczej czuję to, że bardzo kochasz swoje dzieci i że jesteś dla nich dobrym ojcem. Pomyśl może przez chwilę, że dając sobie szansę wyjścia z obecnej sytuacji, z depresji, która Cię zżera, dasz być może jeszcze piękniejsze ojcostwo tym, których kochasz najbardziej.
Piszesz, że nie możesz się podnieść, że byłeś silny a teraz jesteś słaby i zraniony, że czujesz się pokonany. Ja czułem się podobnie, też mi z tym było bardzo, bardzo źle. Ale zrozumiałem, że ten mój stan przygnębienia i pokonania jest OK. Pozwoliłem temu stanowi być, nie walczyć z nim, a go przyjąć. Zdałem sobie sprawę z tego, że wdrukowano we mnie przekonanie, że muszę być silny i zawsze niezłomny. A to przecież iluzja. Jestem facetem, ale jestem też człowiekiem. I tak, można mnie faceta, można mnie człowieka sponiewierać, zranić, złamać. Każdego można zniszczyć. I moja męskość nie polega wcale na tym, że nie powinienem dopuścić, by ktoś mnie złamał, ale na tym, że złamany ja biorę te swoje przygnębienie, tę czarną dupę rzeczywistości, na klatę. Że tylko ode mnie zależy, co z tym dalej zrobię. Że jestem Panem swojej sytuacji, także tej tragicznej. I że chcę - dla siebie, dla swojego szczęścia, a przez to także dla szczęścia swoich dzieci - coś z tym zrobić dobrego. Coś lepszego niż robiłem dotychczas.
Piszesz, że masz już dosyć użalania nad sobą, opowiadania kumplom o swojej sytuacji. OK, skoro widzisz, że to nie działa, że nie pomaga, pomyśl proszę czy nie jest to sygnał, że warto sprawy przenieść na inny poziom. Nie wiem, być może masz super kumpli, ale niezależnie od ich dobrych chęci i wsparcia jakie Ci chcą dać, nie są zapewne profesjonalistami. Depresja, cała kwestia funkcjonowania mózgu i radzenia sobie z uczuciami, to jest naprawdę kawał zaawansowanej wiedzy i naprawdę są ludzie, którzy się na tym znają i zjedli na tym zęby.
Wiem, że może być Ci trudno spojrzeć na siebie jak na osobę, która być może potrzebuje profesjonalnego wsparcia. Też tak miałem - no bo jak to, ja, niezłomny facet u psychologa, przecież to porażka, wstyd, zresztą ta cała psychologia to ściema... No ale poszedłem. Poszedłem na cztery spotkania... Niedawno minęły dwa lata, odkąd rozmawiam z psychologiem. Powiem krótko - najlepsza inwestycja mojego życia. Nauczyłem się o sobie więcej niż przez dotychczasowe 40 lat życia sam na sam ze swoimi problemami. I ta wiedza dodaje mi sił w ciężkich chwilach.
Oczywiście jest tak, że zrobisz ze swoim życiem co będziesz chciał. Bo tylko Ty jesteś tu szefem. Nie wiem, na ile rozmowa ze specjalistą, z psychologiem, wyrwie Cię ze szponów depresji. Wiem natomiast, że warto dać sobie szansę.
Pozdrawiam

Czołem, dzięki za wsparcie. Mnie żona nie zdradziła, ani ja jej. To ja odszedłem, bo doszedłem już do przysłowiowej ściany - już nie było gdzie iść. Lata starań się na próżno, próby naprawiania małżeństwa, potem pzez kilka lat "męczenie się dla Dzieci", w końcu odpuściłem, nie dałem już rady... Wyprowadziłem się z domu, myślałem, że po latach toksycznego związku wreszcie odżyję.Zamiast tego wpadłem w totalną deprechę, która trwa już ponad rok i końca nie widać. Wiele razy chciałem umrzeć, uwolnić się od życia, ale Dzieci trzymają mnie jeszcze na tym łez padole. Wiem, że jestem im potrzebny, dlatego wciąż walczę, dzień w dzień. Czasem się wyżalam kolegom, ale generalnie wolę być sam i cierpieć w samotności. To oczywiście nie pomaga, ale też mam dosyć słuchania siebie samego, jak się użalam. Rzeczywiście natomiast czuję się jak w żałobie, w "nowe jutro" nie wierzę. Właśnie to jest takie najbardziej dojmujące - emocjonalna pustka, niemoc, bezradność, brak nadziei, nienawiść do świata i ludzi... Nie mam planu na przyszłość, żyję z dnia na dzień. Każdego wieczora cieszę się, że kolejny dzień się już skończył. Jak już pisałem - liczą się tylko Dzieci, reszta jest poza mną... szkoda... Ponoć depresja często dotyka tych, którzy byli silni zbyt długo. U mnie to prawda, teraz za to jestem totalnie bezbronny i zraniony. Nigdy nie sądziłem, że tak dam się pokonać, a jednak.

U mnie rok, deprecha zabija, wydawałoby się, że najgorsze mam za sobą - nieprawda. To dopiero początek umierania z bólu, smutku i samotności. Jest mega ciężko. Nie chce się żyć, ale trzeba - dla Dzieci. One są warte każdego cierpienia. Miłość? Co to znaczy w ogóle? Szkoda słów. Najgorsza jest świadomość, że już nigdy... Kiedyś przestanie boleć? Mam ogromną nadzieję, bo jak widzę w lustrze tego zmęczonego życiem, zgorzkniałego do szpiku kości faceta to nie mogę na niego patrzeć. Trzymajcie się wszyscy tak długo jak to tylko jest możliwe. U mnie każdy dzień jest walką, a każda noc jest bólem.

Witam Was - moje małżeństwo trwało praktycznie 11 lat, do pierwszej zdrady doszło 6 lat temu, była to tzw. zdrada emocjonalna przez internet, dałem szansę i 1.5roku temu była powtórka z rozrywki. Zastanawiałem się dlaczego, analizowałem, czytałem mnóstwo książek na ten temat oraz doradzałem się specjalistów i wyciągnąłem pewne wnioski...
Jeżeli jesteś osobą, która chce się wygadać, porozmawiać na ten temat, nurtują Cię pewne pytanie ??? Zapraszam do kontaktu ze mną!!!
Jakie są powody zdrady, dlaczego zdradzamy, dlaczego okłamujemy najbliższą osobę, próbujemy zrzucić winę na swoją ofiarę, jak poprawić sobie humor, jak poznać kogoś nowego, jak zapomnieć i wiele wiele innych pytań...
Z góry uprzedzam, nie ma złotego środka na traume po zdradzie - każdy z nas będzie ten ciężki okres przechodził inaczej, ja tylko wskażę drogę a to od Was samych zależy co z tym zrobicie....
Jeżeli podjerzewasz swojego partnera/kę o zdradę, dlaczego oddalamy się od siebie, jak sobie pomóc przed rozwodem - również służę pomoca...
Jeżeli chcesz napisz do mnie, oczywiście pełna prywatność, nie interesuje mnie status danej osoby itd.
Oczywiście wchodzi w grę również rozmowa telefoniczna, a nawet spotkanie jeżeli nie będzie dużej odleglości - przede wszystkim wszystko na spokojnie, Ty decydujesz, nic na siłę...
Dlaczego to robię - bo kiedyś byłem w niezłym dołku i właśnie zupełnie obce osoby wyciągnęły do mnie pomocną dłoń!!! Wyszedłem z tego i chce pomóc innym, sprawia mi to radość, a dzieki temu jeszcze bardziej się umacniam!!!
Zapraszam

Napisz na marius1235@wp.pl z miłą chęcią się wyglądam.

Hej.
Poczytałem komentarze i uświadamiam sobie że nie tylko ja jestem w takiej trudnej sytuacji.
Około miesiąc temu dowiedziałem się żę żona mnie zdradza. Po dłuższym dochodzeniu doszłem że prawie 2 lata to robi z kolegą z pracy, oszukiwała Mnie mówiła że nigdy mnie nie zdradzi nie zostawi... Prawda okazała się bardziej drastyczna. Mój 15-letni związek rozpadł się widocznie już 2 lata temu o czym nie miałem większego pojęcia. Praktycznie nigdy dla Mnie nie mówiła prawdy tylko same kłamstwa. Twierdzi że znalazła księcia na białym koniu którym ja nigdy nie byłem dla Niej. Z naszego związku mam przy sobie córkę 10 lat i syna 8 lat. Porzuciła dzieci i Mnie, z Nimi zerwała kontakt już od lutego (niby hospitalizowała się w stanie pandemii na ginekologii a okazało się inaczej) Szczerze to nigdy nie spotkałem bardziej zakłamanej osoby jaką jest moja już niedługo Ex-Żona, niby była w szpitalu a już mieszkała u niego. Czuję gniew, ból i rozpacz. Nie pomaga dla Mnie w żadnym stopniu przy dzieciach. Poprostu zostawiła je jak starą parę butów. Staram się nie myśleć o tej chorej sytuacji jaka jest w moim życiu ale jest bardzo ciężko. Zacząłęm ćwiczyć na siłowni oraz w domu, bardziej dbać o Siebie bo strasznie mnie nosi. Teraz wraz ze swoim kochankiem moja Ex-Żona wyjeżdza do pracy za granicę gdy narobiło się jej koło du.. przez mój pozew o rozwód i nie tylko. Mam nadzieję że kiedyś pożałuje swoich decyzji a ja wyjdę z dziećmi na prostą. Jej koleżanka niedawno napisała do Mnie kilka słów otuchy oraz co wyprawiała przez ostatni czas.

Ja już dwa lata jestem po tym, jak zdecydowałem się na rozwód, od pól roku w swoim mieszkaniu (wynajmuję). Dwójka dzieci, ustalona z pomocą mediatora opieka naprzemienna tydzień w tydzień z ich matką, podział majątku u notariusza. Powiem tak - jest ciężko, kur*sko ciężko.
Czasem budzę się rano, leżę w wyrze, nic mi się nie chce, rozmyślam, płaczę, wyję, wyrzucam sobie, dlaczego wszedłem w ten związek, zatraciłem się w nim. Jest rozpacz, jest potworny ból, jest też strach, jak moje życie będzie dalej wyglądało, co robić ze swoją seksualnością, ze swoją samotnością, czy chcę i będę potrafił jeszcze do kogoś się zbliżyć... Mnóstwo trudnych emocji. I to jest - paradoksalnie - OK. Przeżywam dramat, totalną rozpierduchę. Ale tak przecież być musi. Nie jesteśmy maszynami, Panowie.
Jest też w tym wszystkim nadzieja, światło, ukojenie. Im dłużej w tym dramatycznym stanie jestem, tym częściej doświadczam... spokoju. Wyciszenia. Pogodzenia. Nie że od razu, bo trauma powraca, ale za każdym razem, mam wrażenie, już bardziej oswojona, z mniejszą siłą. Wiem, że ona niestety w jakiejś formie zostanie, jak tatuaż, jak blizna. Ale przyjdzie czas, że nie będzie już bolało.
Po przepłakanych chwilach czuję panikę, zagubienie. Pojawia się wtedy nowa, pusta przestrzeń. Jak zagospodaruję tę pustkę, zależy wyłącznie ode mnie. Teraz tylko ODE MNIE. I to jest w tym fajne. Cierpię, doświadczam emocji, odblokowuję je (tak, wcześniej je blokowałem, bo twardy samiec nie płacze, nie odczuwa, hehehehe), przez to poznaję się na nowo, badam, co mi sprawia przyjemność, a co nie, czego chcę, a na co sobie już nie pozwolę. Wreszcie nic nie muszę jeśli chodzi O MNIE. Zero kompromisów w zakresie mojego JA! Kupuję ciuch, na jaki wcześniej bym sobie nie pozwolił (no bo jak to, 40-letni facet i odpowiedzialny tata w, dajmy na to, T-shircie z ogromną trupią czachą w złotym kolorze), brudne gacie rzucam przed snem na podłogę, coraz częściej mówię NIE (kontahentom w biznesie, sprzedawcom, dalszej rodzinie - bo np. nie mam ochoty być na domowej Wigilii i udawać, że jest super), na wakacyjny weekend jadę tam, gdzie mi się podoba i gdzie mnie koła samochodu poniosą. Żyję chwilą, tu i teraz. Coraz mniej planuję. Odpuszczam. Dzięki rozstaniu wiem, że nie ma nic na tym świecie na stałe. I moją szansą jest przyjąć to odkrycie na klatę, odnaleźć się w tej zmianie. Stać się dzięki tej lekcji bardziej świadomym siebie człowiekiem. Silniejszym facetem.
Prawda jest taka, że my Panowie znad Wisły często żyjemy dla swoich Pań (albo dla swojego lub kulturowego wyobrażenia o nich). Zatracamy swoją tożsamość dla nich - bo one tego chcą, bo jesteśmy tego uczeni w domach (przez dominujące matki, przez nieobecnych ojców, przez kulturę i narodowo-katolicki schemat). Stajemy się od nich zależni - seksualnie, emocjonalnie, rodzinnie, wielopłaszczyznowo. I potem to wielkie rozwodowe BUM, po którym tak ciężko jest się pozbierać. Gonimy za kasą (bo kredyt, bo utrzymanie domu, bo wakacje i czort wie co jeszcze), za seksem (schlebiając kobietom, spełniając ich wymagania, jedząc z ich rączek... dla tych kilku sekund wytrysku i/lub poczucia bezpieczeństwa), realizując narzucony schemat ojca rodziny. I tak gubimy SIEBIE. I wiecie co, paradoksalnie, ten wybuch bomby atomowej pt. rozwód w naszym, zdawałoby się poukładanym, życiu jest mega szansą. Szansą na odnalezienie SIEBIE. Ja z tej szansy teraz próbuję korzystać i daje mi to siłę.
Tak, mam pomoc psychoterapeuty. Sesje z profesjonalistą były moją pierwszą dużą inwestycją w siebie (w zasadzie to poszedłem na pierwsze spotkanie, żeby odpowiedzieć sobie na pytanie, czy rozwodzić się czy nie). Poważną inwestycją, bo to kosztowna sprawa. Było mega warto. Mam z kim pogadać, kto mnie nie ocenia, kto widzi świat męskimi oczami, komu mogę zaufać i się przed nim otworzyć. Zdaję sobie sprawę, że nie każdy może sobie pozwolić na terapię, wtedy dobra literatura psychologiczna albo przyjaciel, jakiś naprawdę mądry wewnętrznie (emocjonalnie, duchowo) samiec, któremu ufacie (ja żadnego takiego kumpla nie mam, co okazało się w trakcie rozwodu, zresztą nagle okazało się, że nie mam w ogóle przyjaciół, nie mam z kim pogadać o uczuciach, bo nikt o nich z bliskich rozmawiać nie umie, że jestem sam).
Na koniec - i nie bierzcie tego za idiotyczne pocieszenie.... Będzie dobrze! Wielu przed nami dało radę i wielu po nas będzie się mierzyło z tym potwornie ciężkim doświadczeniem rozowdu. I przeżyje. Spróbujcie spojrzeć na to jak na szansę. Szansę na drugie, lepsze życie. Rozwód BOLI. Niech boli. Ma prawo. W końcu przestanie.
drukarzdarek@gmail.com

U Mnie sie wszysto zaczyna totalna zalamka jest ktos kto by chcial popisac czasem opinia obcej osoby jest wiele warta

Opowiem Wam z drugiej strony- my biorąc ślub byliśmy bardzo młodzi, dziecko w drodze i na początku dorosłego życia zostaliśmy wrzuceni na głęboką wodę. 12 lat później i 2 dzieci na koncie postanowiliśmy się rozstać. Powód: różnica charakterów. Zaciągnęłam kredyt i wyprowadzam się z dziećmi bo dom w którym żyliśmy, razem spłacaliśmy mąż kupił przed małżeństwem.
Mówicie, że kobieta z dnia na dzień zostawiła Was dla kogoś innego. U nas mąż żył jak pączek w maśle, wyjeżdżał spełniać swoje pasje, żył jak kawaler w małżeństwie. A jednak coś mu nie pasowało, może zrobiłam sie za nudna dla niego, bo poza pracą zawodową zajmowałam się dziećmi, domem. nie czułam się doceniona i adorowana, moje koleżanki zdradzaly swoich mężów, ja nie umiałam- nie zgadzało się to z moimi zasadami.
Ale pomimo tego że uważam to rozstanie za najwieksza porażkę życiowa i wstyd, boje się czy sobie poradzę finansowo, to widocznie tak musiało być.
Przeczytałam gdzieś że od rozstania muszą upłynąć 4 fazy żebyśmy stanęli na nogi: zaprzeczenie, smutek, gniew i rekonstrukcję.

Historia wypisz wymaluj moja. Jestem na początku - rozłożony na łopatki, totalna rozsypka. Jeśli ktoś z Was ma ochotę pogadać, wymienić się doświadczeniami prośba o kontakt - fii.szy@wp.pl

Po przeczytaniu wszystkich tych historii (mówię tu o komentarzach) nasuwa się tylko jedna myśl ze jednak to co się powszechnie mówi w męskim gronie o kobietach "baby to chuj... tylko z cyckami" to niestety prawda, dobra może nie wszystkie ale gdzie taką znaleźć która prędzej czy później nie dozna jakiegoś olśnienia że przecież nie o to jej w życiu chodziło i musi walczyć o swoje dobro rzucając na szale wszystko nie myśląc przy tym nawet o dobru dzieci , po prostu odchodzi ,najczęściej do innego bo przecież ten drugi jej da to co ona tak bardzo potrzebuje. Kobiety to istoty myślące emocjonalnie ,marzycielki szukające swego księcia ,logika to dla nich coś o czym pojęcia nie mają (zdarzają się jednak i takie które potrafią, lecz to niszowy towar).Dla tego teraz dopiero zrozumiałem mężczyzn którym chodzi tylko o jedno czyli sex, oni mają lepiej ,nie angażują się emocjonalnie w długo letnie związki i nie doznają porażek .Kobiety zarzucają nam mężczyzną że brak chęci angażowania się w związek i w cale się nie dziwie bo my faceci a przynajmniej Ci którzy już to przeżyli badź też przeżywają cierpimy dużo bardziej bo jak sobie wytłumaczyć że to ty kiedyś byłeś tym księciem którego ona chciała a teraz już chce innego. Mówię wam Panowie baby to "świnie" i jeżeli w macie inaczej to bardzo wam gratuluje.

Jestem na początku tej drogi o której piszesz i przyznaję nie daje sobie rady. Mój scenariusz to 18 lat razem, dwie śliczne córki (5 i 13 lat). W szufladzie mam pozew rozwodowy do którego mam się ustosunkować (14 dni)(. Chcę to zakończyć z korzyścią dla dzieci bez mediacji, psychologów, także i kosztów więc zgodzę się na wszystko dla dobra dzieci. Powód rozstania to: żona stwierdziła że nie byłem czuły, kochający, nie wspierałem jej, choć cały swój czas poświęcałem rodzinie, żadnych używek, imprez, kolegów. Powtarzała mi: zaimponuj mi, osiągnij coś, ale kiedy to mi się udało, zostawiła mnie. Wczesnej jednak podpisałem rozdzielność majątkową. Dom, samochód przepisałem na żonę bo przekonała mnie że jśsli mi nie wyjdzie w biznesie to żebyśmy mieli gdzie mieszkać wiec się zgodziłem. Teraz zostałem z sam z długami, (to ogarnę) jednak rozstanie w tej początkowej fazie to dramat.

U mnie decyzja o rozwodzie rodziła się dość długo. Wreszcie po braku porozumienia z żoną zdecydowałem się podjąć kroki. Prawnik wytłumaczył nam krok po kroku jak będzie przebiegać rozwód. To jest pierwsze co należy zrobić. Oczywiście, ból potem zostaje, ale najważniejsze w tym jest podejmowanie racjonalnych decyzji. Niestety czasem tak bywa, że drogi dwóch osób mogą się rozejść. Dostaliśmy oboje wsparcie specjalistów, którzy już prowadzili nie jedną sprawę i dzięki nim ten rozwód był łatwiejszy do przeżycia.[wpis edytowany przez moderatora z powodu naruszenia regulaminu serwisu]

skąd ja to znam? Przepraszam, żeby zamknąć jej usta, ale jeszcze muszę poczekać z rozwodem po szkoda mi dzieci.

Cholera to chyba o mnie

Porzucony dla młodszego. To chyba miało działać w inny sposób? xD Tymczasem ta, która tak kochała, tyle deklarowała w końcu sama rzuciła mi papiery rozwodowe i nawet nie chciała rozmawiać. Po prostu się zabrała. Myślałem, że depresja nigdy nie będzie mnie dotyczyć, a jednak... Rozpadłem się totalnie. Nie mogłem się odnaleźć. Koleżanka poradziła mi terapię. Pomyślałem, że skoro pracuję w domu i mam dużo czasu, to czemu miałbym nie spróbować. Przecież gorzej być nie może I szczerze mówiąc muszę Wam powiedzieć, że robi się lepiej. :)
Podrzucam Wam artykuł z tej poradni na temat żałoby, ma więcej wspólnego z rozstaniem, niż można sobie wyobrazić https://www.psychologgia-plus.pl/blog/zaloba-jest-nam-potrzebna/.

Ja juz po rozwodzie,miesiąc temu....tragicznie jest,czuję się zupełnie bezradna,brak pracy perspektyw.Mam momentami dosyć,chyba nie dam rady,już chyba nie ułoże sobie życia.Boję się. Pozdrawiam wszystkich, trzymajcie się wszystkiego dobrego.

Justyna czy mieliście dzieci ?

Ja dowiedziałam się w maju 2019, że mąż kilka lat mnie już zdradza, że się zakochał i jej nie zostawi. Jesteśmy małżeństwem 16 lat i będziemy się rozwodzić. Dla mnie to jest koszmar, płacz, rozpacz jak narazie nie do pokonania.

Skąd jesteś Marianno? Może wspólnie ponarzekamy? Jestem też po rozstaniu z moją konkubiną. Nie mogę się pogodzić nie z nią ale z moimi dziećmi które mi zabrała. Leszek

Boze, straszne.
Ja przezywam cos podobnego, choc moze w mniejszym stopniu bo nie mamy dzieci. Trwa juz to 8 mc, jesli chcesz pogadac to daj znac. Mozemy wymienic sie doswiadczeniami, szukam osob ktore przechodza przez podobna sytuacje. Zaczelam terapie bo mam obsesje na punkcie sprawdzania co robia. Okropienstwo.

Pogubiony ..
Mam to samo, rozwiodłem się po 20 latach, wydawało mi się ze z żoną nic mnie nie łączy,
stopniowo miesiąc po miesićcu zacząłem wycofywać się z życia małżeńskiego, wspólne wyjścia, znajomi , sylwester i w końcu wspólne wakacjie.
Poznałem dziewczynę dla której się rozwiodłem , ciepła , młodsza, piękniejsza, doceniała mnie , jednym słowem to czego mi zawsze brakowało. Ponieważ nie jest Polką spotykaliśmy się od dwóch lat gdzieś na wyjazdach, wielokrotnie do niej jeżdziłem na dwa trzy tygodnie , wszystko świetnie , rozwiodłem się , obiecałem małżeństwo, przyjechała , znalazła pracę, firmę która załatwiła dla niej wszytkie papiery do zatrudnienia, tyle że w innym mieście, ja w tym czasie kończyłem budowę domu, zostało tylko wyposażenie, więc zwlekałem z wyprowadzką ze wspólnego mieszkania. Kiedy się wyprowadziłem, poczułem to wszystko , że życi mi się zmienia, nowa kobieta zaczęła cisnąć na małżeństwo jak obiecałem, przecież dla mnie tu przyjechała , a mnie sparalizowało , włączył się mechanizm obronny, spradły na mnie wszytkie jej pretensje i wina za to że jest tutaj a ja niezdolny do małżeństwa., A byłem taki tego pewien, i nawet to czułem że chcę, nikt mnie wtedy nie przymuszał. Zaczeły się też pertraktacje powrotu do byłej żony , nie raz nie dwa, kiedy już miałem wracać w głowie znowu mi się przewracało i dochodziłem do wniosku że to nie to , że poczekam jeszcze że to minie i dawaj nazad do nowej kobiety odkręcać ...jak odkręciłem to za chwilę przyszła znów fala , pełnia księzyca i włączyła się tęskonta za rodziną za byłą żoną. znowu pertraktacje , rozmowy , zostawiła mi otwarte drzwi, a powinna dać mi kopa tak żebym mógł sobie życie z nową kobietą układać. Zraniłem i ranie bardzo tą dziewczynę, próbowałem zerwać tą znajomość ale emocje po jej stronie były tak duże że widziałem że sobie nie poradzi z tym, a może to był szantaż emocjonany z jej strony ..ze cos sobie zrobi, w każdym razie zrzucila na mnie odpwiedzialnosc za sytuacje i czuje sie winny. Stan ten trwa już około 10 miesięcy i w zawieszeniu jestem, ani nie potrafię wrócić , ani rozpocząć nowego związku z trzecią ani się ożenić jak obiecałem, mieszkam sam i cierpię z powodu samotności. Nie życzę nikomu takiej chuśtawki emocjonalnej, takiej niepewnośći, nie wiem kiedy to minie, chyba czekam az ktoś za mnie podejmie decyzję bo sam nie jestem do tego zdolny. tak czy owak zapłacę za to. Ja również przepraszam za chaos , ale chaos mam w głowie.

Kurcze nie wiem jak to nazwać ale czytając ten artykuł wróciły emocje. Rozwód 8 miesięcy temu . Wcześniej separacja i próby. Niestety było za późno. Rozstanie to dłuższy proces, nie ostatnie dwa lata, to błędy, które popełniamy przez całe życie. Problemy, które zamiata się pod dywan. Z perspektywy czasu teraz mogę powiedzieć, że to musiało się stać. I nie ma tu winy jednej osoby. Tu zawiniły dwie kochające się osoby niestety bardzo pogubione.
Inicjatywa wyszła od żony ale spodziewałem się tego. Chyba nie miałem siły by walczyć nie miałem pomysłu co dalej- odpuściłem...
Gdy zdałem sobie sprawę co się dzieje wpadłem w panikę i rozpacz. Siedziałem sam w wynajętym mieszkaniu i gadałem do siebie na przemian płacząc i za chwilę wyrzucając z siebie wszystkie przekleństwa jakie znam.
W końcu rozwód! Minęło pół roku od decyzji i wydawało się, że już jest ok. Zgodni we wszystkim, cały czas w dobrych relacjach i stałym kontakcie. 16 minut i 22 lata małżeństwa przestały istnieć. Był to rok kiedy nasz syn kończył liceum i wybierał się na studia. Dużo się działo. Skupiłem się na synu i pracy i myślałem, że już mam najgorsze za sobą.
Szybko związałem się ze wspaniałą dziewczyną. Potrzebowalem poczuć znowu , ze kocham , ze ktos mnie kocha ...To, że była młodsza nie miało znaczenia-wtedy tak myślałem. Teraz już wiem, że nie jest to bez znaczenia to nie takie proste. Inne oczekiwania inny bagaż ze sobą ciągniemy.
Ja owszem potrzebowałem bliskości nie wyobrażam sobie życia w samotności. Jednak po roku okazało się, że to zaczęło mnie przerastać. Gdy zaczęło się robić tak cudownie, że padła propozycja zamieszkania razem , planowanie, że będzie ślub... Nagle jak rażony piorunem zacząłem się wycofywać. Robiłem coś czego nie potrafiłem wytłumaczyć. Dlaczego jestem dla niej taki niedobry,? dlaczego nie okazuję jej uczuć tak jak kiedyś ? Dlaczego szukam konfliktów? Włączył mi się tryb obronny. Ja się zwyczajnie zacząłem bać związku , poważnego związku. O małżeństwie to nawet nie chciałem słyszeć. Dzisiaj jesteśmy po kolejnej nie zliczę, której rozmowie. Ja jak jakiś otumaniony robię wszystko by zakończyć ten związek. Sprawia, że osoba , która dała mi tyle szczęścia jest nagle nieszczęśliwa.
Już sam nie wiem czy to był błąd? Czy za szybko związalem się z inną kobietą? Czy to czyjaś wina jest, że się zakochaliśmy w sobie? Czy ja jestem skończonym idiotą, że rezygnuję z tego bo się czegoś boję, a może jestem tchórzem?
Znowu sobie zafundowałeś extremalną huśtawkę uczuć. Nie wiem jak to się skończy... Ja chcę być tylko szczęśliwy a nie umiem jak narazie tego wdrożyć w życie.
Matko ale się rozpisałem- wybaczcie za ten chaos ale widocznie tak właśnie mam teraz w głowie-znowu!

Pozdrawiam